Εικόνες του Πύργου στο δρόμο του Κατακόλου ανάμεσα στη φύση και κάποια ερειπωμένα κτίρια…
Ένας κάκτος με δύο παλιά ακατοίκητα σπίτια και η ολοκλήρωση του βαψίματος για το Ποδηλατοδρόμιο στην Κατακόλου
Να ξεκινήσω αρχικά από το γεγονός της ολοκλήρωσης –ενωρίς το απόγευμα της Δευτέρας 28 του ήρεμου εσχάτως Μάρτη 2022– της επίστρωσης με μπλε χρώμα της λωρίδας για τα ποδήλατα. Το ποδηλατοδρόμιο ξεκινά από τον Πύργο και καταλήγει στον Άγιο Ιωάννη, τον πά;λαι ποτέ Άγιο Ιωάννη Λετρίνων, όπως λεγόταν μέχρι και πριν από τον Καλλικρατικό Νόμο.
Περιδιαβαίνοντας λοιπόν κάθε μέρα αυτό τον δρόμο, άλλοτε μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο, άλλοτε μέχρι τον Άγιο Ιωάννη, συναντώ στο διάβα μου διάφορα πράγματα και καταστάσεις. όπου ανάμεσα σε κάποια χαλάσματα φυτρώνει μια συστάδα λουλουδιών ή κάποιος κάκτος, όπως αυτός της φωτογραφίας. Δίπλα του ένα χαμόσπιτο και παραδίπλα ένα άλλο διώροφο, όπως τα έλεγαν πριν από τη δόμηση των πολυκατοικιών, άδεια και έρημα, πανταχόθεν ακατοίκητα. Μόνο αυτόν τον κάκτο έχουν συντροφιά. Και όμως κάποτε θα κατοικούσαν εκεί μέσα άνθρωποι. Οι άνθρωποι φεύγουν, οι πέτρες μένουν!
Έτσι περπατώντας και διαλογιζόμενος έρχεται στο νου μου η περίφημη φράση του πατριάρχη του Αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, που είχε πει ότι η χαρά της καταστροφής είναι ταυτόχρονα και χαρά δημιουργίας! Άμίλητος κόσμος είναι τα έρημα και μοναχικά τοπία. Σ΄ένα λουλούδι μπορείς να πεις δυο λόγια συναισθηματικής αποφόρτισης ή ακόμα και να εκμυστηρευθείς μια παλιά σου ερωττική στιγμή, όλο και κάποιο μυστικό θα έχεις αφήσει πάνω στα τρυφερά πέταλα των λουλουδιών… Αλλά και όταν θα περάσεις κάποια στιγμή από την παλιά σου γειτονιά, που σήμερα άλλα κτίρια πιο μεγάλα ήρθαν εκεί όπου άλλοτε υπήρχαν τα διώροφα και οι μονοκατοικίες. Και γυρεύεις να δεις τους γνώριμους τόπους σου, να συναντήσεις το παρελθόν σου, ακόμα κι ένα παγωμένο από το διάβα του χρόνου χαμόγελο, που έμεινε στη μνήμη της νιότης, από το ανοιχτό παράθυρο, όταν περνούσε από το δρόμο ένα ρόδινο πρόσωπο.
Να μην ξεχάσουμε τις πέτρες του ριζιμιού μας, ούτε να λησμονήσουμε τα χώματα που πατούσαμε στις γειτονιές και στις αλάνες. Κάθε πέτρα έχει τη δική της ιστορία και πρέπει να ανοίξεις την καρδιά σου και να αφήσεις το βλέμμα σου πάνω στις ρωγμές των ερειπίων, για να αισθανθείς του καιρού τα γυρίσματα, μια απρόσμενη χαρά στο κατώφλι του ήλιου ή μια βαριά λύπη πίσω από τα παντζούρια της άνισης ζωής. Τα όμορφα λόγια μένουν στα βιβλία, ενώ οι σκληρές αναμνήσεις είναι χαραγμένες πάνω στις πέτρες των άδειων ή εξαφανισμένων σπιτιών. Κάθε θλίψη έχει το δικό της ρούχο να ντυθιεί και κάθε πόνος ζει μες στο δικό του σπίτι. Και οι έρωτες την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή έχουν τα δικά τους νεκροταφεία. Μόνο η σκληρότητα των ανθρώπων μένει άταφη.
Λογοτεχνική απόδοση μιας καθημερινής ημέρας στον Πύργο της Ηλείας από τον δημοσιογράφο ΑΝΚ