«Εὐθυνῶν» θεσμός *** Άρθρο της συμπατριώτισσας φιλολόγου – συγγραφέα Λίτσας Δημητροπούλου
«Εὐθυνῶν» θεσμός
Σύμφωνα με δημοσίευμα, «κατά την προπόνηση δεν δημιουργούσε προβλήματα, ωστόσο η εξωαγωνιστική του συμπεριφορά δεν μας επέτρεπε να τον αφήσουμε μέσα στον σύλλογο και έτσι με τον τρόπο μας τον απομακρύναμε», δήλωσαν παράγοντες του συλλόγου τζούντο στον οποίο υπήρξε αθλητής ο προπονητής τζούντο που κακοποίησε μέχρι θανάτου τη σύντροφό του στην περιοχή της Αργυρούπολης.
Και αναρωτιόμαστε: Τι πραγματικά συμβαίνει στους υπόλοιπους χώρους όπου κυλά αγριεμένο το ποτάμι της ζωής; Τι συμβαίνει εντός των μικρών κοινωνικών ομάδων που αναγκαστικά συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν άνθρωποι με διαφορετικές ιδέες, απόψεις και κοσμοθεωρίες; Με διαφορετικό επίπεδο μόρφωσης, γνώσεων και δεξιοτήτων; Πώς αντιδρά ο κακοποιημένος, ο αδύναμος από ανάγκη ή από χαρακτήρα και πώς αντιμετωπίζεται από την υπόλοιπη ομάδα το κακοποιητικό στοιχείο;
Η αξία της ευθύνης ως στάση ζωής είναι πανάρχαιος θεσμός. Μάλιστα στη δημοκρατική πολιτεία της Αθήνας ο θεσμός των «Εὐθυνῶν» υπάρχει και εκφράζεται με τη λογοδοσία των αρχόντων για τα πεπραγμένα τους στο δημόσιο βίο, στους δημόσιους ελεγκτές, τους «εὔθυνους».
Η πολιτική σκηνή ας πούμε, είναι γνωστό τοις πάσι, πως λειτουργεί, κυρίως, με γνώμονα όχι την πολιτική παιδεία, την αγάπη για τα κοινά, τον πολίτη και τη χώρα αλλά με βασικό κριτήριο την απεγνωσμένη προσπάθεια για το προσωπικό όφελος, το επαγγελματικό, οικονομικό και κομματικό συμφέρον. Η κομματική αυλή εκκολάπτεται, δημιουργείται απαραίτητα και καθίσταται “ο ετοιμοπόλεμος στρατός” των πολιτικών και μάλιστα άγεται και φέρεται σε ένα παρακμιακό αλισβερίσι συμφερόντων και προσωπικών επιδιώξεων. Πρόσωπα με οικονομική ή κοινωνική υπεροχή και εξουσία μετατρέπονται σε δόλωμα για τους αδύναμους ψηφοφόρους, με τη στρατηγική της ρουσφετολογίας, και έμμεσα ή άμεσα εκβιάζονται, λοιδορούνται και χρησιμοποιούνται ως φερέφωνα της πολιτικής εξουσίας.
Αλλά και το “ωραίο φύλο” συχνά επιστρατεύεται και λειτουργεί ως μια καλοστημένη φαλλοκρατική παγίδα για τους άβουλους ψηφοφόρους. Στην αδίστακτη παρέα και “διάσημες” ασημαντότητες επιλέγονται για να σέρνουν εν αγνοία τους τον χορό του πολιτικού τους Ζαλόγγου. Εποχή της εικόνας γαρ, και μάλιστα της ψευδούς, της επίπλαστης και της επικίνδυνα επεξεργασμένης!
Και στο επαγγελματικό πεδίο η αναξιοκρατία έχει την τιμητική της και μάλιστα επικροτείται με πολλούς τρόπους. Η εμπάθεια μεγαλουργεί και η κακοποίηση είτε από τους εργοδότες είτε από τα τσιράκια τους και τους μωροφιλόδοξους καλά κρατεί, ακολουθώντας την ίδια ανήθικη και κακοποιητική τακτική. Ο γνώμονας στο πλάνο σχεδόν πάντοτε το αμοιβαίο όφελος και η επικράτηση του ισχυρού.
Αλήθεια, τι συμβαίνει στους χώρους που συναγελάζονται οι άνθρωποι του Πνεύματος; Πώς πορεύονται οι ομότεχνοι μεταξύ τους στους χώρους του Πολιτισμού και της τέχνης; Είναι κοινό μυστικό ή και γεγονός πως υπάρχουν προκλητικές, εριστικές και κακοποιητικές λεκτικές συμπεριφορές (έσω και έξω), πως συχνά εκδηλώνονται ναρκισσιστικές, άκρως αγενείς, ανταγωνιστικές και αντισυναδελφικές συμπεριφορές.
Και τι συμβαίνει στον χώρο της Λογοτεχνίας; Οι λογοτεχνικές κλίκες γιατί δημιουργούνται και ποια συμφέροντα εξυπηρετούν; Οι συστηματικοί λογοτέχνες ουκ ολίγοι. Όταν η κακοποίηση της Γλώσσας και του Λόγου εν γένει, όταν οι λογοκλοπές, οι ίντριγκες -και μάλιστα δημιουργημένες τεχνηέντως για χάρη της προβολής και της διαφήμισης-, και πολλά άλλα, που καθόλου δεν συνάδουν με το λογοτεχνικό πνεύμα, συμβαίνουν, ποια μορφή τέχνης υπηρετούν; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούν;
Ποιος, αλήθεια, θα τα πατάξει; Σίγουρα δεν επαρκούν οι μεμονωμένες φωνές που συχνά πυκνά κρούουν τον κώδωνα της υποβάθμισης και απαξίωσης της τέχνης. Ευχής έργον αυτές οι επισημανσεις να απασχολήσχουν σοβαρά τα Πνευματικά- Λογοτεχνικά σωματεία. Να συνοδεύουν το καταστατικό τους για την έγκριση των μελών με ποιοτικότερα, σχολαστικότερα και σφαιρικότερα κριτήρια. Δεν θα έπρεπε τέτοιου είδους συμπεριφορές αντί να εκτρέφονται μέσα στους λογοτεχνικούς χώρους, να απομονώνονται πριν την ένταξη; Δεν θα έπρεπε να τιμωρούνται από τα Πειθαρχικά συμβούλια όταν γίνονται αντιληπτές τέτοιου είδους συμπεριφορές;
Και δυστυχώς δεν είναι μόνο προσωπική διαπίστωση!
Η ευθύνη εκλείπει διαρκώς, η τέχνη υποβαθμίζεται, οι χώροι που λειτουργεί και δη οι του Πνεύματος, χρειάζονται εξυγίανση. Ας μην τα θυσιάζουμε όλα στον βωμό της επιβίωσης των σωματείων, στον βωμό του κέρδους ή του προσωπικού συμφέροντος. Μόνον οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις κυνηγούν τα νούμερα. Αυτό που τελικά επιτυγχάνεται είναι η απουσία του ήθους και της γνήσιας πνευματικής ζωής.
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.
«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω», φωνάζει ο μέγιστος Νίκος Καζαντζάκης.