Εκτάκτως σήμερα το **Χρονογράφημα της Δευτέρας** στην *Α* με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Το Χρονογράφημα της <<Αυγής Πύργου>>
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Ανεμοδείκτης
Από νωρίς φέτος αναζήτησαν οι πιο πολλοί το χριστουγεννιάτικό τους δέντρο. Το θέλαν πιο ψηλό, πιο εντυπωσιακό από άλλες χρονιές. Πιο λαμπερό. Δε γίνεται να νιώσουμε Χριστούγεννα αν δεν στολίσουμε, είπαν. Το δέντρο και ο στολισμός του μαζί με τον καταναλωτικό πυρετό μοιάζουν να αντικαθιστούν την ουσία.
Μέσα στα απέραντα, αγεωγράφητα νερά μιας εποχής που υποφέρει τόσο από την έλλειψη νοήματος, μια συγκυρία ανεξιχνίαστη, αλλάζει τη φορά του ανέμου και φέρνει στην επιφάνεια δυνάμεις που φυλάμε μέσα μας, εκεί που η εσωτερική μας συγκίνηση κρύβει τις μνήμες και της ευαισθησίες της παιδικής μας ηλικίας. Μαζί με τις μορφές αυτών που λείπουν και τις αναμνήσεις που παραμένουν μια καθαρά προσωπική μας υπόθεση.
Εικόνες θαλπωρής, με ένα μαγικό φως πάνω και γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μια ολοστρόγγυλη μεταξωτή μπαλίτσα από το δέντρο, οι μελωδίες από τα χριστουγεννιάτικα βαλς, το σχολικό αλφαβητάριο. Γλυκά Χριστούγεννα. Το νόημα της συμφωνίας που είχαμε, όταν ήμασταν παιδιά, πως κάθε μέρα θα όφειλε να είναι γιορτή.
Όταν είσαι μικρός, πιστεύεις στους μεγάλους. Όμως αυτοί δεν ξέρουν να πετούν. Μόνο όταν ο ανεμοδείκτης δείχνει ότι αλλάζει ο άνεμος, τα παιχνίδια της μνήμης φέρνουν ξανά την ουσία των πραγμάτων. Από τους εξώστες του χρόνου, λίγο θαμπούς, μας κοιτάζει μ’ένα βλέμμα επίμονο ένα μικρό παιδί, λίγα χρόνια μετά.
Σαν να χιονίζει, το χιόνι ανήκει στην ιδέα των Χριστουγέννων. Οι άνθρωποι ξετυλίγουν τις αφηγήσεις τους μέσα στην αγκαλιά των Χριστουγέννων, την εσωτερική θέρμη της αναμονής της αρχαιότερης αλήθειας του κόσμου.
Ο Θεός είναι παντού. Όταν τον χρειαζόμαστε, ζητάμε από τον άνεμο ν’ανοίξει τα σύννεφα και τον βλέπουμε. Έχει μακριά γενειάδα και παιδικό χαμόγελο. Τα βλέπει όλα. Μας λέει να προσέχουμε, να είμαστε δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά, τη φθορά και το σκοτάδι που φέρει μια ζωή όταν τη συνοδεύει ο θάνατος. Μας βάζει να το υποσχεθούμε. Αν τελικά υπάρχει μέσα μας έστω και λίγο.
Γιατί όλα όσα είμαστε κι όλα όσα θυμόμαστε, το δέντρο, τα στολίδια του, οι γλυκές μυρωδιές και τα κεριά είναι εκδοχές μιας βαθιάς αγάπης. Που δεν χάνεται ποτέ. Ο ήχος μιας από τις τελευταίες μέρες του χρόνου, στο απόγειο της γιορτής, μαγεύει την εικόνα. Πριν η μέτρηση αρχίσει πάλι από την αρχή. Μέχρι το τέλος του χρόνου.
Η.Κ.