Ένα άρθρο της κ. Σοφίας Δ. Αγραπίδη για την Ορθοδοξία, την Εκκλησία, Κλήρο και Λαό…
Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ιερωμένοι και λαός
Γράφει η από την Ηλεία καταγόμενη συγγραφέας Σοφία Δ. Αγραπίδη
Ορθόδοξη εκκλησία ονομάζεται το σύνολο των ανθρώπων που ανήκουν στην Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία. Η λέξη ιερωμένος εννοεί τον λειτουργό της θρησκείας. Με αυτόν τον όρο, προσωπικά εννοώ όλους τους λειτουργούς της θρησκείας μας σε κάθε βαθμίδα. Ο ρόλος της Ορθοδοξίας και στη συνέχεια της εκκλησίας με την έννοια του λατρευτικού χώρου, πρέπει να είναι αυτός που η πορεία του σηματοδοτήθηκε από τον Ιησού Χριστό (Διδασκαλία, Πάθη). Πρέπει να αποτελεί μια τεράστια αγκαλιά όπου ο πονεμένος θα βρίσκει παρηγοριά, ο αδικημένος δικαιοσύνη, η πόρνη συγχώρεση και όλα όσα αναφέρονται στον βίο Του. Εκεί ο φτωχός κι ο πλούσιος αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι και όχι σύμφωνα με την οικονομική τους υπόσταση. Γενικά η Ορθοδοξία, η Εκκλησία με την ευρεία της σημασία αιτιολογεί την υπόστασή της, αν εκφράζει την άδολη, την ανιδιοτελή, την αληθινή και γνήσια Αγάπη. Οι ιερωμένοι να είναι οι πιστοί εκπρόσωποι του προσώπου του Θεού. Βέβαια δεν ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη φύση τους είναι αδύναμη κι ως εκ τούτου βάλλεται από κάθε είδους πειρασμό. Απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη, βαθιά πνευματικότητα, ισχυρή άσκηση για να μπορούν να σταθούν όπως αξίζει σε κάποιον που φέρει τον Σταυρό, σε κάποιον που διά των Μυστηρίων γίνεται ένα με τον Χριστό. Ο έρωτας λοιπόν αυτός ανέκαθεν, αλλά περισσότερο όσο κυλάνε τα χρόνια, έχει αντικατασταθεί σε αρκετούς με εκείνον της ύλης, του κομπασμού, του φαίνεσθαι. Γι’ αυτό δεν είναι λίγες οι φορές όπου ο λαός αγανακτεί, διαμαρτύρεται, απομακρύνεται από την εκκλησία, κλονίζεται η πίστη. Είναι αρκετά τα σημεία που αν διορθωθούν η σχέση μας με την Ορθοδοξία θα εξομαλυνθεί, θα γαληνέψει. Σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη (κάτι που αναφέρει ο Άγιος Παϊσιος) τα κεριά θα έπρεπε να είναι από αγνό υλικό, μέλι κι όχι από παραφίνη. Για πολλούς ανούσιο, ουσιώδες όμως αν σκεφτούμε τι προσφέρει στην ατμόσφαιρα του κλειστού χώρου το κάθε υλικό. Επίσης τα κεριά και οι λαμπάδες που ο κάθε πιστός ανάβει με ευλάβεια και θέλει στη φλόγα να βλέπει τη λάμψη της προσευχής του, δεν είναι σωστό να σβήνονται από τους υπαλλήλους αμέσως..Κάτι που παρατηρείται σε πολλά γνωστά ιερά προσκυνήματα , όπου η πίστη και η ανάγκη δέησης για τον καθένα μας, έχει μετατραπεί σε μια πηγή χρήματος, σε μια τουριστική επιχείρηση με κάκιστη μορφή. Ακόμη (κυρίως στις μικρότερες περιοχές) δεν υπάρχει λόγος οι καρέκλες ή τα στασίδια να φέρουν όνομα, με ποιο δικαίωμα στον χώρο του ναού, υπάρχει ιδιωτικοποίηση; Αν οφείλεται στο γεγονός της δωρεάς, είναι ορθό ο κάθε πιστός να γνωρίζει τι σημαίνει δωρίζω στον ναό που εκτός των άλλων σπεύδει να γνωστοποιηθεί και μετά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής. Την υποκρισία οφείλουν οι ιερωμένοι να τη διώκουν, αλλά πως να συμβεί ετούτο αφού σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι την καλλιεργούν; Πως αλλιώς να ονομαστεί ότι η «καλή» κοινωνία κάθεται μπροστά και οι υπόλοιποι πίσω. Εννοώντας ως καλή κοινωνία, την αισχρή εξήγηση που σχετίζεται με την οικονομική θέση ή τον τίτλο που φέρει κάποιος από την αυτοδιοίκηση (για παράδειγμα.). Σεβαστοί ιερωμένοι (από τη μικρότερη έως την ανώτερη βαθμίδα) οι άνθρωποι κάτω από το βλέμμα του Θεού, κάτω από τον ουρανό είναι ίσοι. Για όλους μας αυτό τροποποιείται μόνο από τη συμπεριφορά (ανήθικη, απρεπή, υβριστική κα) και όχι από την περιουσία του καθενός. Είναι αμέτρητες οι φορές στη ζωή μου που διαπίστωσα καλλιεργητές γνωστών ουσιών αλλά «επιφανείς» πολίτες, κυρίες που χρησιμοποιούν τον χώρο του ναού αντί του καφενείου, ανθρώπους αιρετούς των μικρών περιοχών οι οποίοι έστηναν δόλιους τρόπους για τους θώκους.., να καμαρώνουν στις ξεχωριστές μπροστινές θέσεις ως οι εκλεκτοί των ιερωμένων και οι μη έχοντες να τυχαίνουν άξεστης συμπεριφοράς από τους ίδιους; Δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες της φρασεολογίας που χρησιμοποιείται από πολλούς εξ αυτών κατά τον χρόνο που παρευρίσκονται στον ναό, ούτε στην συναισθηματική και ηθική κακοποίηση που ασκούν κατά ανθρώπων με ειδικές ικανότητες, ανθρώπων με ευγένεια ψυχής γεμάτους καλοσύνη..δίχως όμως την παρουσία των κουστουμαρισμένων και φιρμάτων προσώπων. Η ιεροσύνη θα λειτουργούσε σωστά αν ήταν ανεξάρτητη από την πολιτική, τις γνωριμίες, τα πηγαδάκια.. Έτσι όποιος προχωρούσε στις βαθμίδες της, θα γνώριζε τον αληθινό του ρόλο και θα ασπαζόταν το όνομα του Θεού όχι μπροστά στο πλήθος ακολουθώντας τα τυπολατρικά αλλά με σεβασμό και απόλυτη συνειδητοποίηση πως θα είναι μια ζωή υπηρέτης Του. Βέβαια για πολλά ευθύνεται και η θέση κάποιων από τους πολίτες. Η συμπεριφορά της οσφυοκαμψίας για προσωπικούς λόγους (βολέματα συνήθως, γνωριμίες) στους ιερωμένους κυρίως της ανώτερης κλίμακας είναι γνωστή και το είδαμε ακόμη περισσότερο τον τελευταίο καιρό με νέες τοποθετήσεις. Οι ευχές σε κάθε έναν που λαμβάνει μια θέση είναι δεδομένες και απαραίτητες. Είναι όμορφο να συνοδεύουμε με θετική ενέργεια και προσευχή κάποιον στα νέα του καθήκοντα, αλλά η κολακεία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, υποκριτικό, αντίθετο με τον δρόμο της Ορθοδοξίας. Στους δύσκολους καιρούς μας απαιτείται οι ιερωμένοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε η Εκκλησία μας να αποτελεί λιμάνι αγάπης για όλους (όχι για όσους δεν σέβονται…). Ο λαός μπορεί να βοηθήσει αν θέλει αφού αποτινάξει κάθε ίχνος θρησκοληψίας, υποκρισίας, αλαζονείας.. Εννοείται ότι υπάρχουν (ευτυχώς δηλαδή) πανάξιοι ιερωμένοι σε όλες τις βαθμίδες της κλίμακας της ιεροσύνης, ψυχές πανάγαθες, εξαιρετικές που από το υστέρημά τους βοηθούν τον συνάνθρωπο, που δεν δέχονται «δώρα», οι οποίοι κάνουν τα πάντα για τον ναό και το πλήρωμα που υπηρετούν. Σε αυτούς υποκλίνομαι και πιστεύω ειλικρινά ότι αποτελούν φωτεινά παραδείγματα. Ευτυχώς που υπάρχουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κι έτσι δεν χάνουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον της Ορθοδοξίας.
Με σεβασμό
Σοφία Δ. Αγραπίδη
Αξκός Σ.Ξ ε.α – Συγγραφέας