Άρθρο καταπέλτης του Νίκου Τσούλια για τα εγκλήματα γενοκτονίας του Καθολικισμού
Ο Καθολικισμός στο «εδώλιο της Ιστορίας» (β)
Του συνεργάτη μας Εκπαιδευτικού Νίκου Τσούλια
Είδαμε σε πολύ γενικές γραμμές μια πρώτη αναφορά για τη δράση της Καθολικής εκκλησίας στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Τη βαρβαρότητα την επεξέτεινε – όπως ήταν φυσική συνέπεια – και στους εκτός δυτικών χωρών λαούς. Εξόντωσε κυριολεκτικά με τη δύναμη των όπλων – στα οποία υπερτερούσε κατά πολύ τεχνολογικά η Ευρώπη έναντι των άλλων χωρών της εποχής – ολόκληρους λαούς και εξαφάνισε πολιτισμούς χιλιάδων χρόνων μέσα στην ίδια την πατρίδα τους.
Οι περίφημες ανακαλύψεις της Αμερικής – τόσο στο Βόρειο όσο και στο Νότιο μέρος της – συνδέθηκαν με το μαζικό αφανισμό των ιθαγενών. Οι καθολικοί εξαπάτησαν και παγίδευσαν τον αυτοκράτορα των Ίνκας, εξολόθρευσαν με τα κανόνια χιλιάδες ανθρώπους και έκλεψαν όλο το χρυσό τους. Πρόκειται για το χρυσό που συνδέθηκε με τον καλλωπισμό των καθολικών εκκλησιών και που αποτέλεσε τη μεγάλη μαγιά για την δημιουργία της οικονομικής αυτοκρατορίας του Βατικανού.
Μπορεί σήμερα κάποιος να θαυμάζει το μεγαλείο των εκατοντάδων εκκλησιών στην Ιταλία, στην Ισπανία και σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει, ίσως και να μην ξέρει ή και να μην θέλει να ξέρει – προκειμένου να μην αλλοιώνεται επιδερμικά η αγνότητα της πίστης του… – ότι το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής και του πλούτου των εκκλησιών είναι φτιαγμένα κυριολεκτικά πάνω στο αίμα χιλιάδων ανθρώπων!
Η Καθολική εκκλησία συνδέθηκε με την αποικιοκρατία και με τον ιμπεριαλισμό ενεργά και συστηματικά. Με το πρόσχημα του εκχριστιανισμού προσέφερε προσχηματικό άλλοθι εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και διαμόρφωσης της πιο χαρακτηριστικής περίπτωσης μαζικού σκλαβοπάζαρου. Δεν αναλογίστηκαν οι ιθύνοντές της, αν είχαν ποτέ δικαίωμα στη συστηματική και βίαιη αλλαγή της θρησκευτικής πίστης και αν μπορούσαν να χαρακτηρίζουν ως «πρωτόγονους» ολόκληρους λαούς με βάση την όποια «άγρια σκέψη» τους επί του θρησκευτικού φαινομένου, η οποία «άγρια σκέψη» τους σημειωτέον εκτός των άλλων ήταν ανεκτική σε κάθε θρησκευτική διαφορετικότητα, δηλαδή προοδευτικότερης θεώρησης από ό,τι η χριστιανική αντίληψη του «ξίφους».
Επίσης φοβερό στοιχείο είναι η μαύρη – κατάμαυρη προπαγάνδα με την οποία συνόδευσαν τον εκχριστιανισμό των λαών της Ασίας και της Αμερικής στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, ότι δήθεν επιτελούσαν έργο του Θεού!
Η Καθολική εκκλησία σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της συνδέθηκε ενεργά με την εξουσία και με την εκμετάλλευση λαών και ανθρώπων… Έφτασε δε στο σημείο να ταυτιστεί με το ναζισμό και με το φασισμό και ποτέ δεν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί ούτε γι’ αυτό το τόσο πρόσφατο έγκλημά της.
Συνέργησε και συνεργεί στην αναπαραγωγή της εξουσίας της, για να διαφυλάττει τα οικονομικά της συμφέροντα. Ακόμα και σήμερα κινείται με εκλεπτυσμένο τρόπο και με πιο καλοφτιαγμένη προπαγάνδα για τη συντήρηση της διεθνούς τάξης. Δεν ξέχασε και τα γεωστρατηγικής φύσης παιχνίδια της. Έτσι, για παράδειγμα, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας για να επεκτείνει με πιο σαφή τρόπο και τη δική της επιρροή.
Αρχικά οι διανοούμενοι και στη συνέχεια κάθε κριτικά σκεπτόμενος άνθρωπος είδε και βλέπει τη διάσταση του λόγου και της πράξης του Καθολικισμού, και κατ’ ουσία έχουμε αποδεχτεί μια αντινομία που «λέει» ότι «πρέπει να γίνει σαφής διαχωρισμός μεταξύ του Ιησού Χριστού και της θρησκείας που υπάρχει στο όνομά του» (M. Seymour – Smith, Τα εκατό βιβλία με τη μέγιστη επιρροή στην πορεία της ανθρωπότητας).
Για πολλούς αιώνες η Καθολική εκκλησία διαμόρφωσε με τα σκληρά εργαλεία της επιβολής της την άποψη ότι η ηθική είναι αποκλειστικά δικό της θέμα κάνοντας ανελέητο αγώνα κατά της Φιλοσοφίας και του Ορθολογισμού, και έτι περαιτέρω ότι η «κρίση του Θεού» θα βασιστεί στη σχέση των ανθρώπων με την εκκλησία αυτή. Πρόκειται για μια λαθροχειρία, που την αποκάλυψε πλήρως το μεγάλο ανθρωπιστικό ρεύμα του Διαφωτισμού. Πολύ ορθά ο Τόμας Μαν (Δόκτορας Φάουστους) αποφαίνεται ότι «η θρησκεία και η ηθική δεν έχουν τίποτα το κοινό, εκτός από το ότι η μία παρουσιάζει την παρακμή της άλλης».
Επέλεξα το συγκεκριμένο τίτλο (Ο Καθολικισμός στο «εδώλιο της Ιστορίας) γι’ αυτό το άρθρο, γιατί θεωρώ ότι αν η Καθολική εκκλησία δεν επιζητήσει «σεμνά και ταπεινά» συγγνώμη από την Ιστορία για τα εγκλήματα που έχει κάνει – και όχι για τα επιμέρους και τα πιο ανώδυνα – δεν μπορεί να υπερασπιστεί κανέναν πνευματικό ρόλο… Αντίθετα θα ενισχύει την αυτοκρατορία της εξουσίας της, θα γίνεται όλο και πιο χειραγωγική.