Αλληλεγγύη για τη μικρή Διονυσία και πολλά μπράβο στους διεθνείς ποδοσφαιριστές μας!

Ημερομηνία: 15-12-2021

Φιλανθρωπικός ποδοσφαιρικός αγώνας σήμερα στον Πύργο

Όλοι για την μικρή Διονυσία!

Με τη στήριξη του Δήμου Πύργου και του Γραφείου Εθελοντισμού

 

 

Με τη στήριξη του Δήμου Πύργου και του Γραφείου Εθελοντισμού πραγματοποιείται σήμερα Τετάρτη 15/12  στις 16.00, στο Δημοτικό Στάδιο Πύργου,  ο φιλανθρωπικός ποδοσφαιρικός αγώνας στο Δημοτικό Στάδιο Πύργου για την μικρή Διονυσία Ροδοπούλου που μόλις 4 ετών δίνει μάχη για τη ζωή της!

Κορυφαία ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου μεταξύ των οποίων: Καραγκούνης, Ζαγοράκης, Λυμπερόπουλος, Νταμπίζας, Λάκης, Μπασινάς, Καψής, κ.α. με παρόντα και τον Τζόρτζεβιτς, θα δώσουν έναν συναρπαστικό αγώνα στο γήπεδο της αγάπης. Όλα τα έσοδα του αγώνα «Επίλεκτοι Ηλείας-Επίλεκτοι Διεθνείς» θα δοθούν για τη συνέχιση του αγώνα και της θεραπείας της μικρής Διονυσίας.

Η τετράχρονη Διονύσια διαγνώστηκε με όγκο εγκεφάλου στις 10 Δεκεμβρίου του 2020 στο Νοσοκομείο του Ρίου .Στην συνέχεια με ασθενοφόρο μετέβη στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Στις 11 Δεκεμβρίου 2020 έγινε χειρουργείο για υδροκεφαλία και τοποθέτηση βαλβίδας . Στις 17 Δεκεμβρίου 2020 έγινε μεγάλο χειρουργείο 7 ωρών για αφαίρεση του όγκου. Από τις 7 Ιανουαρίου 2021 έως τις έως και σήμερα η μικρή συνεχίζει τον αγώνα της μέσα σε ένα δύσκολο πρόγραμμα χημειοθεραπειών με δυσβάστακτα έξοδα .

Μετά από πρωτοβουλία του Δήμου Πύργου και συγκεκριμένα του Γραφείο Εθελοντισμού , και με την αμέριστη ανταπόκριση του συμπολίτη μας Γιώργου Καραγκούνη αποφασίστηκε η διοργάνωση ενός φιλανθρωπικού αγώνα για την μικρή όπου όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την συνέχεια του αγώνα της.

Την Τετάρτη στις 16:00 στο Στάδιο Πύργου μαζεύονται τόσα αστέρια για να φωτίσουν το μεγαλύτερο που στα μάτια της Διονυσίας θα είναι η δύναμη για την συνέχεια που χρειάζεται !!!!

**  Η αγάπη και η αλληλεγγύη δεν είναι θεωρίες αλλά θεωρήματα που θέλουν αποδείξεις από όλους μας !!!

 


«
»

Ροή
31 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτική  ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών και η αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης     Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία του εκλεκτού συνεργάτη μας κ. Κωνσταντίνου Γρηγ. Κυριακόπουλου, Υποστράτηγου Ιατρού ε.α. Νευροχειρουργού Γνώμη της Επιτροπής σχετικά στο ερώτημα, αν υπήρχε στις 21 Απριλίου 1967, Δημόσια Έκτακτη κατάσταση στην Ελλάδα, που απειλούσε τη ζωή του Έθνους…   {Μέρος έκτο – συνέχεια από το προηγούμενο}   ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ   Στη δεύτερη απόφασή της για το παραδεκτό, η Επιτροπή, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη την απόλυση των δικαστικών λειτουργών τον Μάιο του 1968, διαπίστωσε, ότι τα εσωτερικά ένδικα μέσα στην Ελλάδα για καταγγελίες, που επικαλούνται βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση πολιτικών κρατουμένων από τις δημόσιες αρχές δεν μπορούσαν να θεωρηθούν ως αποτελεσματικά, ή επαρκή. Ότι τα δικαστήρια και τα στρατοδικεία στην Ελλάδα δεν θεωρούνται ανεξάρτητα αποδεικνύεται περαιτέρω από τις συνέπειες των πρόσφατων αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας και το καθεστώς των έκτακτων στρατοδικείων.  Όσον αφορά τη θέση του συνηγόρου υπεράσπισης σε δίκες ενώπιον στρατοδικείων, η Επιτροπή παραπέμπει στις παραπάνω σκέψεις. Παρατηρεί επίσης, ότι ο Γεώργιος Β. Μαγκάκης, ο οποίος υπηρέτησε ως συνήγορος υπεράσπισης για λογαριασμό ορισμένων προσώπων, που κατηγορούνταν για πολιτικά αδικήματα και κλήθηκε να καταθέσει ενώπιον της Υποεπιτροπής, εμποδίστηκε από την εναγόμενη Κυβέρνηση να εμφανιστεί ενώπιον της Υποεπιτροπής και αργότερα συνελήφθη.    Άρθρο 8 της Σύμβασης. Γνώμη της Επιτροπής. Η Επιτροπή θεωρεί, ότι η αναστολή από την 21η Απριλίου 1967 έως την 9η Απριλίου 1969 του δικαιώματος σεβασμού της κατοικίας και η συνακόλουθη παραβίαση του δικαιώματος αυτού, ιδίως από την πρακτική των αστυνομικών αρχών να πραγματοποιούν συλλήψεις τη νύχτα, αποτελεί παραβίαση αυτού του δικαιώματος που, ελλείψει «δημόσιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που απειλεί τη ζωή του έθνους» κατά την έννοια του άρθρου 15 της Σύμβασης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «απαραίτητη σε μια δημοκρατική κοινωνία» για κανέναν από τους σκοπούς, που ορίζονται στην παράγραφο 2 του άρθρου 8.   Άρθρα 9 και 10 σε συνδυασμό με το άρθρο 14 της Σύμβασης. Γνώμη της Επιτροπής. Λογοκρισία Τύπου. Η Επιτροπή θεωρεί, ότι οι κανόνες, που περιγράφονται παραπάνω, εάν εφαρμοστούν στην πλήρη έκτασή τους, δεν συνάδουν με το άρθρο 10 της Σύμβασης.  Προπαντός: Η απαγόρευση της δημοσίευσης οποιουδήποτε κειμένου, εντοπίου, ή ξένου, που «ασκεί άμεση, ή έμμεση κριτική» στην Κυβέρνηση κατά την άσκηση των καθηκόντων της αποτελεί περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης, που δεν είναι «απαραίτητο σε μια δημοκρατική κοινωνία» για κανέναν από τους στόχους που έχουν τεθεί στην παράγραφο 2 του άρθρου 10·  Η γενική απαγόρευση ανακοινώσεων «αριστερών οργανώσεων», χωρίς περαιτέρω διευκρίνιση του σκοπού τους, συνεπάγεται διάκριση λόγω «πολιτικής γνώμης» κατά την έννοια του άρθρου 14, σε συνδυασμό με τα άρθρα 9 και 10 της Σύμβασης .   Άρθρο 11 της Σύμβασης. Γνώμη της Επιτροπής. Η ελευθερία του συνέρχεσθαι αποτελεί σημαντικό μέρος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής κάθε χώρας. Αποτελεί ουσιαστικό μέρος των δραστηριοτήτων των πολιτικών κομμάτων, που προβλέπονται στο άρθρο 58 του Συντάγματος του 1968 και της διεξαγωγής εκλογών σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρώτου Πρωτοκόλλου, οι οποίες διασφαλίζουν την ελεύθερη έκφραση της γνώμης του λαού. Η παρούσα προϋπόθεση του δικαιώματος συνάθροισης στην Ελλάδα είναι ότι (1) αναγνωρίζεται στις αναγνωρισμένες επαγγελματικές οργανώσεις το δικαίωμα συνάθροισης με τον νόμο «Άλφα» της 16ης Νοεμβρίου 1968, αλλά δεν είναι σαφές εάν, ελλείψει του εφαρμοστικού νόμου, αυτός ο νόμος και ο νόμος «Bήτα» της 9ης Απριλίου 1969, εξακολουθούν να ισχύουν· (2) οι συνεδριάσεις για πολιτικούς σκοπούς απαγορεύονται, εάν πρόκειται να διεξαχθούν σε δημόσιο χώρο και μπορούν να πραγματοποιηθούν κατ’ ιδίαν μόνο με την άδεια της αρμόδιας αστυνομικής αρχής· (3) οι συναντήσεις σε κλειστούς χώρους για την παρακολούθηση διάλεξης απαιτούν την άδεια της αρμόδιας στρατιωτικής αρχής. Η Επιτροπή θεωρεί, ότι κανένας από αυτούς τους περιορισμούς στη διεξαγωγή συναθροίσεων δεν συνάδει με το άρθρο 11 της Σύμβασης. Η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν απέδειξε, ότι είναι «απαραίτητα σε μια δημοκρατική κοινωνία» για κανένα από τους σκοπούς, που ορίζονται στο άρθρο 11 παράγραφος 2. Ειδικότερα, δεν δόθηκαν στοιχεία στην Υποεπιτροπή, που να αποδεικνύουν, ότι η απαγόρευση δημόσιων πολιτικών συναθροίσεων είναι απαραίτητη για οποιονδήποτε από αυτούς τους σκοπούς. Επιπλέον, το να υπόκεινται οι εσωτερικές συνεδριάσεις στη διακριτική ευχέρεια της Αστυνομίας και οι διαλέξεις στη διακριτική ευχέρεια των στρατιωτικών αρχών, χωρίς καμμιά σαφή νομική επιταγή ως προς τον τρόπο άσκησης αυτής της διακριτικής ευχέρειας και χωρίς περαιτέρω έλεγχο, σημαίνει δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους, που είναι ο αντίποδας μιας «δημοκρατικής κοινωνίας». Όσον αφορά την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, η Επιτροπή παρατηρεί, ότι η εναγόμενη Κυβέρνηση: 1 διέταξε τη διάλυση πολιτικών κομμάτων και περίπου 270 συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων οργανώσεων με την αιτιολογία, ότι ήταν κομμουνιστικά, ή κομμουνιστικής έμπνευσης· 2 απέλυσε τα διοικητικά συμβούλια όλων των οργανισμών, πλήν του Δικηγορικού Συλλόγου και του Συλλόγου Συμβολαιογράφων. Άρθρο 13 της Σύμβασης. ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ. Η Επιτροπή παρατηρεί, ότι τα ένδικα μέσα, που ζητούνται από το άρθρο 13 δεν ήταν πλήρως αποτελεσματικά στην Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967. Η εναγόμενη Κυβέρνηση είπε, ότι τα ένδικα μέσα μέσω ποινικών, αστικών και διοικητικών διαδικασιών εξακολούθησαν να είναι διαθέσιμα και δεν επηρεάστηκε από την αναστολή, ή την καθυστέρηση έναρξης ισχύος συγκεκριμένων Συνταγματικών διατάξεων. Όμως η Επιτροπή παρατηρεί τα εξής: (1) Η έλλειψη ανεξαρτησίας αμερόληπτων δικαστηρίων από τον Μάϊο του 1968 έχει ήδη επισημανθεί στη δεύτερη απόφαση της Επιτροπής σχετικά με το παραδεκτό και εξετάστηκε περαιτέρω σε σχέση με το άρθρο 6 ανωτέρω. (2) Όσον αφορά, ειδικότερα, τις καταγγελίες πολιτικών κρατουμένων, που ισχυρίζονται ότι υπέστησαν βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση, η Επιτροπή παρατηρεί, ότι οι διοικητικές έρευνες, που αναφέρει η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν διατάχθησαν σε όλες τις περιπτώσεις τέτοιων καταγγελιών και δεν διεξήχθησαν πάντα όταν διατάχθησαν. Επιπλέον, από τις εκθέσεις τους, που υποβλήθηκαν από την εναγόμενη Κυβέρνηση, κρίνουμε, ότι είναι ανεπαρκείς ως προς τη συμπεριφορά τους ακόμη και για την αποσαφήνιση των γεγονότων, πόσο μάλλον για τη σωστή κρίση τους. Εφόσον επομένως δεν ελήφθησαν υπόψη οι πιο στοιχειώδεις αρχές σε αυτές τις έρευνες, είναι αδύνατο να θεωρηθεί η υπάρχουσα διαδικασία διοικητικής έρευνας ως αποτελεσματικό ένδικο μέσο κατά την έννοια του άρθρου 13 της Σύμβασης.    Άρθρο 3 του Πρώτου Πρωτοκόλλου. Γνώμη της Επιτροπής. Η Επιτροπή θεωρεί, ότι το άρθρο 3 του πρώτου πρωτοκόλλου προϋποθέτει την ύπαρξη αντιπροσωπευτικού νομοθετικού Σώματος, εκλεγομένου σε εύλογα χρονικά διαστήματα, ως βάσης μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η Βουλή των Ελλήνων, εκλεγμένη με το παλιό Σύνταγμα του 1952, διαλύθηκε στις 4 Απριλίου 1967 και οι εκλογές, που ορίστηκαν κατά τη διάλυση για τις 28 Μαΐου 1967, ακυρώθηκαν από την εναγόμενη Κυβέρνηση. Από εκείνη την ημέρα δεν υπάρχει στην Ελλάδα εκλεγμένο νομοθετικό σώμα. Έτσι ο Ελληνικός λαός εμποδίζεται να εκφράσει τις πολιτικές απόψεις του επιλέγοντας νομοθετικό σώμα σύμφωνα με το άρθρο 3.  Ακόμη και αν λεχθεί, ότι υπήρξε μια συνεχιζόμενη «δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλεί τη ζωή του έθνους», κατά την έννοια του άρθρου 15 της Σύμβασης, δεν υπάρχει καμμιά ένδειξη, ότι η κατάσταση ήταν και εξακολουθεί να είναι τέτοια, που να απαιτεί τη συνέχιση της αναστολής του κοινοβουλευτικού βίου, ή ότι δεν μπορούσαν να διεξαχθούν εκλογές. Η Επιτροπή παρατηρεί σχετικά, ότι το Κοινοβούλιο συνέχισε να λειτουργεί στην Ελλάδα κατά τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949.   ΑΡΘΡΟ 7 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΡΘΡΟ 1 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ. Ως προς το άρθρο 7 της Σύμβασης. Οι τρεις πρώτες εγκαλούσες κυβερνήσεις υποστήριξαν, ότι η Συντακτική Πράξη «Η» της 11ης Ιουλίου 1967, παραβίαζε το Άρθρο 7 της Σύμβασης.  Το άρθρο 1 της Πράξης ανέφερε τα εξής: «1. Έλληνες πολίτες, που διαμένουν στο εξωτερικό, προσωρινά, ή μόνιμα, ή έχουν περισσότερες από μία ιθαγένειες, που ενεργούν, ή ενήργησαν αντιπατριωτικά, ή που προβαίνουν σε πράξεις ασυμβίβαστες με την Ελληνική ιθαγένεια, ή αντίθετες προς τα συμφέροντα της Ελλάδας, ή για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων… μπορούν να στερηθούν την Ελληνική ιθαγένεια με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, κατά των οποίων δεν επιτρέπεται η άσκηση προσφυγής, ή η αίτηση ακύρωσης… (Ορισμός «αντιπατριωτικής δραστηριότητας»). 3…Σε περίπτωση, που η πράξη τελέστηκε στο εξωτερικό από ομοεθνείς, η δίωξη γίνεται αυτεπάγγελτα, ανεξάρτητα από τις προϋποθέσεις του άρθρου 6 του Ποινικού Κώδικα. Τροποποίηση, ή αναστολή της ποινής δεν επιτρέπεται και η προσφυγή δεν έχει ανασταλτική ισχύ». Γνώμη της Επιτροπής. Το άρθρο 1 της Συνταγματικής Πράξης επαναφέρει κατ’ ουσίαν το διάταγμα αριθ. 4234/1962. Ο βαθμός στον οποίο μπορούν να θεωρηθούν με αναδρομική ισχύ, ή οι κυρώσεις, που επιβλήθηκαν μπορεί να είναι μεγαλύτερες από αυτές, που ίσχυαν όταν διαπράχθηκε το αδίκημα, περιορίζεται από: τη λειτουργία του άρθρου 7 του Συντάγματος του 1952, που δεν έχει ανασταλεί μέχρι τις 15 Νοεμβρίου 1968.  Το άρθρο 2, παράγραφος 2, της Συνταγματικής Πράξης «Η΄» προβλέπει τη δήμευση και της περιουσίας του συζύγου, ή της συζύγου του δράστη. Η εφαρμογή αυτής της διάταξης ως «κύρωσης» κατά την έννοια του άρθρου 1, του πρώτου πρωτοκόλλου θα δημιουργούσε το ερώτημα εάν η έννοια της «κύρωσης» απαιτεί τη διάπραξη αδικήματος από το πρόσωπο στο οποίο επιβάλλεται. Ωστόσο, η Επιτροπή δεν θεωρεί απαραίτητο να εκφράσει γνώμη σχετικά με αυτό το ζήτημα, δεδομένου, ότι δεν αμφισβητείται μεταξύ των μερών, ότι η Συντακτική Πράξη «Η΄» δεν έχει εφαρμοστεί σε καμμιά πραγματική περίπτωση.   ΑΡΘΡΟ 3 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ. Χαρακτήρας και εύρος των ισχυρισμών βάσει του άρθρου 3 Α. ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 3. Το άρθρο 3 προβλέπει ότι: «Κανείς δεν πρέπει να υποβάλλεται σε βασανιστήρια, ή σε απάνθρωπη, ή εξευτελιστική μεταχείριση, ή τιμωρία».  Είναι ξεκάθαρο, ότι μπορεί να υπάρχει μεταχείριση στην οποία ισχύουν όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί, γιατί όλα τα βασανιστήρια είναι απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και η απάνθρωπη μεταχείριση είναι ταπεινωτική. Η έννοια της απάνθρωπης μεταχείρισης καλύπτει τουλάχιστον τη μεταχείριση, που προκαλεί εσκεμμένα σοβαρή ταλαιπωρία, ψυχική, ή σωματική, η οποία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αδικαιολόγητη.  Σε αυτή την έκθεση, η έκφραση «βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση» χρησιμοποιείται, για λόγους συντομίας, για να περιγράψει γενικά πράξεις, που απαγορεύονται από το άρθρο 3. Με υπόμνημα της 22ας Μαρτίου 1968, οι εγκαλούσες κυβερνήσεις, με εξαίρεση την Ολλανδική, διεύρυναν τις αιτήσεις τους ώστε να συμπεριλάβουν ισχυρισμούς, ότι οι διοικητικές πρακτικές, που ακολουθούνται τώρα στην Ελλάδα· «από υψηλά στελέχη της ιεραρχίας των κρατικών αρχών, ή με την άδεια, ή τη γνώση τους… επιτρέπουν, ή ακόμη και κάνουν συστηματικά χρήση βασανιστηρίων» σε πολιτικούς κρατούμενους». Οι τρεις εγκαλούσες κυβερνήσεις επέστησαν την προσοχή στις συνθήκες υπό τις οποίες κρατούνται οι πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα, ιδίως στα Αρχηγεία της Ασφαλείας της Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιά και στα στρατόπεδα κράτησης στα νησιά Γιάρος και Λέρος. Η εναγόμενη Κυβέρνηση αμφισβήτησε το παραδεκτό αυτών των νέων ισχυρισμών ελλείψει αποδείξεων εκ πρώτης όψεως και προσκόμισε 31 εκθέσεις της Επιτροπής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, σχετικά με επισκέψεις σε διάφορους χώρους κράτησης στην Ελλάδα, μια περαιτέρω γενική έκθεση, που καλύπτει την περίοδο Μαΐου 1967 έως Μαρτίου 1968 και ορισμένα άλλα έγγραφα, που επισυνάπτονται στις παρατηρήσεις της 27ης Μαΐου 1968 Κηρύσσοντας παραδεκτούς τους ισχυρισμούς βάσει του άρθρου 3 της Σύμβασης, η Επιτροπή έκρινε, ότι οι τρεις εγκαλούσες Κυβερνήσεις δεν προσέφεραν σε εκείνο το στάδιο ουσιαστικές αποδείξεις για πρακτική βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης στην Ελλάδα. Ότι μπορεί όμως να προκύψει ζήτημα εξάντλησης των εγχώριων ενδίκων μέσων από τα φερόμενα θύματα βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης· ότι εν τούτοις στην επικρατούσα κατάσταση -η Επιτροπή σημείωσε ιδίως την απόλυση τριάντα δικαστών, ή εισαγγελέων στις 29 Μαΐου 1968 – στην Ελλάδα τα ένδικα μέσα, που υπέδειξε η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν μπορούσαν να θεωρηθούν επαρκή, ή αποτελεσματικά. Και ότι το ζήτημα της απόδειξης των καταγγελιών για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση, που προβλήθηκαν στις αιτήσεις, ήταν μέρος της ουσίας. Οι τρεις εγκαλούσες Κυβερνήσεις υπέβαλαν στις 10 Σεπτεμβρίου 1968 κατάλογο μαρτύρων, που έπρεπε να εξεταστούν, τόσο εκτός, όσο και στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των ονομάτων 53 ατόμων, φερόμενων θυμάτων βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης, ιδίως όταν κρατούνταν στα κεντρικά κτίρια της Ασφαλείας στην Αθήνα (οδός Μπούμπουλίνας), Πειραιά, Θεσσαλονίκη και Κρήτη. Τα αποδεικτικά έγγραφα, που υποβλήθηκαν από τις τρεις εγκαλούσες κυβερνήσεις περιέχουν περιγραφές πολλών μορφών βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης, υπογεγραμμένες από τα αναφερόμενα θύματα, ή αποδιδόμενες σε κατονομαζόμενα ως φερόμενα θύματα. Περαιτέρω δηλώσεις προσώπων των οποίων τα ονόματα αποκρύπτονται· μια παραπομπή σε υποτιθέμενο κανονισμό, που εκδόθηκε κρυφά στις Ένοπλες Δυνάμεις, που επιτρέπει τη χρήση βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης· και περιγραφές των συνθηκών κράτησης πολιτικών κρατουμένων στα κεντρικά κτίρια της Ασφάλειας στην Αθήνα και Πειραιά και στα Κέντρα κράτησης στη Γιάρο και τη Λέρο. Αμφισβητώντας τους ισχυρισμούς για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση γενικά, η εναγόμενη Κυβέρνηση επικαλέστηκε κυρίως: (i) Ελληνικές νομοθετικές διατάξεις, που απαγορεύουν τα βασανιστήρια και την επιβολή κυρώσεων, στον ποινικό κώδικα και στο άρθρο 11 του νέου Συντάγματος και τόνισε, ότι καμμιά από αυτές τις διατάξεις δεν υπόκειται σε μέτρα καταστολής από την 21η Απριλίου 1967. (ii) διάφορες προτροπές του Υπουργού Δημόσιας Τάξης προς την Αστυνομία, που ζητά ευγενική και ανθρώπινη συμπεριφορά κατά την άσκηση των καθηκόντων της και να ανακοινώνει αυστηρή τιμωρία για κάθε παραβάτη· δήλωση του Πρωθυπουργού, ότι οι υπεύθυνοι για τυχόν βασανιστήρια θα ανακαλυφθούν θα εκτελεστούν στην Πλατεία Συντάγματος. (iii) Επιχειρήσεις και στατιστικές για πειθαρχικές διαδικασίες κατά αστυνομικών και αξιωματικών χωροφυλακής, που κατέληξαν στην απόρριψη των κατηγοριών, ή στην τιμωρία ορισμένων χωροφυλάκων, ή ενωμοταρχών. (iv) τη διενέργεια διοικητικών ερευνών για έναν αριθμό υποθέσεων εικαζόμενων βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης· (v) ορισμένες εκθέσεις της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού· (vi) εκθέσεις, ή δηλώσεις μερικών Βρετανών βουλευτών και του κ. Siegmann, εισηγητή της Συμβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Γενικά υποστήριξε, ότι οι ισχυρισμοί είναι ψευδής προπαγάνδα, που διατυπώνεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα τόσο εντός, όσο και εκτός Ελλάδας, ή από άλλες ομάδες εχθρικές προς την εναγόμενη Κυβέρνηση, για να τη δυσφημήσουν και τις αστυνομικές αρχές. Έρευνα της Υποεπιτροπής. Σε πέντε ακροάσεις ενώπιον της Υποεπιτροπής, ή των αντιπροσώπων της, από 25 έως 28 Νοεμβρίου, στο Στρασβούργο, από τις 18 έως τις 20 Δεκεμβρίου 1968, στο Στρασβούργο, από 10 έως 20 Μαρτίου 1969, στην Αθήνα, από τις 16 έως τις 17 Ιουνίου 1969, στο Στρασβούργο, στις 26 Ιουλίου 1969, στο Στρασβούργο.  Κατέθεσαν συνολικά σχετικά 58 μάρτυρες. Μεταξύ αυτών ήταν: 16 φερόμενα θύματα σωματικής κακομεταχείρισης, ή βασανιστηρίων. 7 άτομα, που είχαν τεθεί υπό κράτηση μαζί με τα φερόμενα θύματα. 25 αστυνομικοί και άλλοι Έλληνες αξιωματούχοι. 2 πολιτικοί κρατούμενοι για τους οποίους δεν έγιναν καταγγελίες για βασανιστήρια αλλά είχαν προταθεί από την εναγόμενη Κυβέρνηση (Ζερβουλάκος και Ταμπάκης). 8 άλλα άτομα, που είχαν κάνει παρατηρήσεις σχετικά με τη μεταχείριση των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα. 49 μάρτυρες τους οποίους η Υποεπιτροπή αποφάσισε να ακούσει σχετικά με το άρθρο 3, δεν ακούστηκαν για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων 21 άτομα κρατούνται στην Ελλάδα τα οποία η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν έθεσε στη διάθεση της Υποεπιτροπής για ακρόαση. Ένας από αυτούς τους μάρτυρες, ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν είχε τεθεί στη διάθεση της Υποεπιτροπής πριν τερματίσει την έρευνά της στην Ελλάδα την 19η Μαρτίου 1969. Ωστόσο, την επόμενη ημέρα η εναγόμενη Κυβέρνηση πρόσφερε στα εξουσιοδοτημένα μέλη τη δυνατότητα να ακούσουν τον Θεοδωράκη ως μάρτυρα. Τα εξουσιοδοτημένα μέλη θεώρησαν, ότι δεν έπρεπε σε αυτό το στάδιο να δεχτούν τα αποδεικτικά στοιχεία, που προσφέρθηκαν μόνο μετά την απόφαση της Υποεπιτροπής να περατώσει τη διαδικασία και παρέπεμψαν το θέμα στην πλήρη Υποεπιτροπή, η οποία την 20ή Μαΐου 1969 κάλεσε εκ νέου την εναγόμενη Κυβέρνηση να προβεί σε διευθετήσεις για την ακρόαση του Θεοδωράκη και 20 άλλων μαρτύρων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων, που είχαν προηγουμένως αρνηθεί. Η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν απάντησε σε αυτό το αίτημα. Ένας κάτοικος Ελλάδας, που κλήθηκε να εμφανιστεί στο Στρασβούργο τον Ιούνιο του 1969, ο δικηγόρος Γεώργιος Β. Μαγκάκης, δεν μπόρεσε να εμφανιστεί, λόγω αφαίρεσης του διαβατηρίου του και εν συνεχεία εξορίας του. Μια άλλη μάρτυρας, η κ. Τσίρκα, η οποία παρομοίως δεν μπόρεσε να εμφανιστεί στην ακροαματική διαδικασία τον Ιούνιο, ακούστηκε στη συνέχεια τον Ιούλιο μετά την αναχώρησή της από την Ελλάδα. – 73 μάρτυρες, που κρατούνται, ή διαμένουν στην Ελλάδα και 2 μάρτυρες, που ζουν εκτός Ελλάδας, που προτείνονται από τις εγκαλούσες κυβερνήσεις, 7 μάρτυρες, που ζουν στην Ελλάδα, που προτάθηκαν από την εναγόμενη Κυβέρνηση, δεν είχαν ακουστεί, ή κληθεί, όταν η Υποεπιτροπή ολοκλήρωσε την έρευνά της. Αφού άκουσε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1968 όλους τους μάρτυρες, που προτάθηκαν από τα μέρη, η Υποεπιτροπή αποφάσισε στη συνέχεια να δώσει προτεραιότητα, κατά την έρευνά της στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 1969, για αποδεικτικά στοιχεία, που συνδέονται με τις υποθέσεις για τις οποίες είχαν ήδη παραληφθεί ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία. Ως συνέπεια της άρνησης της εναγόμενης Κυβέρνησης να διαθέσει μεγάλο αριθμό μαρτύρων, που κρατούνται στην Ελλάδα και εμποδίζοντας άλλους, που ζουν στην Ελλάδα να ταξιδέψουν στο Στρασβούργο, η Υποεπιτροπή έπρεπε να περιορίσει τις επόμενες ακροάσεις της τον Ιούνιο και τον Ιούλιο σε μάρτυρες διαθέσιμους εκτός Ελλάδας. Για τους λόγους αυτούς οι άλλοι μάρτυρες, που ζουν στην Ελλάδα δεν μπόρεσαν να ακουστούν. Η Υποεπιτροπή κάλεσε επίσης ιατρικούς εμπειρογνώμονες, που εξέτασαν 8 φερόμενα θύματα με τη συγκατάθεσή τους.  Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, η Υποεπιτροπή έλαβε από τα μέρη και από μάρτυρες μεγάλο αριθμό εγγράφων σχετικά με το άρθρο 3, συμπεριλαμβανομένων δηλώσεων από φερόμενα θύματα για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση, ιδίως από μάρτυρες τους οποίους αποφάσισε η Υποεπιτροπή να ακούσει, αλλά τους οποίους εμπόδισε η εναγόμενη Κυβέρνηση να καταθέσουν προφορικά. Η Υποεπιτροπή είχε επίσης ζητήσει από την εναγόμενη Κυβέρνηση να υποβάλει ορισμένα περαιτέρω ιατρικά πιστοποιητικά, εκθέσεις της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού και πληροφορίες για τα αποτελέσματα ορισμένων διοικητικών ερευνών, αλλά η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν συμμορφώθηκε με αυτά τα αιτήματα. Η Υποεπιτροπή πραγματοποίησε επιθεώρηση στα Αρχηγεία Ασφαλείας της Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιά, αλλά της απαγορεύτηκε η πρόσβαση στις φυλακές Αβέρωφ και στα στρατόπεδα κράτησης της νήσου Λέρου. Η Υποεπιτροπή είχε εξετάσει το ενδεχόμενο επιθεώρησης του στρατοπέδου Διονύσου, αλλά, λαμβάνοντας υπόψη την άρνηση της εναγόμενης Κυβέρνησης να επιτρέψει την ακρόαση των τεσσάρων μαρτύρων, που φέρονται, ότι βασανίστηκαν σε αυτό το στρατόπεδο (Παναγούλη, Μαρίας Καλλέργη, Πετρόπουλου και Κιάου), δεν επισκέφθηκε το στρατόπεδο. Μετά την έρευνα της Υποεπιτροπής, οι εγκαλούσες κυβερνήσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι είχαν ήδη προσκομιστεί συντριπτικά στοιχεία για το γεγονός, ότι τα βασανιστήρια εφαρμόζονται σε πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα κατά παράβαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ. Υποστήριξαν περαιτέρω, ότι αυτό το προφανές συμπέρασμα είχε ενισχυθεί και επιβεβαιωθεί από τις πράξεις και τις παραλείψεις της Ελληνικής Κυβέρνησης κατά την αντιμετώπιση του ζητήματος των βασανιστηρίων στην παρούσα υπόθεση. Προέτρεψαν την Υποεπιτροπή να λάβει υπόψη, όχι μόνο τις προφορικές μαρτυρίες μαρτύρων, αλλά και γραπτές δηλώσεις, άρθρα εφημερίδων και περιοδικών, φημισμένων δημοσιογράφων, επιστολές, που βγήκαν λαθραία από την Ελλάδα -υπογεγραμμένες, ή ανώνυμες- και παρόμοια γραπτά πιστοποιητικά. Όσον αφορά στις εκθέσεις του Ερυθρού Σταυρού, οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις υποστήριξαν, ότι η εναγόμενη Κυβέρνηση είχε κάνει εσκεμένη επιλογή για να ανταποκρίνεται στους δικούς της σκοπούς και δεν είχε υποβάλει εκείνες τις εκθέσεις, που αφορούσαν ρητά τα βασανιστήρια. Σε απάντηση στο επιχείρημα της εναγόμενης Κυβέρνησης σύμφωνα με το οποίο τα φερόμενα θύματα βασανιστηρίων είναι «κομμουνιστές, που είπαν κομμουνιστικά ψέματα κατασκευασμένα στη Μόσχα», οι εγκαλούσες κυβερνήσεις ανέφεραν, ότι «η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν προσκόμισε, ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο σχετικά με αυτούς τους παράλογους ισχυρισμούς» και ότι οι μάρτυρες, που ακούστηκαν ανήκαν, στην πραγματικότητα, σε διάφορα κόμματα. Τέλος, οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις τόνισαν, ότι η στάση, που έλαβε η εναγόμενη Κυβέρνηση εμποδίζοντας την Υποεπιτροπή να αποδείξει τα γεγονότα της υπόθεσης δεν ωφελεί αυτή την Κυβέρνηση και κατά συνέπεια, τα αποδεικτικά έγγραφα, που προέρχονται από πρόσωπα, που δεν ακούστηκαν ως μάρτυρες πρέπει να ληφθούν πλήρως υπόψη ως αποδεικτικά στοιχεία. Οι εγκαλούσες κυβερνήσεις σχολίασαν λεπτομερώς 40 υποθέσεις, όπως θα εκτεθεί παρακάτω στο πλαίσιο αυτών των υποθέσεων και έκαναν μια έρευνα για τη γεωγραφική κατανομή των βασανιστηρίων με βάση έναν κατάλογο 88 ονομάτων, που λέγεται, ότι « δεν σημαίνει εξαντλητικό». Σχολιάζοντας τις εκθέσεις των ιατρικών εμπειρογνωμόνων στις περιπτώσεις Βαρδίκου, Κοροβέση, Μελέτη και Βλάσση, οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις τόνισαν τις εγγενείς δυσκολίες στον καθορισμό οποιωνδήποτε ευδιάκριτων σημείων περίπου δύο χρόνια μετά τα συμβάντα. Συμπερασματικά, υποστήριξαν, ότι τα αποδεικτικά στοιχεία, που συγκέντρωσε η Υποεπιτροπή κατά τις ακροάσεις, τις έρευνες και τις ιατρικές εξετάσεις, που πραγματοποιήθηκαν περιέχουν πειστικά στοιχεία, ότι όλοι οι προαναφερθέντες μάρτυρες έχουν υποστεί βασανιστήρια και άλλη απάνθρωπη μεταχείριση. Η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν υπέβαλε τελικές παρατηρήσεις σχετικά με τα αποδεικτικά στοιχεία, που συγκέντρωσε η Υποεπιτροπή και τις εκθέσεις των ιατρικών εμπειρογνωμόνων. Όσον αφορά τις ακροάσεις, που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο και Ιούλιο του 1969, η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν πρότεινε μάρτυρες σε σχέση με τις υποθέσεις, που αποτέλεσαν το αντικείμενο αυτών των ακροάσεων. Γενικά χαρακτήρισε τα αποδεικτικά στοιχεία, που συγκεντρώθηκαν στις ακροάσεις της 16ης/17ης Ιουνίου 1969 ως «συκοφαντικούς ισχυρισμούς». Ζήτησε την ακύρωση των δύο τελευταίων ακροάσεων μαρτύρων με το αιτιολογικό, ότι η ίδια η Υποεπιτροπή είχε παραβιάσει το άρθρο 28, παράγραφος (α) της Σύμβασης κατά τη διεξαγωγή αυτών των ακροάσεων από αντιπροσώπους και απουσία των μερών. Στις 9 Οκτωβρίου 1969, η ολομέλεια της Επιτροπής αποφάσισε περαιτέρω να μην λάβει πληροφορίες, ούτε με ακρόαση άλλων μαρτύρων, ούτε με άλλο τρόπο. Όπου υπάρχει πρακτική μη τήρησης ορισμένων διατάξεων της Σύμβασης, τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα παρακάμπτονται αναγκαστικά, ή καθίστανται ανεπαρκή. Έτσι, εάν υπήρχε διοικητική πρακτική βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης, τα προβλεπόμενα δικαστικά ένδικα μέσα τείνουν να καταστούν αναποτελεσματικά λόγω της δυσκολίας εξασφάλισης αποδεικτικών στοιχείων και οι διοικητικές έρευνες, είτε δεν διενεργούνται, είτε, είναι πιθανόν να είναι απρόθυμες και ημιτελείς. Μπορεί να σημειωθεί ότι, στις αποφάσεις της σχετικά με το παραδεκτό των ισχυρισμών βάσει του άρθρου 3, η Επιτροπή διαπίστωσε, ότι δεν είχαν προσκομιστεί ακόμη αποδεικτικά στοιχεία Διοικητικής πρακτικής βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης. Συνεπώς, διαπίστωσε, ότι τα ένδικα μέσα ήταν αναποτελεσματικά για λόγους άλλους από την ύπαρξη διοικητικής πρακτικής.  Πρέπει επίσης να προσέξουμε ορισμένους παράγοντες γενικού χαρακτήρα: Πρώτον, οι πράξεις, που απαγορεύονται από το άρθρο 3 της Σύμβασης ενέχουν την ευθύνη ενός Συμβαλλόμενου Κράτους μόνο εάν διαπράττονται από πρόσωπα, που ασκούν δημόσια εξουσία. Τότε πρέπει να τεκμαίρεται, ότι αντιβαίνουν στο εσωτερικό δίκαιο. Ως εκ τούτου, οι παραβιάσεις του άρθρου 3 είναι κυβερνητικές πράξεις, που είναι παράτυπες και ανώμαλες εάν αναφέρονται ρητά, θα γίνονται μόνο με τις πιο μυστικές οδηγίες. Δεδομένου, ότι στην παρούσα υπόθεση φέρεται να σημειώνονται βασανιστήρια και κακομεταχείριση σε χώρους υπό τον έλεγχο αστυνομικών, ή στρατιωτικών αρχών, τα στοιχεία, που τείνουν να καταδεικνύουν την αλήθεια, ή το ψεύδος τέτοιων ισχυρισμών βρίσκονται ιδιαιτέρως σε γνώση, ή έλεγχο αυτών των αρχών. Επιπλέον, ότι θα ακυρωνόταν ο σκοπός του άρθρου 3 να επιμένει, ότι υπάρχει διοικητική πρακτική μόνο εάν υπάρχουν πάγιες οδηγίες για την εφαρμογή βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης, διότι η απόδειξη ύπαρξης τέτοιων οδηγιών θα ήταν σχεδόν αδύνατη, δεδομένης της μυστικότητας με την οποία περιβάλλονται. Δεύτερον, πρέπει να σημειωθεί, ότι δεν θα ήταν σωστό να χαρακτηριστούν ως διοικητική πρακτική πράξεις βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης, που απομονώθηκαν σε χρόνο και τόπο και μετά από απόδειξη, τιμωρήθηκαν δεόντως. Θα ήταν παράλογο να υποστηριχθεί, ότι δεν καθιερώνεται διοικητική πρακτική εκτός εάν και έως ότου κάθε πολιτικός κρατούμενος, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους, υποβληθεί σε βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση. Αυτές οι διάφορες σκέψεις μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι υπάρχουν δύο στοιχεία, που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη διοικητικής πρακτικής βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης για επανάληψη πράξεων και επίσημης ανοχής. Το πρότυπο τέτοιων πράξεων μπορεί να είναι ότι έγιναν στον ίδιο τόπο, ότι αποδίδονταν σε παράγοντες της ίδιας αστυνομικής, ή στρατιωτικής αρχής, ότι τα θύματα ανήκαν στην ίδια πολιτική κατηγορία, ή ότι συνέβησαν σε πολλά μέρη, ή στα χέρια διακριτών αρχών, ή επιβλήθηκαν σε άτομα διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Υπάρχουν ορισμένες εγγενείς δυσκολίες ως προς την απόδειξη των κατηγοριών βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης. Έ ένα θύμα, ή ένας μάρτυρας, που μπορεί να επιβεβαιώσει την περίπτωσή του μπορεί να διστάζει να περιγράψει, ή αποκαλύψει όλα όσα του συνέβησαν, φοβούμενος αντίποινα εναντίον του ίδιου, ή της οικογένειάς του. Οι πράξεις βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης από εκπροσώπους της Αστυνομίας, ή των Ενόπλων Δυνάμεων θα πραγματοποιούνταν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς μάρτυρες και ίσως χωρίς τη γνώση της ανώτερης αρχής. Όταν γίνονταν καταγγελίες βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης, οι αρχές, είτε η Αστυνομία, είτε οι Ένοπλες Δυνάμεις, είτε τα αρμόδια Υπουργεία, πρέπει αναπόφευκτα να αισθάνονται, ότι έχουν να υπερασπιστούν μια συλλογική υπόληψη, ένα αίσθημα, που είναι ακόμη πιο ισχυρό σε αυτές τις αρχές, που δεν είχαν γνώση των δραστηριοτήτων των παραγόντων εναντίον των οποίων διατυπώνονται οι καταγγελίες. Κατά συνέπειαν, ενδέχεται να υπάρχει απροθυμία της ανώτερης αρχής να παραδεχθεί, ή να επιτρέψει τη διερεύνηση, γεγονότων, που θα έδειχναν, ότι οι ισχυρισμοί είναι αληθινοί. Τα φυσικά ίχνη βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης μπορεί με την πάροδο του χρόνου να μη είναι αναγνωρίσιμα, ακόμη και από ειδικούς γιατρούς, ιδιαίτερα όταν η ίδια η μορφή βασανιστηρίων αφήνει ελάχιστα εξωτερικά σημάδια.   Έχοντας υπόψη αυτούς τους κανόνες και τα αποδεικτικά μέσα, η Υποεπιτροπή, κατά την ακρόαση μαρτύρων, περιορίστηκε όσο το δυνατόν περισσότερο σε εκείνους των οποίων οι αποδείξεις ήσαν άμεσες με έναν από τους τρεις πιθανούς τρόπους: ότι ο μάρτυρας ισχυρίστηκε, ότι είχε υποβληθεί ο ίδιος σε βασανιστήρια, ή κακομεταχείρηση, ότι ο μάρτυρας είδε τον πραγματικό εξαναγκασμό ή πρόκληση σε ένα άλλο άτομο, ή ότι ο μάρτυρας είδε σημάδια, ή ίχνη σε άλλο άτομο, που μπορούσαν να αποδοθούν σε βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση. Με άλλα λόγια, η Υποεπιτροπή θεώρησε σωστό να αγνοήσει ένα μεγἀλο αριθμό από διαδόσεις, που της έχουν υποβληθεί σε διάφορες μορφές.  Η Υποεπιτροπή έλαβε επίσης και εξέτασε πολλά έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων γραπτών δηλώσεων φερόμενων θυμάτων, που περιγράφουν βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση. Η Υποεπιτροπή έχει αποδώσει αποδεικτική βαρύτητα σε τέτοιες δηλώσεις, εάν η αυθεντικότητά τους αποδεικνύεται, ή δεν αμφισβητείται.  Κατά την αξιολόγηση των αποδεικτικών στοιχείων, που έχει ενώπιόν της, η Υποεπιτροπή έλαβε επίσης υπόψη δύο χαρακτηριστικά της άρνησης από την εναγόμενη Κυβέρνηση των ισχυρισμών για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση: η εναγόμενη Κυβέρνηση αρνήθηκε την πρόσβαση της Υποεπιτροπής σε ένα αριθμό ατόμων, τα οποία κατονομάζει και ζήτησε να δει και τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν άμεσες αποδείξεις βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης με έναν από τους τρόπους, που έχουν ήδη περιγραφεί. Ειδικότερα οι Πανάγου, Νοταράς, Πετρόπουλος, Καλλέργη, Τσίλογλου και Κιάος μπορούσαν να έχουν δώσει άμεσες αποδείξεις, που αφορούσαν τους ίδιους ως φερόμενα θύματα. Η εναγόμενη Κυβέρνηση αρνήθηκε να επιτρέψει στην Υποεπιτροπή να επισκεφθεί τις φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα, ή τα κρατητήρια στη Λέρο. Η Υποεπιτροπή δεν θεώρησε, ότι καμμιά από αυτές τις αρνήσεις δικαιολογείται στην πραγματικότητα από τους λόγους, που επικαλέστηκε η εναγόμενη Κυβέρνηση.  Μπορούν όμως να συναχθούν αντίθετα συμπεράσματα. Αφ’ ενός οι ισχυρισμοί για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση μπορεί μερικές φορές να είναι παραμορφωμένοι, ή υπερβολικοί ή ακόμα και κατασκευασμένοι για πολιτικούς σκοπούς για να δυσφημήσουν την εναγόμενη Κυβέρνηση.  Ενώ λοιπόν το γενικό σχέδιο, ότι οι ισχυρισμοί για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση είναι απλώς αντικυβερνητική προπαγάνδα πρέπει να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση για την παρακολούθηση των στρεβλώσεων, των υπερβολών και των ψευδών επαναλήψεων σε αυτά, δεν μπορεί να γίνει δεκτό ως βάση για την απλή απόρριψή τους. Η Υποεπιτροπή θεωρεί, ότι δεν μπορεί γενικά να υποψιαστεί, ότι η πληροφορία, που δίνεται πρώτα από ένα υποτιθέμενο θύμα σε συγγενείς, ή με μυστικότητα σε άλλους, παρά σε δημόσιο τόπο συζητήσεως, ότι υποκινείται για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Όσον αφορά τον γενικό ισχυρισμό της εναγόμενης Κυβέρνησης, ότι οι ισχυρισμοί των κρατουμένων είναι μια προσπάθεια να δικαιωθούν στα μάτια των συγκατηγορουμένων και των πολιτικών τους φίλων γενικά, αφού πρόδωσαν άλλους στην Αστυνομία κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων, η Υποεπιτροπή έλαβε υπόψη αυτή την πιθανότητα κατά την εξέταση των ισχυρισμών για κακομεταχείριση, αλλά διαπιστώνει επίσης, ότι τέτοιοι ισχυρισμοί δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση ως βάση για τη γενική τους απόρριψη. Οι περιπτώσεις, που εξετάστηκαν από την Υποεπιτροπή και αναφέρονται στην παρούσα έκθεση, καθώς και οι περαιτέρω καταγγελίες για κακομεταχείριση, ή βασανιστήρια, ομαδοποιήθηκαν ανάλογα με την τοποθεσία της Αστυνομίας, ή άλλο τόπο κράτησης με τον οποίο σχετίζονται η τελική διαταγή. – ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ. – ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.  – ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ.  – ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.  – ΤΟΠΟΙ ΥΠΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΕΔΕΣ. – ΚΡΗΤΗ. – ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. – ΤΟΠΟΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ 1967. – ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΛΛΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ.   Στη συνέχεια, η έκθεση ασχολείται με ισχυρισμούς για μη σωματικά βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση κρατουμένων, όπως σοβαρή ψυχολογική πίεση, ή εξευτελιστική μεταχείριση και με τις συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατουμένων. Τέλος παρουσιάζει τις απόψεις της σχετικά με το εάν και σε ποιο βαθμό έχουν παραβιαστεί, σύμφωνα με τα γεγονότα, που διαπιστώθηκαν από την Υποεπιτροπή. Η έκθεση αφιερώνει περισσότερες από 300 σελίδες στο Άρθρο 3, εξετάζοντας 30 περιπτώσεις βασανιστηρίων στο επίπεδο της απόδειξης, που απαιτείται σε μεμονωμένες αιτήσεις, με βάση τις καταθέσεις 58 μαρτύρων.  Περισσότερες από 70 υποθέσεις αφορούσαν κατάχρηση από τους αστυνομικούς της Ασφάλειας στα κεντρικά τους στην οδό Μπουμπουλίνας στην Αθήνα. Η αυστηρή τοπική διαπίστωση γεγονότων ήταν το κλειδί, για τα πορίσματα και την αρχή της έκθεσης σχετικά με το άρθρο 3. Οι φρικτές μέθοδοι βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα τα δεινά των ατόμων στα χέρια των βασανιστών τους, ή ότι η αξία της ακρόασης αποδεικτικών στοιχείων σε έναν τόπο δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Καμμιά γραπτή περιγραφή, όσο πολύχρωμη και παραστατική κι’ αν είναι, δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο κατατοπιστική, όσο η επίσκεψη στην οδό Μπουμπουλίνας στην Αθήνα.    Στη συνέχεια παραθέτουμε τα συμπερασματα της Επιτροπής. «Η Υποεπιτροπή έχει διερευνήσει 30 υποθέσεις σε σημαντικό βαθμό και εξέφρασε κάποιο συμπέρασμα σχετικά με 28 από αυτές. Όσον αφορά τις υποθέσεις αυτές, η Επιτροπή διαπιστώνει ότι: (i) έχουν επιβληθεί σε βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση 11 μεμονωμένες περιπτώσεις και συγκεκριμένα: – Βαρδίκου, Βλάσση, Λελούδα, δεσποινίδας Αρσένη, κυρίας Τσίρκα, Λεντάκη, Κοροβέση (στην Ασφάλεια Αθηνών). – Βερυβάκη (στην έδρα της Χωροφυλακής Προαστείων Αθηνών στα Πατήσια). – Μελέτη, δεσποινίδας Παγκοπούλου (από την Αστυνομία Ασφαλείας Θεσσαλονίκης) . – Λιβανού (στο στρατόπεδο του 521 Τάγματος Πεζοναυτών κοντά στην Αγία Παρασκευή)· (ii) από τον Απρίλιο του 1967 υπάρχει πρακτική βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης από την Ασφάλεια Αθηνών, στην οδό Μπουμπουλίνας, ατόμων, που συνελήφθησαν για πολιτικούς λόγους και: (α) αυτά τα βασανιστήρια και η κακομεταχείριση συνίστατο τις περισσότερες φορές στην εφαρμογή «φάλαγγας», ή άγριου ξυλοδαρμού σε όλα τα μέρη του σώματος· (β) ο σκοπός τους ήταν η εξαγωγή πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των ομολογιών σχετικά με τις πολιτικές δραστηριότητες και ενώσεις των θυμάτων και άλλων προσώπων, που θεωρούνται ανατρεπτικά· (iii) τα στοιχεία ενώπιον της Επιτροπής για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση, που υπέστησαν 17 άλλα άτομα απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση, δεδομένου, ότι κυμαίνονται από ενδείξεις: – Αμπατιέλου (από την Ασφάλεια της Αστυνομίας Πειραιά). – Καραοσμάν (στο Κέντρο Ανακρίσεων της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Αγία Παρασκευή). Αναγνώριση με την πρώτη ματιά στις στις περιπτώσεις: – Δεσποινίδας Καλλέργη, Πετρόπουλου, Κιάου, Τσίλογλου, Ντάκου (από την Ασφάλεια Αθηνών). – Νοταρά (από την Αστυνομία Ασφαλείας Αθηνών και επί του πλοίου «Έλλη»). Ισχυρές ενδείξεις:  – Ξηνταβελώνη, κα Παπανικόλα (στην Ασφάλεια Αθηνών). – Παναγούλη (στο στρατόπεδο του 505 Τάγματος Πεζοναυτών κοντά στο Διόνυσο). – Παπαγιαννάκη και Γιωτόπουλου (από την Ασφάλεια της Αστυνομίας Πειραιά). – Νέστορα, Σιπιτάνου ​​και Πύρζα (σε στρατόπεδο κοντά στο αεροδρόμιο Σέδες Θεσσαλονίκης – Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών).  Στην πραγματικότητα, η εναγόμενη Κυβέρνηση εμπόδισε, άμεσα, ή έμμεσα, την Υποεπιτροπή να ολοκληρώσει την έρευνά της για αυτές τις υποθέσεις. (iv) Οι αρμόδιες Ελληνικές αρχές, αντιμέτωπες σε πολλές και ουσιώδεις καταγγελίες και ισχυρισμούς για βασανιστήρια και κακομεταχείριση, αφού απέτυχαν να λάβουν κάποιο αποτελεσματικό μέτρο για να τις διερευνήσουν, ή να εξασφαλίσουν ένδικα μέσα για οποιεσδήποτε τέτοιες καταγγελίες, ή ισχυρισμούς, που κρίθηκαν αληθείς. (σ. οι υποενότητες (iii), εκτός από τα πορίσματα για 4 περιπτώσεις και (iv) υιοθετήθηκαν από μια πλειοψηφία 13 μελών. Τα ευρήματα για τις περιπτώσεις Αμπατιέλου, Καραοσμάν, Παπαγιαννάκη και Γιωτόπουλος υιοθετήθηκαν κατά πλειοψηφία 10 μελών). Η Επιτροπή διαπιστώνει επίσης ότι:  (i) οι συνθήκες κράτησης στα κελιά στο υπόγειο του κτιρίου Ασφαλείας της Αστυνομίας στην οδό Μπουμπουλίνας, στο οποίο κρατούνταν για πολιτικούς λόγους συλληφθέντες, αντίκεινται στο άρθρο 3.  (ii) ο συνδυασμός των συνθηκών, που περιγράφονται παραπάνω, στις οποίες κρατούνται πολιτικοί κρατούμενοι στις Φυλακές Αβέρωφ και ο ακραίος τρόπος χωρισμού των κρατουμένων από τις οικογένειές τους και οι συνθήκες μεγάλου συνωστισμού στα στρατόπεδα της Λέρου, αποτελούν επίσης παραβάσεις του άρθρου 3.    Το πόρισμα της επιτροπής ελήφθη κατά πλειοψηφία. Οι διαφορετικές απόψεις των μειοψηφησάντων μελών παρατίθενται μετα από κάθε κεφάλαιο. Ενώ το γενικό σχέδιο της Ελληνικής Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των καταγγελιών ήταν, ότι οι ισχυρισμοί για βασανιστήρια, ή κακομεταχείριση είναι αντικυβερνητική προπαγάνδα που χρησιμοποιείται από τους κομμουνιστές και τους αντιπάλους του καθεστώτος, δεν μπορεί να γίνει δεκτό ως βάση για την απλή απόρριψή τους. Η Υποεπιτροπή μελέτησε με μεγάλη προσοχή την κατάσταση, όπως προέκυπτε από τις μαρτυρίες διαφόρων θυμάτων και τις εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστείας και θεώρησε, ότι δεν μπορεί γενικά να υποψιαστεί, ότι η αναφορά για βασανιστήρια, που γίνεται από ένα υποτιθέμενο θύμα σε συγγενείς, ή με μυστικότητα σε άλλους, σε δημόσιο τόπο συζητήσεως, υποκινείτο για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Οι ισχυρισμοί της Κυβέρνησης δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση, αφού η Κυβέρνηση δεν παρουσίασε στοιχεία που να τους αποδεικνύουν. Στο πόρισμα της επιτροπής γίνεται κατ’ επανάληψη αναφορά στα εμπόδια που παρενέβαλε η Κυβέρνηση. Αν όπως ισχυρίζονταν δεν γινόντουσαν βασανιστήρια τότε έπρεπε να αφήνουν ελεύθερο το πεδίο για ενέργεια ερεύνης.  Λίγο μετά την παραλαβή της έκθεσης από την Επιτροπή, αυτή διέρρευσε. Έγινε εκτενής κάλυψη ξένων εφημερίδων του πορίσματος, που ανέφερε, ότι η Ελλάδα είχε παραβιάσει την ΕΣΔΑ και τα βασανιστήρια ήταν επίσημη πολιτική της Ελληνικής Κυβέρνησης. Η έκθεση είχε ισχυρό αντίκτυπο στηδιεθνή κοινή γνώμη.  Στις 12 Δεκεμβρίου 1969, συνεδρίασε η Επιτροπή Υπουργών στο Παρίσι. Επειδή οι κανόνες της απαγόρευαν την ψηφοφορία επί της έκθεσης, για τρεις μήνες, όσο παρέμεινε στα χέρια της Επιτροπής η έκθεση, που διαβιβάστηκε στις 18 Νοεμβρίου 1969, δεν συζητήθηκε στη συνεδρίασή τους. Ο Πιπινέλης, ο χουντικός και δικτατορικών αντιλήψεων Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, έκανε μια εκτενή ομιλία στην οποία συζήτησε τα αίτια του πραξικοπήματος, πιθανές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και τις συστάσεις στην έκθεση της Επιτροπής. Ωστόσο, δεδομένου ότι το κοινό του είχε αντίγραφα της έκθεσης της Επιτροπής και ο Πιπινέλης δεν έδωσε χρονοδιάγραμμα, για τις εκλογές, η ομιλία του δεν ήταν πειστική. Έντεκα από τα δεκαοκτώ κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης υποστήριξαν το ψήφισμα, που ζητούσε την απέλαση της Ελλάδας. Eνα ψήφισμα, για καθυστέρηση της ψηφοφορίας ήταν ανεπιτυχές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Τουρκία, η Κύπρος και η Γαλλία ήταν τα μόνα, που αντιτίθεντο στην εκδίωξη της Ελλάδας και έγινε φανερό, ότι η Ελλάδα θα έχανε στην ψηφοφορία.  Ο πρόεδρος της Επιτροπής, Ιταλός Υπουργός Εξωτερικών Άλντο Μόρο πρότεινε ένα διάλειμμα, για μεσημεριανό γεύμα, Ο Πιπινέλης ζήτησε τον λόγο. Σε μια κίνηση, ψευτολεονταρισμού, σύμφωνα με τις οδηγίες της χούντας ανακοίνωσε, ότι η Ελλάδα αποχωρεί από το Συμβούλιο βάσει του άρθρου 7 του Καταστατικού, και αποχώρησε. Αυτό είχε, ως αποτέλεσμα να καταγγελθούν τρεις συνθήκες στις οποίες η Ελλάδα ήταν συμβαλλόμενο μέρος: το Καταστατικό, η ΕΣΔΑ και το Πρωτόκολλο 1 της ΕΣΔΑ. Μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από το Συμβούλιο ο Παν. Πιπινέλης, την θε΄ψρησς ηρωική πράξη προβαίνοντας στη ακόλουθη δήλωση: «Εθεώρησα σκόπιμον να κάμω την ακόλουθον δήλωσιν περί αποχωρήσεως, όχι μόνον, διότι ήθελα να καταστή εμφανές, ότι η αποχώρησις δεν είναι συνέπεια των οιωνδήποτε διαθέσεων του Συμβουλίου, ως προς τον αποκλεισμόν της Ελλάδος, αλλά διότι δεν ευρέθησαν διατεθειμένοι πολλοί Υπουργοί να υιοθετήσουν διεξόδους, αι οποίαι τους προσεφέροντο. Εθεώρησα περιττόν να αναμένωμεν την περαιτέρω απόφασιν». Η χουντική Κυβέρνηση δεν δέχτηκε την απόφαση της επιτροπής, θεωρούσε, όσα συνέβαιναν σαν ψευδείς απόψεις και μιλούσε, για «δήθεν» κακοποιημένους. Ο Πιπινέλης μιλούσε, για την ανησυχία του, για το μέλλον της Ευρώπης, «ανησυχίαν, καθ’ ήν στιγμήν το κύμα επαναστατικής αναρχίας σαλεύει τα θεμέλια πολλών δυτικών κρατών!!!» Η Επιτροπή Υπουργών ενέκρινε την έκθεση στην επόμενη συνεδρίασή της την 15η Απριλίου 1970. Ανέφερε, ότι «η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να συμμορφωθεί με τις συνεχιζόμενες υποχρεώσεις της βάσει της Σύμβασης», σημειώνοντας τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις. Ως εκ τούτου, η έκθεση θα δημοσιοποιηθεί καθώς «η Κυβέρνηση της Ελλάδας κλήθηκε να αποκαταστήσει χωρίς καθυστέρηση τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες στην Ελλάδα» και να καταργήσει αμέσως τα βασανιστήρια.  Ο Επίτροπος Sørensen πίστευε, ότι οι ενέργειες της Επιτροπής Υπουργών ήταν, μια «χαμένη ευκαιρία». Παίζοντας τον κίνδυνο της απέλασης πολύ σύντομα και έκλεισε τη δυνατότητα λύσης σύμφωνα με το άρθρο 32 και τις συστάσεις της Επιτροπής. Μολονότι η παραδοχή της έκθεσης ήταν μια «πύρρεια νίκη», η άποψη του Sørensen αγνοούσε, ότι το Ελληνικό καθεστώς δεν ήταν ποτέ πρόθυμο να περιορίσει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το γεγονός αυτό αποτελούσε το πιστεύω των ηγετών του πραξικοπήματος, οπαδούς των ανελεύθερων πολιτικών συστημάτων, συμβατών με τη φασιστική νοοτροπία καί πιστεύω τους.  Ο Νίκος Παπανδρέου αναφέρεται σχετικά μέ τις καταθέσεις μαρτύρων στο Στρασβούργο και την προσπάθεια υποστήριξης των μαρτύρων: «… Σε μια από τις εκθέσεις του ο van der Stoël παραθέτει μια συζήτηση με τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παττακό, ο οποίος προέβαλε το ακόλουθο επιχείρημα δικαιολογώντας το πραξικόπημα: Το έθνος έπρεπε να προστατευτεί από αυτούς τους ανθρώπους, που ήθελαν εμφύλιο πόλεμο. Ο κ. Ανδρέας Παπανδρέου και ο κ. Ερλάντερ, ο Σουηδός Πρωθυπουργός, που τον στήριξαν… ήταν μεταξύ αυτών». Αν έρθουν στην Ελλάδα», είπε ο Παττακός, «θα τους εξορίσουμε και αυτούς στα νησιά…  Τόσο οι εκπρόσωποι της χούντας, όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκαν στο Στρασβούργο για τις ακροάσεις για την Ελληνική υπόθεση, οι πρώτοι για να καταθέσουν υπέρ της χούντας, ο δεύτερος κατά…  Με τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο ξάδερφός του, Σίγκμουντ Μινέικο, δύο Έλληνες φοιτητές από τη Γερμανία, πρώην Έλληνας πρεσβευτής και ένας νεαρός Ολλανδός ονόματι Έρικ Ντελάνζ…Ήρθαν σε επαφή με έναν από τους κρατούμενους, τον Κωνσταντίνο Μελέτη, ο οποίος αμέσως έδειξε την επιθυμία του να δραπετεύσει…Αργότερα μέσα στην ημέρα η ομάδα ακτιβιστών κατάφερε να σώσει έναν δεύτερο μάρτυρα, τον Παντελή Μαρκετάκη. Οι δύο δραπέτες κατέθεσαν ενώπιον των Ευρωπαίων νομικών την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου». Η έκθεση της Επιτροπής χαιρετίστηκε, ως ένα μεγάλο επίτευγμα, για την αποκάλυψη των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ένα έγγραφο ουσιαστικής ισχύος και αξιοπιστίας. Ο Στ. Παττακός έκανε την περιβόητη δήλωσή του, ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν ενόχλησε την Ελλάδα περισσότερο από ένα κουνούπι, που κάθεται στα κέρατα ενός βοδιού!!! Το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν μπόρεσε να αποδυναμώσει τη χούντα στο εσωτερικό της χώρας. Της αφαίρεσε όμως κάθε διεθνή νομιμότητα και προκάλεσε τη διεθνή της απομόνωση. Οι ενέργειές του στην Ελληνική υπόθεση οδήγησαν σε πιο ξεκάθαρους ορισμούς διεθνώς, για το τι συνιστά βασανιστήριο και πώς τεκμηριώνεται, ενώ ενίσχυσαν τις διαδικασίες της ΕΣΔΑ.  Στην έκθεση της Ελληνικής περίπτωσης, η Επιτροπή έκρινε, ότι η απαγόρευση των βασανιστηρίων ήταν απόλυτη. Όμως η απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση ήταν απολύτως απαγορευμένη, φάνηκε δε να σημαίνει, ότι μπορεί να μην είναι, η διατύπωση «στη συγκεκριμένη κατάσταση αδικαιολόγητη».  Τα κράτη, που υποστήριξαν το ψήφισμα ήταν: Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Ισλανδία, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο, Ιρλανδία, Δυτική Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία και Βέλγιο.  Η υπόθεση απογύμνωσε τη χούντα και μια τέτοια απομόνωση μπορεί να συνέβαλε στις δυσκολίες της χούντας στην αποτελεσματική διακυβέρνηση.  Γενική ήταν η αξίωση της κοινωνίας για την τιμωρία των βασανιστών της χούντας και την απομάκρυνση τους από τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Ήταν λαϊκή επιταγή να σπάσει το απόστημα για να εκλείψει η εστία νοσηρότητας που δηλητηρίαζε όλη τη ζωή και το όλο κλίμα της Χώρας. Η απομάκρυνση όλων των βασανιστών αλλά κυρίως ο κολασμός των ενόχων ήταν αναγκαία για την ηθική αποτοξίνωση της Χώρας και η αποκατάσταση της ηθικής του Έθνους. ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ [...]
30 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΩ ΕΔΩ ΜΕ ΚΑΥΣΤΙΚΟ ΠΡΟΛΟΓΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ…     Έλληνες Δημοκράτες μην αφήσετε ποτέ τους ακροδεξιούς και τους φασίστες να κάνουν εδώ στην Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία κουμάντο!  Άτομα με γλοιώδη συμπεριφορά που κολλάνε σαν βδέλλες  πάνω στους ισχυρούς της Γης, πότε στους Αμερικανούς Ιμπεριαλιστές και πότε στους Ισραηλινούς Φασίστες! Και για να δείτε τον αριβισμό και οπορτουνισμό τους, θυμάστε μέχρι και πριν λίγα χρόνια, που όλοι αυτοί έλεγαν τα χειρότερα λόγια κατά των Εβραίων και μας είχαν πρήξει τα σηκώτια με τα <<Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών>> και κάτι τέτοιες αρλούμπες?  Και μάλιστα είχαν συμπαρασύρει στην αντιεβραϊκή προπαγάνδα τους και πολλούς Έλληνες ιερείς… Τώρα τσιμουδιά όλοι τους…!!!   Γιατί άραγε?  Διότι τους έχει μπει στο αδειανό μυαλό τους ότι αφού το Ισραήλ πολεμά τους Μουσουλμάνους, άρα εμείς , λένε εκείνοι, που είμαστε κατά των Μουσουλμάνων,  θα συμπράξουμε με το Ισραήλ και δεν πα να κάνει του κόσμου τα εγκλήματα και τις Γενοκτονίες? Αλλά αδέρφια Έλληνες Δημοκράτες, που κατατροπώσατε τη φασιστική χούντα και στείλατε επίσης στα τσακίδια τους απογόνους της, τα φασιστικά κορμάδια και τα ερπετά με τους αγκυλωτούς σταυρούς, οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν {μέχρι στιγμής} να καταλάβουν ότι το Ισραήλ δεν διεξάγει θρησκευτικό πόλεμο, αλλά εθνικό…!!!   Δηλαδή χτυπά τους Παλαιστίνιους, τους Λιβανέζους, τους Υεμενίτες, τους Ιρανούς κλπ, όχι για το θρήσκευμά τους, αλλά για γεωπολιτικούς καθαρά λόγους…  Και γι΄αυτό θέλουν να εκτοπίσουν από την ίδια την πατρίδα τους πάνω από δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους και να προσαρτήσουν και τη Δυτική Όχθη δημιουργώντας το <<μεγάλο Ισραήλ>> και έναν παράδεισο για τους εποίκους, που έρχονται στην Παλαιστίνη απ΄όλα τα σημεία της Γης! Είναι τόσο πορωμένοι ορισμένοι Έλληνες Ακροδεξιοί, που λένε και οι ίδιοι το ανιστόρητο, φρικτό και βλακώδες, που εκστομίζουν οι Ακροδεξιοί υπουργοί του Ισραήλ ότι δεν υπάχει λαός Παλαιστινιακός…!!!  Το ισχυρίζονται αυτό οι Εβραίοι Ακροδεξιοί, τη στιγμή που όλοι οι Εβραίοι κάτοικοι της αρχαίας Παλαιστίνης ήταν για 1.800 χρόνια διάσπαρτοι εκτός της Παλαιστινιακής γης! Δημοσιογράφος  ΑΝΚ     Mich_Pets <<Ξέρεις τι δεν μπορούν να χωνέψουν πως εκτός από τα κομματόσκυλα του Κυριάκου και τα δουλικά της πρεσβείας, ο λαός της Ελλάδας είναι με την Παλαιστίνη. Ο λαός της Ελλάδας δεν μπορεί να ανεχθεί να γίνεται γενοκτονία στην ίδια ανθρωπότητα που ζει, στον ίδιο πλανήτη. Είναι παντού, στα λιμάνια, τις συναυλίες, τα φεστιβάλ, τα γήπεδα, τα θέατρα. Ο κύριος στη φωτογραφία ένιωσε πως θα σηκώσει μόνος του την παλαιστινιακή σημαία και θα περπατήσει έτσι την Πατησίων>>. [...]
30 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  Ντοκιμαντέρ για την θρυλική μας Σταφίδα από την εκπομπή του συντοπίτη μας Χρήστου Βασιλόπουλου <<Μηχανή του Χρόνου>>, με αναφορές και ομιλίες εκλεκτών συμπολιτών! – ΟΛΟΙ απόψε στην Κρέστενα και όποιος γεννιέται σήμερα χίλιες φορές γεννιέται! ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΒΡΕΘΟΥΝ ΕΚΕΙ ΘΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ <<ΝΥΧΤΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ>>! [...]
29 Ιουλίου, 2025Άρθρα / Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  Γάζα: Ισραηλινές οργανώσεις κατά Νετανιάχου – Για πρώτη φορά μιλούν για γενοκτονία   Γάζα: Ισραηλινές οργανώσεις κατά Νετανιάχου – Για πρώτη φορά μιλούν για γενοκτονία {ΠΗΓΗ :   Dnews.gr} ********************************* ********************************* «Το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας»   Δύο από τις πιο γνωστές ισραηλινές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατηγορούν τη χώρα ότι διαπράττει γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων στη Γάζα, τροφοδοτώντας περαιτέρω τη διεθνή κατακραυγή για την τραγική κατάσταση στον θύλακα. Πρόκειται για τη «B’Tselem»- οργάνωση που καταγράφει τις συνέπειες που έχουν για τους Παλαιστίνιους οι ισραηλινές πολιτικές- και τη «Physicians for Human Rights Israel». Αυτή είναι η πρώτη φορά που ισραηλινές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα ανακοινώνουν το συμπέρασμα ότι ο πόλεμος στη Γάζα συνιστά γενοκτονία. Συμπέρασμα στο οποίο έχουν ήδη καταλήξει άλλες οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία. «Η γενοκτονία μας» «Η γενοκτονία μας» είναι ο τίτλος της έκθεσης που δημοσιοποίησε η «B’Tselem». Σε αυτή επικαλείται τις καταστροφικές συνέπειες που έχει ο πόλεμος του Ισραήλ για τους απλούς Παλαιστίνιους: το γεγονός ότι έχουν σκοτωθεί δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στη Γάζα, την ισοπέδωση τεράστιων τμημάτων των πόλεων του θύλακα, τον αναγκαστικό εκτοπισμό σχεδόν όλου του πληθυσμού της Γάζας, τον περιορισμό των τροφίμων και άλλων κρίσιμης σημασίας προμηθειών. Συνολικά, η ισραηλινή επιχείρηση ισοδυναμεί με «συντονισμένη δράση για τη σκόπιμη καταστροφή της παλαιστινιακής κοινωνίας στη Λωρίδα της Γάζας», επισημαίνει η οργάνωση. «Με άλλα λόγια: το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας». «Εκτεταμένη, συστηματική καταστροφή» Επίσης, η έκθεση αναφέρεται στο επιχείρημα του Ισραήλ πως για τον φονικό αντίκτυπο που έχει ο πόλεμος για τους Παλαιστίνιους ευθύνεται η στρατηγική της Χαμάς να κρύβεται ανάμεσα στους αμάχους. Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να εξηγήσει τον ανεξέλεγκτο θάνατο και την καταστροφή στη Γάζα, επισημαίνουν οι ισραηλινές οργανώσεις. «Ο ισχυρισμός του Ισραήλ ότι οι μαχητές της Χαμάς ή άλλων ένοπλων οργανώσεων είναι παρόντες σε ιατρικές ή πολιτικές εγκαταστάσεις, συχνά χωρίς να παρέχουν καμία απόδειξη, δεν μπορεί να δικαιολογήσει, ούτε να εξηγήσει τέτοια εκτεταμένη, συστηματική καταστροφή», τονίζει η έκθεση της «B’Tselem». «Δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά να αναγνωρίσουμε την αλήθεια» Η Γιούλι Νόβακ, διευθύντρια της «B’Tselem» επεσήμανε ότι δεν επιδιώκει να υποβαθμίσει τη «φριχτή επίθεση» που εξαπέλυσε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Όμως, συμπλήρωσε, αυτή προκάλεσε μια ισραηλινή επίθεση στην παλαιστινιακή ζωή στη Γάζα η οποία έχει εξελιχθεί σε γενοκτονία. «Δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα έπρεπε να γράψουμε την έκθεση που δημοσιεύουμε σήμερα. Όμως, τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες μιας πραγματικότητας που δεν μας άφησε άλλη επιλογή παρά να αναγνωρίσουμε την αλήθεια», τόνισε μιλώντας σε κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν οι δύο οργανώσεις, στην Ιερουσαλήμ. «Ο λαός της Γάζας έχει εκτοπιστεί, βομβαρδιστεί, λιμοκτονήσει, στερήθηκε ολοκληρωτικά την ανθρωπιά και τα δικαιώματά του», συμπλήρωσε. Η δεύτερη οργάνωση, η «Physicians for Human Rights Israel», επικεντρώθηκε στις ζημιές στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. «Οι ενέργειες του Ισραήλ έχουν καταστρέψει τις υγειονομικές υποδομές της Γάζας με τρόπο που είναι τόσο εσκεμμένος, όσο και συστηματικός», επισημαίνει η οργάνωση. Το Ισραήλ απέρριψε ως «αβάσιμες» τις κατηγορίες. Τα ισραηλινά στρατεύματα στοχεύουν τους Παλαιστίνιους μαχητές, όχι τους αμάχους, υποστήριξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ντέβιντ Μένσερ. Αν το Ισραήλ πραγματικά ήθελε να καταστρέψει τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, η χώρα δεν θα είχε διευκολύνει την αποστολή σχεδόν 2 τόνων βοήθειας στην περιοχή, συμπλήρωσε. Στις κατηγορίες για γενοκτονία, Ισραηλινοί αξιωματούχοι σταθερά αντιτάσσουν την επίθεση που εξαπέλυσε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, σκοτώνοντας 1.200 ανθρώπους, κατά κύριο λόγο αμάχους. Επίθεση που προκάλεσε στη συντριπτική απάντηση του Ισραήλ. Οι βομβαρδισμοί και η χερσαία επιχείρηση των IDF στη Γάζα έχουν σκοτώσει περισσότερους από 59.000 ανθρώπους- ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά- σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας. Σε αυτό τον τραγικό απολογισμό δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ μαχητών και αμάχων. Κάποια στιγμή ο ισραηλινός στρατός υποστήριξε ότι είχαν σκοτωθεί σχεδόν 20.000 μαχητές της Χαμάς, χωρίς να παρέχει αποδείξεις για αυτό. Στην περίπτωση μιας γενοκτονίας, το διεθνές δίκαιο απαιτεί να υπάρχουν αποδείξεις πρόθεσης. Στην έκθεση, η «B’Tselem» επικαλείται σειρά από απάνθρωπα σχόλια Ισραηλινών κυβερνητικών αξιωματούχων. Ανάμεσά τους δήλωση του πρώην υπουργού Άμυνας, Γιόαβ Γκάλαντ, ότι το Ισραήλ πολεμά με «ανθρώπινα ζώα» στη Γάζα. Επίσης, κάποιοι πολιτικοί έχουν πει πως στόχος τους είναι να εκδιώξουν όσους Παλαιστίνιους απομένουν στον θύλακα. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ υποστηρίζει ότι η χώρα τηρεί το ανθρωπιστικό δίκαιο και πως οι στρατηγοί συνεργάζονται στενά με νομικούς συμβούλους, που διασφαλίζουν τη συμμόρφωση με τα διεθνή πρότυπα. Επίσης επιχειρηματολογούν ότι το Ισραήλ έχει ξεπεράσει αυτά που έχουν πράξει Δυτικές χώρες σε παρόμοιες καταστάσεις. Ωστόσο, για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της Γάζας οι τελευταίοι 22 μήνες έχουν υπάρξει μια απεγνωσμένη προσπάθεια για επιβίωση από τους συνεχείς βομβαρδισμούς, για εύρεση τροφής και καθαρού νερού για τις οικογένειές τους και διαφυγής εν μέσω ισραηλινών προειδοποιήσεων για άμεσες εκκενώσεις, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος θανάτου. Ο ολοένα μεγαλύτερος αριθμός κατοίκων της Γάζας που τώρα λιμοκτονούν έχει συμβάλλει στην όξυνση της κριτικής κατά του Ισραήλ από κάποιους μακροχρόνιους συμμάχους της χώρας. Πηγή: NYT, Reuters, Φωτογραφία: AP [...]
28 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Λογοτεχνία  Το Χρονογράφημα της Δευτέρας                                      με την Ήρα Αλ. Κάζογλη         Η αιώνια σαγήνη του καλοκαιριού     Γνωρίσαμε φέτος το καλοκαίρι και αυτό, τον όρο “θερμικός θόλος”,  που χρησιμοποιούν τελευταία οι επιστήμονες για να περιγράψουν το φαινόμενο όταν πολύ ζεστός αέρας παγιδεύεται για μέρες σε μια περιοχή δημιουργώντας αφόρητη, ακραία, βασανιστική ζέστη σε μια πόλη. Φαινόμενο-φούρνος, δηλαδή. Δύσκολο το καλοκαίρι στην πόλη, ένα μαρτύριο. Η ζέστη δεν αντέχεται πλέον, κι όσο κι αν  περιμέναμε τον ήλιο  να έρθει μέσα στο γκρίζο του χειμώνα, αυτός ο ήλιος τώρα μας τυφλώνει, σε μια πόλη αβίωτη. Οι διακοπές γίνονται πιο δελεαστικές από ποτέ, να γλιτώσουμε από τον φούρνο που μας ξεροψήνει το μυαλό και το σώμα. Οι διακοπές ανάγκη και δικαίωμα, μακριά όμως από το χαμό αμέτρητων ευτυχισμένων με το ζόρι, τον ψυχαναγκασμό της προαποφασισμένης all inclusive ευτυχίας και του υποχρεωτικού μαυρίσματος για κάποιον ανεξήγητο, ψυχολογικό λόγο. Το καλοκαίρι έχει τη σαγήνη του ελεύθερο, αναρχικό, γεμάτο ήλιο και αλάτι, με τις αδιάκοπες μεταπτώσεις στο ρυθμό και τα χρώματα της θάλασσας. Μια σκιά στην παραλία, οι φίλοι, μια φέτα καρπούζι με τυρί, παλιά συνταγή, να είσαι ευτυχισμένος με το τίποτα. Η ευτυχία μιας κρυφής ακτής τον Αύγουστο, για λόγους προληπτικής ιατρικής στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Το καλοκαίρι η ψυχή χοροπηδάει γοητευμένη από την επαφή με την άμμο που στη χούφτα γίνεται χρυσάφι, από την αιώνια σαγήνη  του καλοκαιριού, από τις αναμνήσεις από παλιά καλοκαίρια που έρχονται ακάλεστες στο νου. Κι  από ένα μπλε σε όλους τους συνδυασμούς που μπορεί να δει το μάτι. Μια ηλιοκαμένη αμεριμνησία χωρίς κανόνες που θέλει να γκρεμίσει όσα μας φόρτωσε ο χειμώνας. Υπάρχει ακόμη χρόνος, ο Αύγουστος είναι μπροστά, η θάλασσα ανήκει σε όποιον βυθίζεται μέσα της, είναι δική του σε κάθε απλωτή, σε κάθε βουτιά. Με όλες τις αισθήσεις. Αδειάζουμε τις τσέπες απ’ ό,τι μας βαραίνει και βουτάμε.                  Η.Κ. [...]
28 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Λογοτεχνία / Πολιτισμός  Η σταφίδα, ο «μαύρος χρυσός» του Μοριά, “ζωντανεύει” και πάλι στην Κρέστενα – Την Τετάρτη 30/7  στον ιστορικό χώρο της <<Γιορτής Σταφίδας>> πολυσήμαντη εκδήλωση     Ο Σύλλογος Φιλοπροόδων Κρεστένων και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Πύργου-Ολυμπίας σας προσκαλούν στην επετειακή εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025, στον Πολυχώρο Πολιτισμού «Γιορτή Σταφίδας» στην Κρέστενα Ηλείας. Η εκδήλωση τιμά την ιστορία, τον πολιτισμό και τη συμβολή της σταφίδας στην τοπική και εθνική οικονομία, με τίτλο: «Η σταφίδα, ο μαύρος χρυσός του Μωριά, ζωντανεύει και πάλι στην Κρέστενα» Στην εκδήλωση θα συμμετάσχει ο καταγόμενος από την Κρέστενα δημοσιογράφος Χρίστος Βασιλόπουλος, ο οποίος θα προλογίσει και θα παρουσιάσει το ντοκιμαντέρ της βραβευμένης εκπομπής του «Μηχανή του Χρόνου» με τίτλο: «Σταφίδα: Από τη δόξα των αγορών στην χρεοκοπία. Διεκδικήσεις και συγκρούσεις» Το ντοκιμαντέρ φωτίζει την περίοδο που η σταφίδα αποτέλεσε τον βασικό εξαγωγικό πόρο της Ελλάδας, αλλά και την κρίση που ακολούθησε, με έντονες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Ομιλητές: Σπύρος Γιακουμέλος, Γεωπόνος «Σταφίδα: Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον» Γιολάντα Αποστολοπούλου, Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πύργου-Ολυμπίας «Η σταφίδα στη Λογοτεχνία και στη Λαογραφία» Αγγελική Τσούρα, Γραμματέας του Συνδέσμου Φιλολόγων Πύργου-Ολυμπίας «Σταφίδα και Εκπαίδευση» Νίκος Δημόπουλος, Ορθοπαιδικός «Οι ευεργετικές ιδιότητες της σταφίδας στην υγεία του ανθρώπου» Γιάννης Σταθόπουλος, Πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Φιλοπροόδων Κρεστένων «Η ιστορία του Συλλόγου και της Γιορτής της Σταφίδας» Η βραδιά θα ολοκληρωθεί μουσικά με τη συναυλία του σχήματος «Τα Χρώματα της Ήλιδας», υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Γιώργου Γκιντζίρη και θα διατίθεται δωρεάν το παραδοσιακό σταφιδόψωμο.  Πολυχώρος Πολιτισμού “Γιορτή Σταφίδας” – Κρέστενα  Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025 – Ώρα 20:30  Είσοδος 5Ε [...]
28 Ιουλίου, 2025Άρθρα / Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ **** Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών **** Αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης **** Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία του εκλεκτού συνεργάτη μας κ. Κωνσταντίνου Γρηγ. Κυριακόπουλου, Υποστράτηγου Ιατρού ε.α. Νευροχειρουργού     {Μέρος  πέμπτο}   Γνώμη της Επιτροπής σχετικά στο ερώτημα, αν υπήρχε στις 21 Απριλίου 1967, Δημόσια Έκτακτη κατάσταση στην Ελλάδα, που απειλούσε τη ζωή του Έθνους Ως προς την έννοια του όρου «δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλεί τη ζωή του έθνους» στο άρθρο 15, παράγραφος (1) της Συμβάσεως». Μια «Δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλεί τη ζωή του έθνους» έχει περιγραφεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση Lawless σαν: «μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, ή έκτακτη ανάγκη, που επηρεάζει ολόκληρο τον πληθυσμό και αποτελεί απειλή, για την οργανωμένη ζωή της κοινότητας από την οποία αποτελείται το Κράτος». Μια τέτοια δημόσια έκτακτη ανάγκη μπορεί να θεωρηθεί, ότι έχει, συγκεκριμένα, τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:  (1) Πρέπει να είναι πραγματική, ή επικείμενη.  (2) Τα αποτελέσματά της πρέπει να αφορούν ολόκληρο το έθνος και πρέπει να απειλείται η οργανωμένη ζωή της κοινότητας. Η σειρά, είναι ξεκάθαρα επαρκής, ως προς τα κριτήρια, που διέπουν τον έλεγχο της κήρυξης κατάστασης δημόσιας έκτακτης ανάγκης. Η Επιτροπή θεωρεί, ότι στην παρούσα περίπτωση βαρύνει την εναγόμενη Κυβέρνηση να αποδείξει, ότι οι προϋποθέσεις, που δικαιολογούν τα μέτρα καταστολής βάσει του άρθρου 15 και συνεχίζουν να υπάρχουν, λαμβάνοντας δεόντως υπόψη το «περιθώριο εκτίμησης» το οποίο, σύμφωνα με τη νομολογία της Επιτροπής, η Κυβέρνηση έχει να κρίνει την κατάσταση στην Ελλάδα από τη στιγμή, που ανέλαβε την εξουσία στις 21 Απριλίου 1967.    Ως προς τα κριτήρια, που διέπουν τον έλεγχο μιας δήλωσης δημόσιας έκτακτης ανάγκης. Στην ανακοίνωση της 3ης Μαΐου 1967, η εναγόμενη Κυβέρνηση αναφέρθηκε σε «εσωτερικούς κινδύνους, που απειλούν τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια του κράτους». Σύμφωνα με την Κυβέρνηση, την 21η Απριλίου 1967, «δεν υπήρχε θέμα εξωτερικού κινδύνου, δηλαδή πόλεμος».  Όσον αφορά την εσωτερική κατάσταση, η Επιτροπή θεωρεί αναμφισβήτητο, μετά την πολιτική κρίση του Ιουλίου 1965, υπήρξε στην Ελλάδα μια περίοδος έντονης αστάθειας και έντασης, της επέκτασης των δραστηριοτήτων των κομμουνιστών και των συμμάχων τους και κάποιας δημόσιας αταξίας.  Η ίδια η εξέταση περιορίζεται από τα κριτήρια του τι συνιστά δημόσια έκτακτη ανάγκη, για τους σκοπούς του άρθρου 15, που ορίζονται παραπάνω. Ειδικότερα, το κριτήριο της πραγματικής, ή «επικείμενης» επιβάλλει χρονικό περιορισμό. Επομένως, η αιτιολόγηση βάσει του άρθρου 15 των μέτρων καταστολής, που έλαβε η εναγόμενη Κυβέρνηση την 21η Απριλίου 1967, εξαρτάται από την ύπαρξη δημόσιας έκτακτης ανάγκης, πραγματικής, ή επικείμενης, κατά την ημερομηνία αυτή.  Η Επιτροπή δεν διαπίστωσε, με τα στοιχεία, που προσκόμισε η εναγόμενη Κυβέρνηση να φαίνεται, ότι την 21η Απριλίου 1967 επίκειται κατάργηση της νόμιμης Κυβέρνησης με τη δύναμη των όπλων από τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους. Υπάρχουν στοιχεία, που αποδεικνύουν, ότι, ούτε σχεδιάστηκε, ούτε αναμενόταν σοβαρά, ούτε από τις πολιτικές, ούτε από τις αστυνομικές αρχές.  (2) οι συντάκτες του «Γενικού Σχεδίου Δράσης», που αποδίδεται στον στρατηγό Αργυρόπουλο, δηλώνουν σε αυτό, ότι προβλέπουν βία μόνο σε τρεις πιθανές καταστάσεις: -Στη διεξαγωγή των εκλογών του Μαΐου η χρήση βίας, ή απάτης από το συντηρητικό κόμμα ΕΡΕ του Πρωθυπουργού Κανελλόπουλου,   – την επ’ αόριστον αναβολή των εκλογών από αυτό το Κόμμα, με βάση μια «καμουφλαρισμένη Βασιλική δικτατορία». Και   – δυσμενή εκλογικά αποτελέσματα, για τη Δεξιά και άρνηση παράδοσης της εξουσίας στο κόμμα της πλειοψηφίας.  Ήταν λοιπόν ουσιαστικά ένα πολιτικό σχέδιο δράσης κατά της Δεξιάς. Οι συντάκτες δηλώνουν, ότι η βία πρέπει να χρησιμοποιηθεί από αυτούς μόνο στη δεύτερη και στην τρίτη περίπτωση. Η δεύτερη πρέπει να αντιμετωπιστεί με «εκδηλώσεις διαμαρτυρίας», που να ασκούν πίεση «μέχρι και αιματηρές συγκρούσεις». Η τρίτη με οργάνωση ειδικών ομάδων εφόδου, εξοπλισμένων με κατάλληλα μέσα και οπλισμό, μέσω των οποίων θα είναι δυνατή η εξουδετέρωση, ή η καταστροφή των τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης, καθώς και των χημικών μέσων του αντιπάλου. Καμμιά από αυτές τις προβλεπόμενες αντιδράσεις σε κινήσεις της Δεξιάς δεν συνεπάγεται την επικείμενη ανατροπή της νόμιμης Κυβέρνησης με τη βία.  Το γεγονός, ότι η εναγόμενη Κυβέρνηση, έχοντας πλήρη πρόσβαση σε όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, δημοσιευμένες, επίσημες, ή απόρρητες, προσκόμισε μόνο τα πολύ ισχνά στοιχεία, που ήδη συζητήθηκαν, καταδεικνύει από μόνο της, ότι δεν υπήρχε αναμενόμενη καμμιά κομμουνιστική κατάληψη της Κυβέρνησης από η δύναμη των όπλων.  Η Επιτροπή σημειώνει εδώ, όσον αφορά την εν ισχύι Κυβέρνηση μεταξύ 3ης και 21ης ​​Απριλίου 1967, ότι ο Πρωθυπουργός Κανελλόπουλος και οι δύο Υπουργοί ιδιαίτερα υπεύθυνοι, για τη δημόσια ασφάλεια και τάξη, Ράλλης και Παπαληγούρας εξέφρασαν την πάγια γνώμη, ότι την 21η Απριλίου 1967 δεν υπήρξε καμμιά δημόσια έκτακτη ανάγκη στην Ελλάδα, πραγματική, ή επικείμενη.  Η Επιτροπή έπρεπε στη συνέχεια να εξετάσει, εάν την 21η Απριλίου 1967 υπήρχε μια άμεση απειλή, για την οργανωμένη ζωή της κοινότητας, δηλαδή:  (1) δεδομένης της συνεργασίας μεταξύ της Ένωσης Κέντρου και του κόμματος της ΕΔΑ και του ρόλου σχετικά με αυτή του Γεωργίου και του Ανδρέα Παπανδρέου, οι εκλογές του Μαΐου θα οδηγούσαν στη δημιουργία μιας Κυβέρνησης «Λαϊκού Μετώπου», στην οποία θα κυριαρχούσαν ουσιαστικά οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους, μια τελική ανάληψη της Κυβέρνησης. (2) σχετικά με αυτή την πολιτική εξέλιξη, οι διαδηλώσεις και η αταξία στους δρόμους, η κατάληψη κτιρίων και οι στάσεις εργασίας, που υποκινούνταν από τη Νεολαία Λαμπράκη και άλλες ανατρεπτικές οργανώσεις, θα αυξάνονταν σε σημείο, που θα περνούσαν πέρα ​​από τον έλεγχο των αστυνομικών δυνάμεων, ή του στρατού· και  (3) ο στρατός, έχοντας ταυτόχρονα στρατεύσιμη δύναμη, που υπόκειται σε κάποια κομμουνιστική διείσδυση, εάν αντιμετώπιζε μαζικές, αλλά άοπλες λαϊκές διαδηλώσεις, θα αρνιόταν να πυροβολήσει εναντίον τους και η δημόσια τάξη θα κατέρρεε.  Το συγκεκριμένο ερώτημα ενώπιον της Επιτροπής ήταν εάν, την 21η Απριλίου 1967, υπήρχε επικείμενη απειλή, που θα πραγματοποιείτο πριν, ή αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου, με δημιουργία τέτοιας πολιτικής αστάθειας και αταξίας, που η οργανωμένη ζωή της κοινότητας δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η Επιτροπή δίνει αρνητική απάντηση στο ερώτημα αυτό, για δύο λόγους: (1), ελέχθη ότι η πιθανότητα συγκρότησης Κυβέρνησης «Λαϊκού Μετώπου», με πιθανή συνέπεια την ανάληψη της Κυβέρνησης από τους κομμουνιστές, αποτελούσε από μόνη της μια δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλούσε τη ζωή του έθνους η Επιτροπή θεωρεί, ότι δεν αποδείχθηκε, από την κατάσταση των κομμάτων, ή από την γενικότερη κατάσταση, ότι ο σχηματισμός Κυβέρνησης «Λαϊκού Μετώπου» μετά τις εκλογές του Μαΐου ήταν βέβαιη, ή πιθανή. (2) Εξ άλλου, την 21η Απριλίου 1967 δεν υπήρχε καμμιά ένδειξη, ότι, είτε πριν, είτε μετά τις εκλογές του Μαΐου, θα υποδαυλίζετο και θα οργανώνοταν δημόσια αναταραχή σε σημείο πέρα ​​από τη δυνατότητα της Αστυνομίας να την ελέγξει. Αντίθετα, η ταχύτητα με την οποία «εξουδετερώθηκε» μεγάλος αριθμός κομμουνιστών και συμμάχων τους την 21η Απριλίου 1967, υποδηλώνει, παρ’ όλα τα υποτιθέμενα σχέδιά τους, ήταν ανίκανοι, για οποιαδήποτε οργανωμένη δράση σε μια κρίση. Εν ολίγοις, η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν ικανοποίησε την Επιτροπή με τα στοιχεία, που προσκόμισε, ότι υπήρξε, την 21η Απριλίου 1967, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που απειλούσε τη ζωή του Ελληνικού έθνους.    Η εξέλιξη της κατάστασης από την 21η Απριλίου 1967 μέχρι σήμερα. ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ. Εναγόμενη Κυβέρνηση. Η εναγόμενη Κυβέρνηση υποστήριξε, ότι παρά την επιτυχία της να αποκαταστήσει την τάξη σε ολόκληρη τη χώρα από την 21η Απριλίου 1967, ο κίνδυνος ανατρεπτικών ενεργειών εντός της Ελλάδας δεν είχε πλήρως εξαλειφθεί. Αυτό κατέστησε αναγκαία τη συνέχιση της εφαρμογής έκτακτων μέτρων.  Η εναγόμενη Κυβέρνηση αναφέρθηκε επίσης σε ορισμένες δηλώσεις του Πρωθυπουργού Παπαδόπουλου σε συνέντευξη Τύπου την 15η Μαρτίου μετά από ομιλία της 6ης Μαρτίου 1969. Στις 6 Μαρτίου ο Παπαδόπουλος είχε πει μεταξύ άλλων: «Δεν αντιμετωπίζουμε κανέναν κίνδυνο, από οποιαδήποτε πλευρά. Οι Ένοπλες Δυνάμεις και οι Δυνάμεις Ασφαλείας της χώρας, εκμεταλλευόμενες την τεράστια υποστήριξη, που παρέχει ο λαός μας στα όργανά τους, κατάφεραν να χαρακτηρίζεται η κατάσταση σήμερα, ως απολύτως ασφαλής. Είχαμε μόνο λίγους κομμουνιστές στη χώρα μας.  Στη συνέντευξη Τύπου της 15ης Μαρτίου 1969, ο Παπαδόπουλος επιβεβαίωσε, «ότι οι Έλληνες, από ανατροφή και παράδοση, δεν συμβιβάζονται με την κομμουνιστική παγκόσμια θεωρία». Ο κομμουνιστικός κίνδυνος, που υπήρχε την 21η Απριλίου 1967 «δεν βρισκόταν στον αριθμό των κομμουνιστών». Ήταν «οι κοινωνικές συνθήκες, που επικρατούσαν εκείνη την εποχή, που επέτρεψαν σε μια χούφτα κομμουνιστών να βρουν έτοιμη απάντηση στην προπαγάνδα τους».    Γνώμη της Επιτροπής για την κατάσταση από την 21η Απριλίου 1967.   Μολονότι η εναγόμενη Κυβέρνηση αναγκάστηκε να ακυρώσει, ή να χαλαρώσει ορισμένα κατασταλτικά μέτρα από την 21η Απριλίου 1967, η κατάσταση πολιορκίας συνεχίζεται και η Κυβέρνηση επεσήμανε δύο νέους παράγοντες εκ των οποίων η Επιτροπή έλαβε υπόψη:  (1) τα περιστατικά εκρήξεως βομβών και τις πράξεις δολιοφθοράς, οι οποίες έχουν επαναληφθεί συχνά από το καλοκαίρι του 1967 και  (2) τη σύσταση και δραστηριότητες ορισμένων παράνομων οργανώσεων, που σχηματίστηκαν επίσης από τον Απρίλιο του 1967.  Η Επιτροπή διαπιστώνει, βάσει των στοιχείων, που έχει στη διάθεσή της, ότι κανένας από τους δύο παράγοντες είναι πέρα ​​από τον έλεγχο των δημοσίων αρχών, που χρησιμοποιούν συνήθη μέτρα, ή βρίσκονται σε κλίμακα, που απειλεί τη ζωή του Ελληνικού έθνους.    ΚΕΦΑΛΑΙΟ II.   ΑΡΘΡΑ 5, 6, 8, 9, 10, 11, 13 ΚΑΙ 14 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Η Επιτροπή παρατηρεί, ότι η πρακτική, που ακολουθήθηκε στη στέρηση της ελευθερίας στην Ελλάδα την 21η Απριλίου 1967 και μετά, αντίκειται στο άρθρο 5 για τους εξής λόγους: (1) Η κράτηση κατόπιν διοικητικής απόφασης προσώπων, που θεωρούνται επικίνδυνα για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, σύμφωνα με τη νομοθεσία, που περιγράφεται παραπάνω, είναι αντίθετη με το άρθρο 5 της Σύμβασης, δεδομένου ότι πρόκειται για στέρηση της ελευθερίας, που δεν αντιστοιχεί σε καμμιά των κατηγοριών στέρησης της ελευθερίας, που επιτρέπεται από την παράγραφο 1. (2) Η δυνατότητα προσφυγής κατά αποφάσεων των Επιτροπών Δημόσιας Ασφάλειας μόνο στον Υπουργό Δημόσιας Τάξης δεν ικανοποιεί την απαίτηση του άρθρου 5 ότι η νομιμότητα της κράτησης κρίνεται από δικαστήριο. Η διαδικασία, που εφαρμόστηκε πρόσφατα βάσει του διατάγματος υπ’ αριθ. 188 της 14ης/15ης Μαΐου επίσης δεν συνάδει με τις διατάξεις του άρθρου 5 της Σύμβασης, δεδομένου ότι οι Επιτροπές, που θα συσταθούν δυνάμει του Διατάγματος δεν είναι δικαστήρια και η απόφαση για συνέχιση, περιορισμό ή αναστολή της κράτησης είναι διακριτική.  (3) Η χρήση του κατ’ οίκον περιορισμού από την εναγόμενη Κυβέρνηση, όπως περιγράφεται ανωτέρω, όταν ο περιορισμός στο σπίτι είναι σχεδόν πλήρης, δεν αντιστοιχεί σε καμμιά από τις κατηγορίες στέρησης της ελευθερίας, που επιτρέπεται από το άρθρο 5, της Σύμβασης.   Άρθρο 6 της Σύμβασης. Η Ελληνική Δικαιοσύνη έδειξε τα δύο είδη των δικαστών, εκείνους του συνεργού και εκείνους του αντίπαλου της χούντας. Στην πρώτη κατηγορία ανήκαν πολλοί ανώτατοι δικαστικοί, που ἐλαβαν μέρος στις κυβερνήσεις της χούντας και μάλιστα την υποστήριξαν μέχρι αηδίας και συνέχισαν να την υποστηρίζουν ενεργά μετά την πτώση της και εκείνοι, που αντιστάθηκαν. Στους πρώρους ανήκει και ο «πρωθυπουργός» της χούντας ο γνωστός εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνστ. Κόλλιας. Στη δεύτερη οι Στυλιανός Μαυρομιχάλης Ανδρέας Τούσης Πρόεδρος και Εισαγγελέας αντίστοιχα του Αρείου Πάγου, ο αρεοπαγίτης Φλώρος και ο εμβληματικὀς Μιχαήλ Στασινόπουλος, πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το πόρισμα μιλάει για τις διώξεις των 30 δικαστικών λειτουργών από την χούντα.  «Δράση της Κυβέρνησης σχετικά με το δικαστικό σώμα. (α) Απόλυση τριάντα δικαστικών λειτουργών τον Μάιο του 1968. Το άρθρο 1 της Συνταγματικής Πράξης «ΚΔ΄» της 28ης Μαΐου 1968, προέβλεπε: «1. Εντός τριών ημερών από τη δημοσίευση της παρούσης στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η ισόβια θητεία και η μονιμότητα των δικαστών της Τακτικής Δικαιοσύνης σύμφωνα με το άρθρο 88 του Συντάγματος αναστέλλεται. Μπορούν να απολυθούν εντός αυτής της χρονικής περιόδου εάν:  (α) για οποιονδήποτε λόγο δεν διαθέτουν το ηθικό ανάστημα, που απαιτείται για την άσκηση του αξιώματός τους· (β) δεν διαποτίζονται από υγιείς κοινωνικές αρχές, ή εάν η γενική συμπεριφορά τους εντός της κοινωνίας, ή του νόμου δεν μπορεί να θεωρηθεί συμβατή με τα καθήκοντά τους και την αξιοπρέπεια του αξιώματός τους, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του κύρους τους μεταξύ των συναδέλφων τους και του κοινού. 2, η απόλυση των δικαστικών λειτουργών της προηγούμενης παραγράφου θα επηρεαστεί με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, μετά από έρευνα των στοιχείων της υπόθεσής τους, με Βασιλικό Διάταγμα, που προτείνει αυτό. Οι απολύσεις δυνάμει του παρόντος Νόμου δεν υπόκεινται σε προσφυγή, ή ένσταση ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, ούτε αγωγή αποζημίωσης ενώπιον τακτικών δικαστηρίων». Σύμφωνα με τη Συντακτική Πράξη «ΚΔ΄», ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και είκοσι οκτώ άλλοι δικαστικοί λειτουργοί απομακρύνθηκαν από τα καθήκοντά τους με τον νόμο αριθ. 94 της 29ης Μαΐου 1968. Όσον αφορά την παύση του Προέδρου του Αρείου Πάγου Μαυρομιχάλη και του Εισαγγελέα του Α. Τούση, η εναγόμενη Κυβέρνηση υπέβαλε δύο έγγραφα με ημερομηνία 1 Νοεμβρίου 1968 και με τίτλο «Καταγραφή προσωπικών Στοιχείων». Δεν υπάρχει καμία ένδειξη, ότι τα έγγραφα αυτά τέθηκαν ποτέ υπόψη, είτε του Μαυρομιχάλη, είτε του Τούση. Ο Mαυρομιχάλης, όταν ακούστηκε ως μάρτυρας από την Υποεπιτροπή, υποστήριξε, ότι η αναστολή της θητείας των δικαστών από την εναγόμενη Κυβέρνηση είχε κλονίσει τη δικαστική εξουσία στα θεμέλιά της. (β) σύγκρουση μεταξύ της εναγόμενης Κυβέρνησης και του Συμβουλίου της Επικρατείας. Υπεβλήθησαν προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας από αρκετούς δικαστικούς λειτουργούς, που απολύθηκαν βάσει της Συντακτικής Πράξης «ΚΔ΄». Με την απόφασή του 503/1969 της 6ης/8ης Μαρτίου 1969, το Συμβούλιο απέρριψε την προσφυγή του πρώην αρειοπαγίτη Φλώρου. Ο προσφεύγων είχε διαμαρτυρηθεί, ότι δεν είχε ακουσθεί από τις αρχές πριν ληφθεί η απόφαση για την απόλυσή του. Το Συμβούλιο απέρριψε αυτή την καταγγελία, δηλώνοντας, ότι η απαίτηση ακρόασης «δεν συγκαταλέγεται στις προϋποθέσεις, που απαιτούνται από τις διατάξεις της Συνταγματικής Πράξης «ΚΔ΄» για την έκδοση πράξεων απόλυσης βάσει αυτής, οι οποίες δεν έχουν χαρακτήρα πειθαρχικών κυρώσεων, αλλά δυσμενών διοικητικών μέτρων. Σύμφωνα με την εναγόμενη Κυβέρνηση, η απόφαση αυτή ελήφθη ομόφωνα.  Με περαιτέρω αποφάσεις του Ιουνίου 1969 το Συμβούλιο της Επικρατείας έκανε δεκτές παρόμοιες προσφυγές, που είχαν υποβληθεί από άλλους δικαστικούς λειτουργούς, που είχαν επίσης απορριφθεί βάσει της Συντακτικής Πράξης «ΚΔ΄». Αναφερόμενο σε Νομοθετικό Διάταγμα, που είχε εκδοθεί στις 29 Μαΐου 1969, το Συμβούλιο διαπίστωσε τώρα, ότι αυτή η απόλυση πρέπει να θεωρηθεί ως πειθαρχικό μέτρο και κατά συνέπεια η Συντακτική Πράξη «ΚΔ΄» πρέπει να ερμηνευθεί ότι απαιτεί ακρόαση των ενδιαφερομένων. Ως εκ τούτου, το Συμβούλιο ακύρωσε τον νόμο αριθ. 94. Σύμφωνα με την εναγόμενη Κυβέρνηση, η απόφαση αυτή του Συμβουλίου της Επικρατείας ελήφθη «με εξαιρετικά αδύναμη πλειοψηφία (11 έναντι 10). (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ) [...]
27 Ιουλίου, 2025Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Λογοτεχνία  Το ποίημα της Κυριακής με τον Πολ Βερλέν   Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας   Ο ποιητής Πολ Βερλέν γράφει για τον χωρισμό   Λένε οι ειδικοί πως ο χωρισμός, ως συναισθηματική κυρίως επένδυση, είναι ένας μικρός θάνατος, μια επώδυνη διαδικασία, ένα μεγάλο συναισθηματικό σοκ. Πενθεί ο άνθρωπος για πολλές απώλειες, για τα σακατεμένα όνειρα, τον χρόνο που επένδυσε, ίσως για την χαμένη αυτοπεποίθηση, για την ομορφιά και τη δύναμη της ζωής και απαιτείται χρόνος για να επουλωθούν οι πληγές. Συχνά, οδηγεί σε πόνο, θλίψη, θυμό, αφήνει ψυχικά τραύματα και δυσκολία αποδοχής της νέας πραγματικότητας.   Ο Γάλλος συμβολιστής ποιητής, Πολ Βερλέν, της ομάδας των περίφημων καταραμένων ποιητών, είναι παγκόσμια γνωστός για τη σπουδαία επίδραση του στη γαλλική ποίηση αλλά και για τη σχέση του με τον Αρθούρο Ρεμπό. Μία σχέση οδυνηρή, ολέθρια και αυτοκαταστροφική που επηρέασε ανεπανόρθωτα τον ποιητή του έρωτα και του θανάτου. Τον οδήγησε στο διαζύγιο, στον αλκοολισμό και στο έγκλημα. Βέβαια, το βαθύ ερωτικό τραύμα, οι απώλειες που βίωσε, τον οδήγησαν και στην κορύφωση της ποιητικής του παραγωγής. Ας τον αφουγκραστούμε στο ακόλουθο βιωματικό ποίημα:   Έξι βδομάδες κιόλας, Paul Verlaine   Έξι βδομάδες κιόλας, κι άλλες δεκαπέντε ακόμα Μέρες ατέλειωτες! Μες στους ανθρώπινους καημούς, Βέβαια, καημός πικρός ωσάν το χωρισμό δεν είναι!   Γράφεις, σου γράφουν, λες πως αγαπάς, πώς σ’ αγαπούνε, Το βλέμμα, κάθε μέρα, τις κινήσεις, τη φωνή, Ώρες μ’ εκείνον μοναχός μιλάς που είναι μακριά. Μα ό, τι κι αν αισθανθείς κι ό, τι κι αν στοχαστείς και όλα όσα Μ’ εκείνον πεις που βρίσκεται μακριά σου, είναι όλα αυτά Άτονα κι άχρωμα και μελαγχολικά πιστά.   Ω! η απουσία! Η πιο σκληρή απ’ τις δυστυχίες όλες Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητάς παρηγοριά, Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων στοχασμών σου Και ό, τι θα βρεις, ανούσιο πάντα να ‘ναι και πικρό! Κι ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα σαν λεπίδι, Γοργότερη από τα πουλιά, κι από τις σφαίρες πιο γιορτή, Κι απ’ το νοτιά στη θάλασσα κι απ’ το αγριοφύσημά του, Και μ’ ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό, Να, όμοια σα βέλος, που ‘ρχεται στο τέλος η Υποψία, Ξαπολυμένη από την άθλια Αμφιβολία τη βδελυρή.   Μπορεί ποτέ; Ενώ στο τραπέζι ακουμπισμένος, Το γράμμα της με δάκρυα να διαβάζω εγώ, Το γράμμα της που όλο για την αγάπη της μου λέει, Την ώρα εκείνη η σκέψη της να ‘ναι δοσμένη αλλού; Ποιος ξέρει; Ενώ για μένα αργές εδώ και θλιβερές, Κυλούν οι μέρες, σαν ποτάμι μ’ όχθες ξεραμένες, Ίσως να χαμογέλασε το χείλι της τ’ αγνό; Ίσως να ‘ναι χαρούμενη και να με λησμονάει;   Και μελαγχολικός το γράμμα της ξαναδιαβάζω.   (Μετάφραση: Κλέων Β. Παράσχος) [...]
27 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  Ρ α ψ Ω δ ή ε ς Το 2ο Συμπόσιο Τέχνης εκεί στην πέτρινη εκκλησιά των Λαστεϊκων στις 31 του επαναστατικού θερμογέννητου Ιούλη του πολλά αρχικά υποσχόμενου 2025 ανισόρροπου κατά το μάλλον ή ήττον!   [...]
27 Ιουλίου, 2025Άρθρα / Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία    ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Το Πόρισμα της Επιτροπής Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών και η αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης      Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία Κωνσταντίνος Γρηγορίου Κυριακόπουλος Υποστράτηγος Ιατρός ε. α. Νευροχειρουργός {Μέρος τέταρτο}   Το πόρισμα της Επιτροπής ήταν πολύ διαφωτιστικό, ακριβές και δίκαιο, που δυστυχώς παραμένει άγνωστο στους περισσότερους Έλληνες. Μαζί με τά παρατήματά του είναι 1100 περίπου σελίδες, ενώ το κύριο μέρος του καταλαμβάνει 510 σελίδες.  Αναφέρεται στο πόρισμα: «Την 3η Μαΐου 1967, ο μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας απηύθυνε επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης, επικαλούμενος το άρθρο 15 της Σύμβασης, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναφέροντας, ότι με το Βασιλικό Διάταγμα αριθ. 280 της 21ης ​​Απριλίου 1967, είχε ανασταλεί η ισχύς των άρθρων 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 20, 95 και 97 του Ελληνικού Συντάγματος, λόγω εσωτερικών κινδύνων, που απειλούσαν τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια του Κράτους. Σε μεταγενέστερες επιστολές της 25ης Μαΐου και της 19ης Σεπτεμβρίου 1967, η Ελληνική Κυβέρνηση είχε δώσει πληροφορίες σχετικά με το άρθρο 15. Στις πανομοιότυπες αιτήσεις τους της 20ής Σεπτεμβρίου 1967 προς την Επιτροπή, οι ενάγουσες Κυβερνήσεις της Δανίας, της Νορβηγίας και της Σουηδίας αναφέρθηκαν πρώτα στην αναστολή των ανωτέρω διατάξεων του Ελληνικού Συντάγματος. Υποστήριξαν δε ότι με το βασιλικό διάταγμα αριθ. 280 και άλλα νομοθετικά μέτρα και ορισμένες διοικητικές πράξεις, η εναγόμενη Κυβέρνηση είχε παραβιάσει τα άρθρα 5, 6, 8, 9, 10, 11, 13 και 14 της Σύμβασης. Σχετικά με όλους αυτούς τους ισχυρισμούς, υποστήριξαν, ότι η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν απέδειξε, ότι ικανοποιούνταν οι προϋποθέσεις του άρθρου 15 της Σύμβασης, για τα μέτρα καταστολής. Η ενάγουσα Κυβέρνηση της Ολλανδίας, προσχώρησε στις εγκαλούσες Κυβερνήσεις και με αίτησή της της 27 Σεπτεμβρίου 1967, υπέβαλε παρατηρήσεις, που αντιστοιχούσαν στην ουσία με εκείνες των τριών πρώτων εναγουσών Κυβερνήσεων. Οι τέσσερις αιτήσεις ενώθηκαν από την Επιτροπή στις 2 Οκτωβρίου 1967.  Η εναγόμενη Κυβέρνηση, με τις γραπτές της παρατηρήσεις σε απάντησή της την 16η Δεκεμβρίου 1967, υποστήριξε, ότι η Επιτροπή δεν ήταν αρμόδια να εξετάσει τις αιτήσεις γιατί αφορούσαν τις ενέργειες μιας επαναστατικής Κυβέρνησης. Δήλωσε επίσης, σχετικά με το άρθρο 15 της Σύμβασης, ότι σύμφωνα με τη νομολογία της Επιτροπής, μια Κυβέρνηση διέθετε «περιθώριο εκτίμησης», για να αποφασίσει, αν υπήρξε δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλούσε τη ζωή του και εάν ναι, ποια έκτακτα μέτρα απαιτούνταν. Τα μέλη της Επιτροπής ήσαν οι A. SÜSTERHENN, Αναπληρωτής Πρόεδρος, M. SØRENSEN C. TH. EUSTATHIADES J. E. S. FAWCETT F. ERMACORA F. CASTBERG G. SPERDUTI M. A. TRIANTAFYLLIDES F. WELTER T. BALTA W. F. DE GAAY FORTMAN P. P. O’DONOGHUE P. O. DELAHAYE T. B. LINDAL E. BUSUTTIL Αφού δεν επιτεύχθηκε Φιλική διευθέτηση της υπόθεσης, η Επιτροπή έπρεπε, (1) να διαπιστώσει τα γεγονότα και (2) να εκφράσει γνώμη, ως προς το, εάν τα γεγονότα, που διαπιστώθηκαν αποκαλύπτουν παραβίαση από την εναγόμενη Κυβέρνηση των υποχρεώσεών της βάσει της Σύμβασης.  Αυτό εμπόδισε την Επιτροπή να εξετάσει την υπόθεση στην κατάλληλη ατμόσφαιρα· ότι οι νέοι ισχυρισμοί έπρεπε να είχαν υποβληθεί, ως νέες αιτήσεις· ότι έπρεπε να έχουν απευθυνθεί στον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης και όχι στον Γραμματέα της Επιτροπής. Σύμφωνα με το άρθρο 15, η εναγόμενη Κυβέρνηση είχε σαφώς παρεκκλίνει από ορισμένες από τις υποχρεώσεις της βάσει της Σύμβασης. Όσον αφορά τα συγκεκριμένα άρθρα, που επικαλέστηκαν οι τρεις πρώτες εγκαλούσες Κυβερνήσεις, η εναγόμενη Κυβέρνηση υποστήριξε:  «Ότι οι νέοι ισχυρισμοί βάσει του άρθρου 3 της Σύμβασης ήταν προδήλως αβάσιμοι. Πρέπει επίσης να απορριφθούν λόγω μη εξάντλησης των εσωτερικών ενδίκων μέσων. Δεν υπήρχε «διοικητική πρακτική» βασανιστηρίων, ή κακομεταχείρισης κρατουμένων στην Ελλάδα και δεν είχαν εξαντληθεί τα αποτελεσματικά ένδικα μέσα, που ήταν διαθέσιμα σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία…   Όσον αφορά τον ισχυρισμό βάσει του άρθρου 3 του Πρωτοκόλλου, ότι είχε παραβιαστεί η υποχρέωση διεξαγωγής εκλογών «σε εύλογο διάστημα», τα άρθρα 53 και 57 του σχεδίου Συντάγματος προέβλεπαν βουλευτικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, η θέση της Κυβέρνησης δικαιολογήθηκε με βάση το άρθρο 15 της Σύμβασης». Με την απόφασή της της 31ης Μαΐου 1968, η Επιτροπή κήρυξε τους νέους ισχυρισμούς των εγκαλουσών Κυβερνήσεων παραδεκτούς.  Δήλωσε σχετικά με αυτούς τους ισχυρισμούς στο σύνολό τους, ότι ορθώς είχαν εισαχθεί, ως επέκταση των αρχικών ισχυρισμών των τριών πρώτων εγκαλουσών Κυβερνήσεων και ότι δεν έπρεπε να απορριφθούν, ως «καταχρηστικοί». Σε σχέση με τις εργασίες της Συμβουλευτικής Συνέλευσης, η Επιτροπή αναφέρθηκε στη δήλωσή της στην απόφασή της της 24ης Ιανουαρίου 1968, ότι κατά την άσκηση των καθηκόντων της δυνάμει του άρθρου 19 της Σύμβασης, ενήργησε με πλήρη ανεξαρτησία από οποιοδήποτε εξωτερικό σώμα.  Όσον αφορά τους ισχυρισμούς δυνάμει του άρθρου 3 της Σύμβασης, η Επιτροπή διαπίστωσε, ότι οι τρεις εγκαλούσες Κυβερνήσεις δεν παρουσίασαν στο στάδιο αυτό της διαδικασίας, ουσιαστικά στοιχεία, που να αποδεικνύουν την ύπαρξη «διοικητικής πρακτικής» και ότι κατά συνέπειαν, η εφαρμογή του κανόνα των εθνικών ενδίκων μέσων δεν μπορούσε να αποκλειστεί, για τον λόγο αυτό. Εξ άλλου, η Επιτροπή, λαμβάνοντας υπόψη τα μέτρα, που έλαβε η εναγόμενη Κυβέρνηση σχετικά με το καθεστώς και τη λειτουργία των δικαστηρίων, δεν διαπίστωσε, ότι στη συγκεκριμένη κατάσταση, που επικρατεί στην Ελλάδα, τα εσωτερικά ένδικα μέσα, που υποδεικνύονται από η εναγόμενη Κυβέρνηση μπορούν να θεωρηθούν αποτελεσματικά και επαρκή.  Η Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι οι ισχυρισμοί δυνάμει του άρθρου 3 της Σύμβασης δεν μπορούν να απορριφθούν λόγω μη εξάντλησης των εγχωρίων ενδίκων μέσων και δήλωσε επίσης, ότι δεν μπορούν να απορριφθούν. Όσον αφορά τους ισχυρισμούς δυνάμει του άρθρου 7 της Σύμβασης και του άρθρου 1 του πρώτου πρωτοκόλλου σχετικά με τη Συντακτική Πράξη «Η», η Επιτροπή παρατήρησε, ότι η κατάσταση του «θύματος» δεν αναφέρεται στο άρθρο 24 της Σύμβασης, όπως στο άρθρο 25 και ότι συνεπώς δεν ήταν απαραίτητο, για τις τρεις εγκαλούσες Κυβερνήσεις να αποδείξουν, στο στάδιο του παραδεκτού, ότι είχαν όντως εφαρμοσθεί οι σχετικές διατάξεις αυτής της Συνταγματικής Πράξης.  Σχετικά η Επιτροπή χώρισε την εξέταση σε διάφορες περιόδους. Περίοδος από 21 Απριλίου έως 19 Σεπτεμβρίου 1967. Με επιστολή της 3ης Μαΐου 1967, η εναγόμενη Κυβέρνηση επεσήμανε «ότι η αναστολή της εφαρμογής των προαναφερθέντων άρθρων του Ελληνικού Συντάγματος δεν προδικάζει την παράγραφο (2) του άρθρου 15» και διευκρίνισε περαιτέρω, ότι «η Ελλάδα θα επανέλθει στην κανονική πολιτική και κοινοβουλευτική ζωή μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες». Ο Γενικός Γραμματέας θα ενημερωθεί, σύμφωνα με την παράγραφο (3) του άρθρου 15, «για την ημερομηνία κατά την οποία αυτά τα έκτακτα μέτρα παύουν να ισχύουν και οι διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εκτελούνται εκ νέου πλήρως».  Με επιστολή του της 19ης Σεπτεμβρίου 1967, ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος, αναφερόμενος στην επιστολή του της 3ης Μαΐου, παρέσχε στον Γενικό Γραμματέα, «στο μέτρο, που το επιτρέπουν οι εκτιμήσεις της κρατικής ασφάλειας σε αυτό το στάδιο και σύμφωνα με το πνεύμα του άρθρου 15 της Σύμβασης, ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με τη δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλούσε τη ζωή του έθνους».  Ταυτόχρονα, ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος δήλωσε, ότι τα μέτρα, που έλαβε η Κυβέρνησή του «περιορίστηκαν αυστηρά σε ό,τι ήταν απολύτως απαραίτητο από την κατάσταση, που επικρατούσε στην Ελλάδα πριν από την 21η Απριλίου 1967» και ότι εν τω μεταξύ, «τα τρία τέταρτα των αρχικώς συλληφθέντων αφέθηκαν ελεύθεροι, μόλις είχαν αναλάβει τη δέσμευση να μην εμπλακούν σε δραστηριότητες κατά των νόμιμων αρχών της χώρας».  Για την περίοδο από 20 Σεπτεμβρίου, 1967, έως 24 Ιανουαρίου 1968 αναφέρεται στο πόρισμα: «Οι παρούσες αιτήσεις εισήχθησαν στις 20 και 27 Σεπτεμβρίου, 1967, αντίστοιχα και κηρύχθηκαν παραδεκτές από την Επιτροπή στις 24 Ιανουαρίου 1968. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η εναγόμενη Κυβέρνηση δεν απηύθυνε καμμιά ανακοίνωση στον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης στην οποία να γίνεται αναφορά στο άρθρο 15 της Σύμβασης.  Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί, ότι με την επιστολή υπ’ αριθ. 1974 της 24ης Οκτωβρίου, ζήτησε να κοινοποιηθούν αυτές οι πληροφορίες στις Κυβερνήσεις των κρατών μελών και στον Πρόεδρο της Συμβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.  Με επιστολή της 10ης Νοεμβρίου 1967, η εναγόμενη Κυβέρνηση ζήτησε από τον Γενικό Γραμματέα να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Επιτροπής, ότι η δικαιοδοσία των τακτικών δικαστηρίων είχε αποκατασταθεί εν μέρει σε ποινικές υποθέσεις. Περίοδος από την 25η Ιανουαρίου 1968 έως την ημέρα της έκδοσης του πορίσματος. Κατά την περίοδο αυτή η εναγόμενη Κυβέρνηση προέβη σε περισσότερες από είκοσι ανακοινώσεις προς τον Γενικό Γραμματέα σχετικά με τα μέτρα καταστολής, που ελήφθησαν βάσει του άρθρου 15.  Οι ανακοινώσεις περιγράφουν σε μεγάλο βαθμό νομοθετικές και διοικητικές πράξεις, που καταργούν, ή βελτιώνουν προηγούμενα μέτρα καταστολής. Δεν συνοδεύονται από νομοθετικά κείμενα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις παραθέτουν δηλώσεις της Κυβέρνησης.  Η Επιτροπή έρχεται κατόπιν στο να απαντήσει το ερώτημα, εάν υπήρξε στις 21 Απριλίου 1967 μια δημόσια έκτακτη ανάγκη στην Ελλάδα – που απειλούσε τη ζωή του έθνους, εξετάζοντας τα στοιχεία, που υπέδειξε η εναγόμενη Κυβέρνηση, ότι συνιστούν κατά την άποψή της έκτακτη ανάγκη. Σε αυτά τα ζητήματα η Επιτροπή θεωρεί, ότι η παρούσα Κυβέρνηση της Ελλάδας είχε το δικαίωμα να λάβει υπόψη, ως στοιχείο, για την εκτίμηση της κατάστασης την 21η Απριλίου 1967 και μετά και την κατάσταση, που υπήρχε πριν από αυτή την ημερομηνία.    Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ. Γενικές δηλώσεις των μερών. (α) Εναγόμενη Κυβέρνηση. Το κύριο στοιχείο, που υποδεικνύεται από την εναγόμενη Κυβέρνηση, ως πρόκληση δημόσιας έκτακτης ανάγκης, που απειλούσε τη ζωή του έθνους, όταν η Κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία στις 21 Απριλίου 1967, ήταν οι κομμουνιστικές δραστηριότητες στην Ελλάδα και στα γειτονικά κράτη. Η Κυβέρνηση αναφέρθηκε σε γεγονότα, που συνέβησαν πριν από την 21η Απριλίου 1967, αλλά τα οποία, κατά τη γνώμη της, ήταν σχετικά με την εκτίμηση της κατάστασης, που υπήρχε κατά και μετά την ημερομηνία αυτή. (β) Ενάγουσες Κυβερνήσεις. Ο ισχυρισμός της εναγόμενης Κυβέρνησης, ότι οι κομμουνιστικές δραστηριότητες στην Ελλάδα αποτελούσαν κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που απειλούσε τη ζωή του έθνους τον Απρίλιο του 1967 αμφισβητήθηκε από τις εν λόγω Κυβερνήσεις, για τους εξής λόγους: (1) Η ύπαρξη τέτοιου κινδύνου δεν είχε αναφερθεί από την εναγόμενη Κυβέρνηση στις αρχικές της δηλώσεις προς τον Ελληνικό λαό και το Συμβούλιο της Ευρώπης και τα αποδεικτικά στοιχεία, που υποβλήθηκαν δεν έδειξαν, ότι ήταν επικείμενος ένας τέτοιος κίνδυνος το 1967. (2) Ενώ δεν πρέπει να αμφισβητηθεί, ότι η Ελλάδα υπέφερε πολύ κατά τα έτη 1944-1949, η κατάσταση είκοσι χρόνια αργότερα ήταν εντελώς διαφορετική, όπως σε άλλα δημοκρατικά κράτη. Οι κομμουνιστικές οργανώσεις μπορεί να είχαν πραγματοποιήσει ανατρεπτικές δραστηριότητες στην Ελλάδα πριν από την 21η Απριλίου, 1967, αλλά οποιοσδήποτε κίνδυνος, που περιείχαν τέτοιες δραστηριότητες μπορούσε να αντιμετωπιστεί με συνήθη συνταγματικά μέσα. Η Κυβέρνηση στην εξουσία πριν από την 21η Απριλίου 1967, δεν θεώρησε απαραίτητο να κάνει χρήση των έκτακτων εξουσιών της βάσει του Συντάγματος.  Είχε επίσης στη διάθεσή της έναν ισχυρό και σύγχρονο στρατό, ο οποίος ήταν αντικομμουνιστικός στο πνεύμα και ήλεγχε την κατάσταση. Σχετικά με αυτή, οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις παρατήρησαν, ότι η «Μαραθώνειος Πορεία», η οποία είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί την 16η Απριλίου 1967 και αναφέρθηκε από την εναγόμενη Κυβέρνηση, ως απειλή, για τη δημόσια τάξη, στην πραγματικότητα ακυρώθηκε μετά από απαγόρευση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης.  (3), Όσον αφορά τους ισχυρισμούς της εναγόμενης Κυβέρνησης σχετικά με τις δραστηριότητες της ΕΔΑ και την ύπαρξη συνεργασίας μεταξύ της ΕΔΑ και του Κόμματος της Ένωσης Κέντρου, οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις υποστήριξαν, ότι η ΕΔΑ δεν ήταν αμιγώς κομμουνιστικό κόμμα, αλλά ότι αποτελούνταν από κομμουνιστές και άλλους αριστερούς, ότι η εκλογική της ισχύς στις ψήφους, που έλαβε και στους βουλευτές μειώνοταν από το 1958 και ότι το Κόμμα της Ένωσης Κέντρου δεν είχε συνεργαστεί με την EΔA, ιδίως ότι δεν υπήρχε εκλογική συμμαχία μεταξύ των δύο κομμάτων στην προεκλογική εκστρατεία του 1967.    Απόδειξη ενώπιον της Επιτροπής. (α) Μάρτυρες. Όλοι οι μάρτυρες, που ακούστηκαν από την Υποεπιτροπή στην παρούσα υπόθεση κλήθηκαν αυτεπάγγελτα ex officio. Ορισμένοι περαιτέρω μάρτυρες, που είχαν κληθεί να καταθέσουν, για πραγματικά ζητήματα, που ανακύπτουν βάσει του άρθρου 15 της Σύμβασης δεν εμφανίστηκαν, για διάφορους λόγους.  Από τους πολυάριθμους μάρτυρες, που προτάθηκαν για να καταθέσουν για τα ζητήματα αυτά, από τις εγκαλούσες και την εναγόμενη Κυβερνήσεις, η Υποεπιτροπή επέλεξε εκείνους, που μπορούσαν να μιλήσουν με πειστικότητα, ως προς τα γεγονότα της κατάστασης την 21η Απριλίου 1967 και οι οποίοι μαζί αντιπροσωπεύουν αρκετούς διαφορετικούς τομείς του Ελληνικού δημόσιου βίου. Δεν κάλεσε άλλους, είτε επειδή δεν φαινόταν να πληρούν την πρώτη προϋπόθεση και παρά τα επανειλημμένα αιτήματα της Υποεπιτροπής, δεν της δόθηκε καμμιά ένδειξη σχετικά με τα συγκεκριμένα γεγονότα, ότι μπορούσαν να καταθέσουν ωφέλιμα, είτε επειδή, σε μεταγενέστερο στάδιο της διαδικασίας έκρινε, ότι δεν θα μπορούσε να γίνει καμμιά ουσιαστική προσθήκη στα αποδεικτικά στοιχεία της από περαιτέρω ακροάσεις.    Εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων από την Επιτροπή. Η εναγόμενη Κυβέρνηση προσκόμισε στην Υποεπιτροπή αποδεικτικά στοιχεία τόσο, για τη γενική δύναμη των κομμουνιστών, όσο και των συμμάχων τους και των ιδιαιτέρων μεθόδων, που συνιστούσαν, για την επίτευξη των στόχων τους. Σχετικά με τη γενική πολιτική, δόθηκαν στην Υποεπιτροπή έξι έγγραφα:  (1) ένα έγγραφο, που περιγράφεται, ως «Περίγραμμα, για την ανάλυση της 10ης Συνόδου του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΔΑ». Η πηγή, ή η χρήση αυτου του εγγράφου δεν αναφέρεται, αλλά σύμφωνα με την Κυβέρνηση, αφορά μια συνεδρίαση της ΕΔΑ, που πραγματοποιήθηκε στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου 1965.  (2) δακτυλογραφημένο απόσπασμα ομιλίας του Μανώλη Γλέζου στη δέκατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ τον Μάϊο του 1966·  (3) ένα άρθρο του Κώστα Φιλίνη, που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα τον Ιούλιο του 1966, από το οποίο έχουν υποβληθεί μόνο ορισμένα αποσπάσματα σε μετάφραση.  (4) μυστική αποστολή ορισμένων εντολών του Γενικού Επιτελείου Στρατού με ημερομηνία 23 Ιουλίου 1966·  (5) ένα ανυπόγραφο έγγραφο, με τίτλο «Συμπεράσματα» και απευθύνεται στον Βασιλιά. Σύμφωνα με την εναγόμενη Κυβέρνηση, το έγγραφο αυτό προέρχεται από την τριμηνιαία έκθεση του Αρχηγού Στρατού της περιόδου Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 1966. Ο συντάκτης του δεν αναφέρεται· (6) έγγραφο με τίτλο «Γενικό Σχέδιο Δράσης» και με ημερομηνία 15η Απριλίου, 1967. Το «Γενικό Σχέδιο Δράσης» έχει προσδιοριστεί από την εναγόμενη Κυβέρνηση, ότι εκπονήθηκε από τον Αρχιμήδη Αργυρόπουλο, απόστρατο Στρατηγό και τον καθηγητή Φαίδωνα Βεγλερή. Αντίγραφα λέγεται, ότι έχουν βρεθεί στα γραφεία της ΕΔΑ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Στρατηγός Αργυρόπουλος αργότερα καταδικάστηκε και το «Γενικό Σχέδιο Δράσης» είπε, ότι είναι να δείξει τη συμβολή του Κόμματος της Ένωσης Κέντρου στην απόπειρα κατάληψη της εξουσίας από τους Έλληνες κομμουνιστές. Κατά την κατάθεση ενώπιον της Υποεπιτροπής, ο μάρτυρας, καθηγητής Βεγλερής δήλωσε σχετικά με αυτό το έγγραφο: «Είναι η πρώτη φορά, που το βλέπω. Έχω δει αποσπάσματα στην εφημερίδα, που μου έστειλαν από την Αθήνα, την εφημερίδα, που περιείχε το δικό μου κείμενο, αλλά είναι η πρώτη φορά αυτό το κείμενο το έχω δει ολόκληρο». Το άλλο κείμενο, που αναφέρεται από τον μάρτυρα ως «δικό μου κείμενο» είναι προφανώς το έγγραφο με τίτλο «Κείμενο του καθηγητή Φαίδωνα Βεγλερή». Η περαιτέρω δήλωσή του: «Γνωρίζω, ότι τον περασμένο Ιούνιο εμφανίστηκε στις εφημερίδες της Αθήνας ένα κείμενο, που μου αποδόθηκε και το διάβασα στις στήλες της Ελληνικής εφημερίδας, που μου έστειλαν από την Αθήνα…» Ο μάρτυρας καθηγητής Ανδρέας Παπανδρέου, όταν του έδειξαν το «Γενικό Σχέδιο Δράσης» και ρωτήθηκε, αν το γνωρίζει, απάντησε: «Όχι, κύριε,… Τα γραφεία μου έκλεισαν 10 μέρες μετά το πραξικόπημα και αφαιρέθηκαν τα πάντα από αυτά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε γραφεία, λοιπόν, με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψα, όταν βρισκόμουν στη Σουηδία, όταν πρωτοδιάβασα, ότι βρέθηκε ένα έγγραφο στα γραφεία μου, αλλά το γραφείο μου είχε καθαριστεί, φρόντισαν στις 10 μέρες από το πραξικόπημα εν γνώσει του στρατού. Θα έλεγα, ότι την 5η Μαΐου 1967 δεν υπήρχε γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου, που ισχυρίζονται, ότι το βρήκαν».  Μόνο σε δύο από τα έγγραφα, που αναφέρονται παραπάνω γίνεται αναφορά στα όπλα και συγκεκριμένα: (1) η συλλογή φορητών αυτόματων όπλων και περιστρόφων, που λέγεται, ότι προτάθηκε από το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ) μετά τον Ιανουάριο του 1965. Και (2). Σύμφωνα με το κείμενό του, το «Γενικό Σχέδιο» συντάχθηκε «για την αντιμετώπιση κάθε είδους βίας και απάτης, έστω και καμουφλαρισμένης, ή απροκάλυπτης δικτατορίας» και η παραπάνω δήλωση έγινε σχετικά με την «περίπτωση γ΄: Ολοκλήρωση των εκλογών με δυσμενή αποτελέσματα, για την μη εκχώρηση της εξουσίας στο κόμμα της πλειοψηφίας με διάφορες δικαιολογίες (δηλαδή αόριστος κίνδυνος, για τη διατήρηση της εσωτερικής τάξης και ασφάλειας, από την σκηνοθετημένη πρόκληση σοβαρών περιστατικών και ταραχών».  Όσον αφορά την αναμενόμενη απόπειρα ανάληψης της Κυβέρνησης με τη δύναμη των όπλων, πρέπει να σημειωθεί σχετικά με τα έγγραφα, που αναφέρονται ανωτέρω ότι: (1) η ανακοίνωση στο Βασιλιά («Συμπεράσματα») λέει ρητά, για «ο κομμουνισμός», για την εποχή έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να επιβληθεί με τη βία.  (2) Η ισχύς των όπλων εξετάζεται στο «Γενικό Σχέδιο Δράσης», ως αντίμετρο στον «αγώνα νομιμότητας» κατά της κατάργησης από τη Δεξιά της «νόμιμης δημοκρατικής διακυβέρνησης και των ελευθεριών του λαού». Ωστόσο, η διατύπωση αυτού του εγγράφου δεν είναι απαραιτήτως οριστική, ως προς τις πραγματικές προθέσεις των συντακτών του.  (3) Επίσης ο Φιλίνης, μολονότι υποστηρίζει τη δημιουργία ισορροπίας δυνάμεων, που θα απέτρεπε οποιαδήποτε ομάδα από την προσπάθεια έναρξης ενός εμφυλίου πολέμου, επιμένει στο άρθρο του στην εφημερίδα του Ιουλίου 1966, στην πιθανότητα ενός «ειρηνικού τρόπου».  Τρεις συγκεκριμένες μέθοδοι, για την εκτέλεση του γενικού σχεδίου των κομμουνιστών και των συμμάχων τους αναφέρονται στα έγγραφα, που υπέβαλε η εναγόμενη Κυβέρνηση:  (1) διείσδυση στις ένοπλες δυνάμεις.  (2) «εξουδετέρωση» των Ενόπλων Δυνάμεων και ιδιαίτερα των αξιωματικών τους. Και  (3) συναρμολόγηση όπλων και πυρομαχικών.  Όσον αφορά το πρώτο, στις εκτιμήσεις, που δίνονται στα έγγραφα, που υποβλήθηκαν και από μάρτυρες, ο αριθμός των υποστηρικτών των κομμουνιστών και των συμμάχων τους στο Στρατό κυμαίνονται από 15% έως 20%. Ωστόσο, διαψεύστηκε από τον Αντιναύαρχο Εγκολφόπουλο, ότι υπήρξε οποιαδήποτε διείσδυση στο Ναυτικό και ο στρατηγός Τζανετής, Υπουργός Δημοσίας Τάξεως μεταξύ Δεκεμβρίου 1966 και Απριλίου 1967 υποστήριξε, ότι όλοι οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν αντικομμουνιστές. Επιπλέον, υπάρχει μια αξιοσημείωτη μείωση στις Ένοπλες Δυνάμεις μετά το 1960 στον αριθμό των διώξεων, για κομμουνιστικές, ή ανατρεπτικές δραστηριότητες.  Όσον αφορά τη σήμανση των θυρών, ο στρατηγός Αγγελής εξέφρασε αμφιβολίες, για το αν τα σημάδια, που παρατηρήθηκαν ήταν αυτά των κομμουνιστών και των συμμάχων τους. Δήλωσε, ωστόσο, ότι τα σχέδια, για δολοφονία αξιωματικών ήταν γνωστά. Ο Στρατηγός Τσόλακας είπε: «Είχαμε πληροφορίες, ότι οι κομμουνιστές σημάδευαν τα σπίτια των αξιωματικών και ότι σε μια δεδομένη στιγμή, επρόκειτο να τους θέσουν εκτός δράσης… αλλά μην ξεχνάτε, ότι και εμείς, ως φύλακες της εθνικής ασφάλειας, τα έχουμε μελετήσει και ξέρουμε πώς να τους αντιμετωπίσουμε και πώς να αντιδράσουμε ενάντια σε αυτή τη δραστηριότητα των κομμουνιστών…Το γεγονός, ότι ακόμη και η σημερινή Κυβέρνηση χρησιμοποίησε το ίδιο σχέδιο και συνέλαβε σε μια νύχτα όλους τους κομμουνιστές, που θεωρούνταν επικίνδυνοι».  Τα στοιχεία, που προσκόμισε η εναγόμενη Κυβέρνηση, για την πραγματική συγκέντρωση όπλων και πυρομαχικών είναι ελάχιστα.  Τέσσερα έγγραφα προσκομίστηκαν στην Υποεπιτροπή από την εναγόμενη Κυβέρνηση, τα οποία είναι αναφορές των ακόλουθων ευρημάτων αποθηκών όπλων.  Τα ανωτέρω προσκομίστηκαν στην Υποεπιτροπή σε φωτοαντίγραφα, στην Ελληνική γλώσσα, με επεξηγηματικό σημείωμα του Υπουργείου Εξωτερικών. Το σημείωμα αυτό, περίληψη των εγγράφων, που υποβλήθηκαν, είναι στην πραγματικότητα ελλιπές, διότι δεν αναφέρει:  (1), ότι σύμφωνα με το αρχικό κείμενο της έκθεσης της 7ης Οκτωβρίου 1966, τα 126 τουφέκια, που βρέθηκαν ήταν «σε κατάσταση ημικαταστροφής».  (2), ότι τα όπλα, που βρέθηκαν στις 29 Δεκεμβρίου 1966 ήταν «σε κατάσταση καταστροφής» (έτσι το αρχικό κείμενο της δεύτερης έκθεσης).  (3), ότι τα δύο άτομα, που συνελήφθησαν μετά το εύρημα της 2ας Νοεμβρίου 1967, περιγράφονταν στην τρίτη έκθεση, ως «εθνικιστές» και ο γιός ενός από αυτούς, ως ηγέτης της ομάδας ΤΕΑ» και  (4), ότι αυτό το εύρημα ήταν συνδεδεμένο με αυτό, που αναφέρεται στο τέταρτη αναφορά.  Μιλώντας, για αυτά τα έγγραφα και για μια εφημερίδα, για την ανακάλυψη κρύπτης όπλων στις 31 Μαρτίου 1967, ο πρώην πρωθυπουργός Κανελλόπουλος είπε στην Υποεπιτροπή, ότι το δημοσίευμα της εφημερίδας ήταν ψευδές, ότι δεν είχαν βρεθεί, ούτε αναφερθεί στην Κυβέρνησή του σημαντικές αποθέσεις όπλων και ότι σε κάθε περίπτωση «είναι αδύνατο να οργανωθεί ένοπλη εξέγερση με 100, 200, ή και 2.000 όπλα»!  Ο Στρατηγός Παπαγεωργόπουλος, πρώην Αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ), μίλησε με παρόμοιους όρους, για τη γνωστή εισαγωγή κυνηγετικών όπλων, ότι «δεν ήταν ποσότητες, που θα έδιναν δυνατότητα…, υπό μια προϋπόθεση, δηλαδή, ότι ο στρατός δεν θα είχε κληθεί να αντιμετωπίσει μια μεγάλη εξέγερση στην Αθήνα, εννοώ της τάξης των 100.000 ατόμων, ακόμη και άοπλους, ή με πεντακόσια όπλα. Επειδή ο Ελληνικός Στρατός δεν είναι επαγγελματικός, οι στρατιώτες είναι στρατεύσιμοι και είναι αμφίβολο, αν θα υπάκουαν στις εντολές να πυροβολήσουν το πλήθος, για να σκοτώσουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων».  Σχετικά με το κομματικό συλλαλητήριο, που σχεδιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, για τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 23 Απριλίου 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνήθηκε ενώπιον της Υποεπιτροπής, ότι προβλεπόταν οποιαδήποτε σύγκρουση με τις αρχές.  Όσον αφορά στην κρίση της συνταγματικής Κυβέρνησης αναφέρεται στο πόρισμα. «Η εναγόμενη Κυβέρνηση υποστήριξε, ότι η πολιτική ζωή της χώρας ήταν σε παρακμή από το 1944. Από τον Ιούλιο του 1965 είχε δημιουργηθεί μια κατάσταση, εν μέρει από τον κομμουνιστικό παράγοντα, στην οποία η ύπαρξη εδραιωμένων πολιτικών στα θεσμικά όργανα απειλήθηκε ξεκάθαρα. Το κοινοβουλευτικό σύστημα είχε ουσιαστικά καταρρεύσει, με κομματική διαφθορά και βίαια επεισόδια στην αίθουσα της Βουλής. Ο κρατικός μηχανισμός είχε παραλύσει. Υπήρχαν καθημερινές απεργίες και προειδοποιήσεις, ότι η οικονομία ήταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου στη συνωμοσία του «ΑΣΠΙΔΑ» συνεργάστηκε με μια ομάδα αξιωματικών, για να καθαιρέσει τον Βασιλιά και να αντικαταστήσει τη συνταγματική μοναρχία από μια δικτατορία με σοσιαλιστικές τάσεις. Ο πατέρας του ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, παρενέβη το 1965, για να επηρεάσει την έρευνα και για το σκοπό αυτό, επέμεινε στην ανάληψη του Υπουργείου Άμυνας.  Στις 22 Φεβρουαρίου 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει σε ομιλία, ότι η συνταγματική μορφή της ορκωμοσίας θα αγνοηθεί από τη νέα Κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Μαΐου και την Κεντροαριστερά πλειοψηφία θα αναλάμβανε την εξουσία χωρίς παρουσίαση της νέας Κυβέρνησης στον Βασιλιά. Η εναγόμενη Κυβέρνηση υποστηρίζει, ότι αυτή η δήλωση συνεπάγεται πρόθεση «να καταργήσει το Σύνταγμα και τον βασιλιά», αφού η διάλυση της Βουλής και η προκήρυξη εκλογών είναι αρμοδιότητες μόνο του Βασιλιά. Οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις παρατήρησαν, ότι η εναγόμενη Κυβέρνηση είχε βασιστεί σε γεγονότα εν μέρει σχετικά, με όσα συνέβησαν το 1965 και ότι τέτοια γεγονότα δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν την εναγόμενη Κυβέρνηση για παρέκκλιση από τη Σύμβαση το 1967. Όσον αφορά τη συνωμοσία «ΑΣΠΙΔΑ», επεσήμαναν, ότι οι αναφερόμενοι αξιωματικοί είχαν καταδικαστεί πριν από την 21η Απριλίου 1967 και ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε απελευθερωθεί από φυλάκιση από την εναγόμενη Κυβέρνηση επειδή οι κατηγορίες εναντίον του δεν διετηρούντο. Στην πραγματικότητα, ένα από τα υποβληθέντα από την εναγόμενη Κυβέρνησης έγγραφα σχετικά με την υποτιθέμενη συμμετοχή του Γεωργίου και του Ανδρέα στη συνωμοσία του «ΑΣΠΙΔΑ ήταν «χαλκευμένο».  Υπάρχει γενική συμφωνία, που διαπιστώθηκε στα στοιχεία, που παρουσιάστηκαν στην Υποεπιτροπή, ότι τον Απρίλιο του 1967 υπήρχε εκτεταμένη ανησυχία, για το μέλλον των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και την ικανότητα της Κυβερνήσεως να διατηρήσει τη δημόσια τάξη και την κοινωνική πρόοδο. Ωστόσο, όσον αφορά τους παράγοντες, που αναφέρθηκαν από την εναγόμενη Κυβέρνηση, μείωση της θέσης και της επιρροής του Κοινοβουλίου, αύξηση του αριθμού και των οργανώσεων των κομμουνιστών και των συμμάχων τους και πιθανότητα δημιουργίας ενός «Λαϊκού Μετώπου» μετά τις εκλογές του Μαΐου – η Επιτροπή παρατηρεί τα εξής:  (1) Η προετοιμασία, για τις εκλογές του Μαΐου προχωρούσε με βάση, σαφώς αποδεκτή από όλα τα κόμματα. Επρόκειτο να εκλεγεί νέο Κοινοβούλιο, με κανονική συνταγματική διαδικασία Δεν υπάρχουν πειστικές αποδείξεις, ότι κάποιο κόμμα, ή ομάδα στην προεκλογική εκστρατεία πρότεινε την κατάργηση της Βουλής, ή τον ουσιαστικό περιορισμό των εξουσιών της τον Μάρτιο 1967 με μια σειρά από ενεργειών.  (2), όσον αφορά τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους, επέμεινε ο πρωθυπουργός Παπαδόπουλος τον Μάρτιο του 1969, ότι ο αριθμός των κομμουνιστών στην Ελλάδα ήταν πάντα μικρός.  (3), Για τις δραστηριότητες του Γεωργίου και του Ανδρέα Παπανδρέου, ορισμένα από τα στοιχεία σχετίζονται με την προηγούμενη περίοδο 1964-1965 και έχουν μικρή σημασία στο ερώτημα, εάν υπήρξε δημόσια έκτακτη ανάγκη, πραγματική, ή επικείμενη, το 1967. Η Επιτροπή σημειώνει, ότι μια επιστολή, που προσκόμισε η εναγόμενη Κυβέρνηση προς την Υποεπιτροπή, για τη συνωμοσία «ΑΣΠΙΔΑ» και είχε θεμελιωθεί μπροστά από ένα δικαστήριο της Αθήνας «είναι πλαστή».  Ως πρός τις θέσεις, που αποδίδονται στον Ανδρέα Παπανδρέου τον Φεβρουάριο του 1967, η Υποεπιτροπή άκουσε έναν αριθμό μαρτύρων. Ο Παπανδρέου, όταν κατέθεσε ενώπιον της Υποεπιτροπής, περιέγραψε την ομιλία του, ως εξής: «Εγώ μιλούσα, για διαδικασίες σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης,.. ειδικά τη Δανία…, Έγινε πράξη, εφαρμόστηκε, γιατί στην πραγματικότητα το Σύνταγμα της Δανίας και το Ελληνικό Σύνταγμα είναι πολύ κοντά στη διατύπωση, αλλά όχι στην εφαρμογή είναι ότι: «Κοίτα την αντίθεση», είπα, «εδώ βλέπεις, όταν ο Πρωθυπουργός κερδίζει εκλογές, ενημερώνει τον Βασιλιά, για το γεγονός, όπως έκανε στην πραγματικότητα ο κ. Κραγκ, ενώ στην Ελλάδα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα, ακόμη κι, αν κάποιος έχει την πλειοψηφία των βουλευτών, αν θα κυβερνήσει, ή όχι». Αυτή είναι μια ερώτηση εγώ έβαλα και αυτή είναι η αντίθεση, που έκανα, αλλά θα ήταν ό,τι πιο μακριά από τις σκέψεις μου…»  Ο μάρτυρας δήλωσε περαιτέρω: «Μου είχε τεθεί μια ερώτηση αρχής από το ακροατήριο εκείνη την ώρα, αν το κόμμα μας δεν είχε απόλυτη νίκη στις εκλογές, θα δεχόταν μια συνεργασία με κάποιο κόμμα στη Βουλή. Δήλωσα, ότι το ερώτημα δεν υπήρχε στην πραγματικότητα πολιτικά γιατί θα κερδίζαμε τις εκλογές απολύτως, αλλά πρόσθεσα, ότι η νόμιμη διαδικασία γενικά, το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ένα κόμμα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι το εξής: Έχετε το ελάχιστο πρόγραμμά σας, το οποίο παρουσιάζετε, εάν δεν έχετε απόλυτη πλειοψηφία, στο κοινοβούλιο. Εάν αυτό το πρόγραμμα εγκριθεί από το Κοινοβούλιο, μπορείτε να παραμείνετε, εάν όχι, προτείνετε στον Βασιλιά να διαλυθεί η Βουλή και να διεξαχθούν νέες εκλογές. Νομίζω, ότι αυτή είναι απολύτως σωστή συνταγματική διαδικασία και κατά κάποιον τρόπο έκανα ένα μάθημα, για τη συνταγματική διαδικασία εκείνη την εποχή».  Όταν ρωτήθηκε, αν ζήτησε διόρθωση των δημοσιευμάτων των εφημερίδων σχετικά με την ομιλία του, ο μάρτυρας απάντησε: «αν ήταν να απαντώ σε όλη τη λάσπη, που μου έχουν ρίξει πάνω από ενάμιση χρόνο μέσω των προετοιμασιών αυτής της ποιότητας, δεν θα είχα χρόνο να κάνω οτιδήποτε άλλο. Στην πραγματικότητα δεν ήταν το πιο σοβαρό αντικείμενο με ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε και η απάντησή μου είναι συγκεκριμένα: όχι, εγώ δεν απαντούσα σε καμμιά από τις κατηγορίες στον Κίτρινο Τύπο της Ελλάδας, δεν έχω απαντήσει σε καμμιά από αυτές».  Σύμφωνα με τον μάρτυρα Μπακόπουλο, πρώην Υπουργό και αρχηγό του Κόμματος Ένωσης Κέντρου, «ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είπε, ότι θα σχημάτιζε Κυβέρνηση στην πλατεία Συντάγματος. Οι εφημερίδες έγραφαν εκείνη την εποχή, ότι το είχε πει, αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου το διέψευσε αμέσως και έγραψε δύο άρθρα στην Αθηναική εφημερίδα «Έθνος»…»  Σύμφωνα με τον πρώην Υπουργό Αβέρωφ, ο Ανδρέας Παπανδρέου όντως έκανε τη δήλωση, ότι θα σχηματίσει Κυβέρνηση στην πλατεία Συντάγματος «και αυτή δημοσιεύτηκε σε όλες τις εφημερίδες. Μετά ταύτα, υπήρχε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που όλοι έλεγαν, ότι ήταν πολύ σημαντικό και θεμελιώδες. Σχολιάστηκε τόσο πολύ, ώστε από τα χείλη όλων μας, που αρκετοί από εμάς συζητήσαμε ακόμη και τι θα έπρεπε να κάνουμε, εάν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο».  <<Ο ρόλος του Αβέρωφ φαίνεται σκοτεινός ενώ δεν ήταν ο ίδιος παρών, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου φέρεται να έκανε τις παραπάνω δηλώσεις>>. {ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ} [...]
26 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  Ρόδος: Συγκέντρωση στο λιμάνι τη Δευτέρα για την άφιξη κρουαζιερόπλοιου με Ισραηλινούς Η Ρόδος στα χνάρια της Σύρου: Συγκέντρωση στο λιμάνι τη Δευτέρα για την άφιξη κρουαζιερόπλοιου με Ισραηλινούς – Με συλλήψεις απειλεί ο Χρυσοχοΐδης Πίσω στη Σύρο αναμένεται να γυρίσει το κρουαζιερόπλοιο Η Ρόδος στα χνάρια της Σύρου που εμπόδισε το πλοίο από το να δέσει στο λιμάνι αυτήν την εβδομάδα ως αντίδραση “στη δολοφονική πολιτική του ακροδεξιού Νετανιάχου” ΠΗΓΗ :  Parapolitika  (Newsroom) Κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας απηύθυνε ο Σύλλογος Υπαλλήλων του Δήμου Ρόδου -ακολουθώντας το παράδειγμα της Σύρου όπου εμπόδισαν το πλοίο από το να δέσει στο λιμάνι αυτήν την εβδομάδα- ως αντίδραση στην επικείμενη άφιξη του κρουαζιερόπλοιου Crown Iris, το οποίο μεταφέρει πολίτες του Ισραήλ. Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στο παλιό εμπορικό λιμάνι τη Δευτέρα 28 Ιουλίου, στις 15:00, παρά τη προειδοποίηση Χρυσοχοΐδη για συλλήψεις σε όσους εμποδίσουν τη νόμιμη είσοδο στη χώρα. Τονίζεται ότι, στόχος της συγκέντρωση είναι η διαμαρτυρία έναντι της σκληρής πολιτικής του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων του Δήμου Ρόδου «αντιστεκόμαστε στην ασκούμενη δολοφονική πολιτική του ακροδεξιού Νετανιάχου (καταδικασμένος από το Διεθνές Δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου) και τους υποστηρικτές του, ενώ δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με όσους και όσες Ισραηλινούς/ές ή Εβραίους/ες στο θρήσκευμα αντιτίθενται στο έγκλημα ή δεν συμμετέχουν σε αυτό». Το πρόγραμμα της κρουαζιέρας προβλέπει, μετά τη Ρόδο, να επισκεφθεί εκ νέου τη Σύρο την επόμενη μέρα, κάτι που εντείνει το ενδιαφέρον για τις εξελίξεις. Χρυσοχοΐδης: Συλλήψεις σε όποιους εμποδίσουν την νόμιμη είσοδο στη χώρα Σημειώνεται ότι, η κατάσταση έχει προκαλέσει την αντίδραση της κυβέρνησης, με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, να εκφράζει σαφείς προειδοποιήσεις. Σε συνέντευξή του, ο Υπουργός δήλωσε ότι «όποιος επιχειρήσει να εμποδίσει πολίτη τρίτης χώρας να εισέλθει στη χώρα νομίμως, θα ακολουθείται σε βάρος του η διαδικασία της μήνυσης, της σύλληψης και εν συνεχεία της ποινικής μεταχείρισης βάσει του αντιρατσιστικού νόμου». Παράλληλα, υπογράμμισε πως «όπου ξαναεμφανιστούν τέτοια περιστατικά θα γίνουν συλλήψεις», τονίζοντας ότι έχει υπάρξει συνεννόηση με τον Υπουργό Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Βασίλη Κικίλια, και πλέον «μπαίνει στο παιχνίδι και η αστυνομία» υπό κυβερνητικό συντονισμό. [...]
26 Ιουλίου, 2025Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Λογοτεχνία  {Πατήστε πάνω στο σύνδεσμο για να ανοίξει το αρχείο} ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ Γ.Τ. ΔΟΞΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΑΝΟ ΜΠΟΚΟΒΟ [...]
26 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  ΒΡΑΔΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΤΑΚΟΛΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ <<ΕΝ ΠΛΩ>>   [...]
26 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  Η ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΔΟΥΛΗ   [...]
25 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / ΚοινωνίαΔΙΑΒΑΣΤΕ : ΝΟΥΣ ΟΡΑ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ… Άνοιξαν οι αιτήσεις για τις Σ.Α.Ε.Κ. της  Δ.ΥΠ.Α.  για το Εκπαιδευτικό έτος 2025 – 2026       -Άνοιξαν οι αιτήσεις για τις Σ.Α.Ε.Κ της Δ.ΥΠ.Α.  για το εκπαιδευτικό έτος 2025- 2026 με σύγχρονες ειδικότητες υψηλής ζήτησης, χωρίς δίδακτρα και με 6μηνη Αμειβόμενη Πρακτική Άσκηση -Κάθε υποψήφιος έχει δικαίωμα να επιλέξει συνολικά έως τρεις (3) ειδικότητες κατάρτισης με σειρά προτίμησης (1η, 2η, 3η), σε έως δύο (2) ΣΑΕΚ της ΔΥΠΑ. -Η φοίτηση στις ΣΑΕΚ είναι διάρκειας πέντε (5) συνολικά εξαμήνων, επιμερισμένη σε:  Τέσσερα (4) εξάμηνα θεωρητικής και εργαστηριακής κατάρτισης συνολικής διάρκειας έως 1.200 διδακτικές ώρες ειδικότητας, σύμφωνα με τα συγκεκριμένα προγράμματα σπουδών και σε  Ένα (1) εξάμηνο Πρακτικής Άσκησης, συνολικής διάρκειας 960 ωρών  Οι ΣΑΕΚ ΔΥΠΑ εξασφαλίζουν στους αποφοίτους (μετά από εξετάσεις πιστοποίησης αρχικής επαγγελματικής κατάρτισης) την απόκτηση Διπλώματος Επαγγελματικής Ειδικότητας Επιπέδου 5. Για το έτος κατάρτισης 2025 – 2026 οι ειδικότητες Α&#39; Εξαμήνου και οι αντίστοιχες αλφαβητικά ΣΑΕΚ της ΔΥΠΑ, στις οποίες αυτές προσφέρονται, έχουν ως εξής: -Για το έτος κατάρτισης 2025 – 2026 οι ειδικότητες Α&#39; Εξαμήνου στη Σ.Α.Ε.Κ Δ.ΥΠ.Α ΠΥΡΓΟΥ έχουν ως εξής: 1. ΒΟΗΘΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΩΝ ΠΡΩΙΜΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ (&amp; μέσω μηχανογραφικού) 2. ΒΟΗΘΟΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ 3. ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΚΤΥΩΝ ΚΑΙ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (&amp; μέσω μηχανογραφικού) -Δικαίωμα αίτησης έχουν όσοι είναι κάτοχοι Απολυτηρίου Λυκείου (Γενικού ή Επαγγελματικού), όλων των ηλικιών. Τα απαραίτητα δικαιολλογητικά περιλαμβάνουν τον τίτλο σπουδών και το Δελτίο αστυνομικής ταυτότητας (σε PDF). Η υποβολή των αιτήσεων γίνεται αποκλειστικά μέσω gov.gr με τους κωδικούς TAXIS στη διευθυνση: https://www.gov.gr/ipiresies/ekpaideuse/eggraphe-se- skholeio/eggraphe-se-saek-tis-dypa Συγκεκριμένα, η διαδρομή είναι: gov.gr → Εκπαίδευση → Εγγραφή σε σχολείο → Εγγραφή σε ΣΑΕΚ της ΔΥΠΑ. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ απο 08: έως 14:00 στη Γραμματεία της Σ.Α.Ε.Κ Δ.ΥΠ.Α ΠΥΡΓΟΥ. ΤΗΛ:2621022247 Η ΑΝ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑ Β. ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗ [...]
25 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτική  Η ιστορία της Παλαιστίνης – Για να την μάθουν όλοι και κυρίως εκείνοι που έχουν τύφλα στον εγκέφαλο!  – Αφιέρωμα    {Σαν Σήμερα .gr} Η ιστορία της Παλαιστίνης Ένα χρονολόγιο με τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της Παλαιστίνης, από το 1881, οπότε έγινε η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων στους Αγίους Τόπους, έως σήμερα.   1881: Η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων στους Αγίους Τόπους, κυρίως από τη Ρωσία και την Υεμένη. 1896: Δημοσιεύεται το «Der Judenstaat» («Το κράτος των Εβραίων»), η «βίβλος» του σιωνισμού, από τον βιεννέζο δημοσιογράφο Τέοντορ Χερτζλ. 1897: Γίνεται το πρώτο Σιωνιστικό Κογκρέσο στη Βασιλεία. 1916: Υπογράφεται η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς – Πικό, προσχέδιο «μοιράσματος» της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής.   1917: Ενώ οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς και ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ, υπογράφει τη διακήρυξη που φέρει τ’ όνομά του, και υπόσχεται στους σιωνιστές μια πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρ’ όλ’ αυτά, τον επόμενο χρόνο η Αγγλία καταλαμβάνει την περιοχή. 1920: Βάσει της Συνθήκης των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), η Μεγάλη Βρετανία αναλαμβάνει τη διοίκηση του σημερινού Ισραήλ, ξεπουλώντας τους Άραβες συμμάχους της. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζει η εντατική μετανάστευση και ιδρύεται η πρώτη σιωνιστική ένοπλη ομάδα αυτοπροστασίας («Χαγκάνα»). Μετά την εμφάνισης της «Χαγκάνα», οι Βρετανοί τονίζουν ότι δεν επιδιώκουν να μετατρέψουν ολόκληρη την Παλαιστίνη σε εθνική εστία των Εβραίων, θέτουν τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση νομοθετικού συμβουλίου (αποτελούμενο από Άραβες και Εβραίους) και εξαγγέλλουν ότι στο εξής κριτήριο για την εισροή εβραίων μεταναστών θα είναι η ικανότητα απορρόφησής τους από την παλαιστινιακή οικονομία. Τελικά, όμως, το συμβούλιο δεν δημιουργείται, λόγω αντιδράσεων και από τις δύο πλευρές. 1929: Καθώς η συνεχής έλευση Εβραίων αλλοιώνει τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά, οι Άραβες εξεγείρονται και σκοτώνουν 130 άτομα. Το Λονδίνο συνιστά τον περιορισμό της ανάπτυξης της εβραϊκής εθνικής εστίας και ανακοινώνει νέους περιορισμούς σχετικά με τη μετανάστευση των Εβραίων και την αγορά γαιών από τη σιωνιστική κίνηση. Οι αντιδράσεις, όμως, αναγκάζουν τη Μεγάλη Βρετανία να παραιτηθεί από την προσπάθεια. Έτσι οι συγκρούσεις κλιμακώνονται ως 1936, όποτε ξεσπούν κανονικές ένοπλες μάχες μεταξύ Αράβων και Εβραίων με βρετανική ανοχή. 1937: Ενώ ο ξεσηκωμός των παλαιστινίων βρίσκεται σε εξέλιξη, η Μεγάλη Βρετανία ανακοινώνει σχέδιο «μοιράσματος» των Αγίων Τόπων μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός εβραίων συρρέει στην Παλαιστίνη, λόγω των διωγμών από τους Ναζί. 1944: Η εβραϊκή οργάνωση «Ιργκούν», με επικεφλής τον κατοπινό ισραηλινό πρωθυπουργό Μενεχέμ Μπέγκιν, κηρύσσει τον πόλεμο στους Βρετανούς. 1947: Αποφασίζεται από τον ΟΗΕ η διαίρεση της Παλαιστίνης (Εβραϊκό Κράτος 55%, Παλαιστινιακό Κράτος 43%, Ιερουσαλήμ διεθνής πόλη). Οι Άραβες αρνούνται και καθώς στρατεύματα συγκεντρώνονται γύρω από τους εβραϊκούς οικισμούς, ο Μπεν Γκουριόν κηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ το 1948. Ακολουθεί ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος, στον οποίο οι Ισραηλινοί νικούν και περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες. 1956: Ο αιγύπτιος ηγέτης Νάσερ εθνικοποιεί το κανάλι του Σουέζ, με αποτέλεσμα να δεχθεί συντονισμένη επίθεση από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ, όμως, παίρνουν το μέρος της Αιγύπτου και η τριεθνής συμμαχία αναγκάζεται σε υποχώρηση. Με την παρέμβασή τους αυτή, οι ΗΠΑ κερδίζουν το ρόλο του «ρυθμιστή» της περιοχής, ρόλο που μέχρι τότε διαδραμάτιζε η Μεγάλη Βρετανία. 1967: Υπό την καθοδήγηση του Νάσερ συγκεντρώνονται αραβικά στρατεύματα στα ισραηλινά σύνορα, αλλά δέχονται αιφνιδιαστική επίθεση. Ο πόλεμος διαρκεί μόλις έξι μέρες και έχει ως αποτέλεσμα τη συντριβή των Αράβων και των υπερδιπλασιασμό των εδαφών του Ισραήλ. Ο ΟΗΕ αντιδρά εκδίδοντας το ψήφισμα 242, το οποίο προβλέπει άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών από τα Κατεχόμενα. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου ψηφίσματος ακόμη εκκρεμεί. 1968: Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνη, η οποία ιδρύθηκε το 1964, παρουσιάζει σύνταγμα και απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Τον επόμενο χρόνο ο αρχηγός της Φατάχ, Γιάσερ Αραφάτ, εκλέγεται αρχηγός της οργάνωσης. 1987: Ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα. Ιδρύεται η «Χαμάς» («Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης»), η παλαιστινική οργάνωση, που τα επόμενα χρόνια θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διαμάχη. 1993: Υπογράφεται η συμφωνία του Όσλο μεταξύ της PLO και του κράτους του Ισραήλ. Αρχιτέκτονες της συμφωνίας, οι ηγέτες των δύο μερών Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ, υπό την αιγίδα του αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον. Αποφασίζεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και αναγνωρίζεται το δικαίωμα των παλαιστινίων να ελέγχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής. 2000: Ξεσπά η δεύτερη Ιντιφάντα. 2002: Το Ισραήλ αναγείρει τείχος κατά μήκος της Δυτικής Όχθης για να προστατεύσει τα εδάφη του από τις παλαιστινιακές επιθέσεις αυτοκτονίας. 2003: Παρουσιάζεται ο «Οδικός Χάρτης», ένα σχέδιο για τη λύση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, που προτάθηκε από το λεγόμενο κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε, ΟΗΕ, Ρωσία). 2004: Επιχείρηση «Μέρες Μετάνοιας»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, σε απάντηση της εκτόξευσης πυραύλων Κασάμ από παλαιστίνιους μαχητές κατά του Ισραήλ, με θύματα δύο παιδιά. Από την επιχείρηση των Ισραηλινών σκοτώνονται περίπου 130 Παλαιστίνιοι. Ένα μήνα αργότερα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Γιάσερ Αραφάτ, πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και τον διαδέχεται ο Μαχμούτ Αμπάς. 2005: Ισραηλινές δυνάμεις και έποικοι αποχωρούν από τη βόρεια Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος) ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, υφίσταται εγκεφαλικό επεισόδιο και τον διαδέχεται ο Εχούντ Όλμερτ. 2006: Η «Χαμάς» κερδίζει την πλειοψηφία τω εδρών στις παλαιστινιακές εκλογές. 2006: Επιχείρηση «Καλοκαιρινή Βροχή»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν και πάλι στη Γάζα, μετά την αιχμαλωσία ενός στρατιώτη από παλαιστίνιους μαχητές. Η ισλαμική οργάνωση Χεζμπολάχ επιτίθεται από το νότιο Λίβανο κατά του Ισραήλ, αιχμαλωτίζει δύο ισραηλινούς στρατιώτες και σκοτώνει άλλους οκτώ. Το Ισραήλ απαντά με αεροπορικές επιδρομές κατά του Λιβάνου και ναυτικό αποκλεισμό της χώρας. 2007: Η «Χαμάς» και η «Φατάχ» αποφασίζουν τον διαμοιρασμό της εξουσίας στα παλαιστινιακά εδάφη. Η <<Χαμάς>>  αναλαμβάνει την εξουσία στη Λωρίδα της Γάζας και εκδιώκει την <<Φατάχ>>. 2008: Το Ισραήλ εξαπολύει αεροπορική επιδρομή στη Λωρίδα της Γάζας, με στόχο τη «Χαμάς». Τουλάχιστον 225 άτομα σκοτώνονται και 700 τραυματίζονται. 2010: Ισραηλινοί στρατιώτες πραγματοποιούν καταδρομική επιχείρηση σε πλοία που επιχειρούν να σπάσουν το ναυτικό αποκλεισμό και να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Πολλοί ακτιβιστές, κυρίως Τούρκοι, σκοτώνονται ή τραυματίζονται. 32 Έλληνες που συμμετέχουν στην αποστολή συλλαμβάνονται και θα επαναπατριστούν τρεις μέρες αργότερα. Η επίθεση προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ενώ οι Ισραηλινοί κάνουν λόγο για «πράξη αυτοάμυνας». 2011:«Χαμάς» και «Φατάχ» συμφιλιώνονται. 2012: Η μεγαλύτερη επιδρομή του Ισραήλ στην Γάζα, μετά το 2008, σε αντίποινα για τον βομβαρδισμό εδαφών του από ρουκέτες της «Χαμάς» 2014: Μετά την απαγωγή και τη δολοφονία τριών νεαρών ισραηλινών στα μέσα Ιουνίου στη Δυτική Όχθη, οι Ισραηλινοί εξαπολύουν στρατιωτική επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Ακλόνητος Βράχος» εναντίον της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας στις 8 Ιουλίου. 1410 Παλαιστίνιοι νεκροί και 59 Ισραηλινοί (31 Ιουλίου). ΠΗΓΗ : Σαν Σήμερα.gr ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ  ΑΠΟ  ΑΝΚ : Το 1982 το Ισραήλ εισβάλλει στον Λίβανο έχοντας τη στήριξη των Λιβανέζων Φαλαγγιτών, δηλαδή της αντίστοιχης <<Χ.Α.>>  στο Νότιο Λίβανο. Στόχος η εξπυδετέρωση της Οργάνωσης Για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η εκδίωξη από τον Λίβανο. Τους έδιωξε από εκεί. Λίγα χρόνια πιο μπροστά είχαν προηγηθεί οι τρομερές σφαγές στα Παλαιστινιακά Στρατόπεδα του Λιβάνου, στη Σάμπρα και Σατίλα, από τους Φασίστες Εθνικιστές Φαλαγγίτες (όπως οι φασίστες εθνικιστές φονιάδες του Φράνκο), που κατέσφαξαν 15.000 Παλαιστινίους πρόσφυγες υπό την στρατιωτική κάλυψη και επίβλεψη του Ισραηλινιού Στρατού. τρία χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο,  ένας εθνικιστής ακροδεξιός δολοφονεί το 1996 τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, για να τιναχτεί στον αέρα η Συμφωνία του Όσλο, με πρωτοβουλία του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Έκτοτε στο Ισραήλ η Άκρα Δεξιά παίζει μέχρι σήμερα καθοριστικό λόγο και βλέπουμε τις θηριωδίες, τις ωμότητες , τη λιμοκτονία και τη γρνοκτονία, που διαπράτουν οι IDF στη Γάζα και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Επομένως η στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς με τα σύνορα του Ισραήλ  (κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη), δεν ήρθε από το πουθενά, όπως είχε πει τότε στο ξεκίνημά της, ο ΓΓ του ΟΗΕ κ.  Γκουτέρες. [...]
25 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  Λαοί της Γης περικυκλώστε το τρομοκρατικό αιμοσταγές κράτος των Σιωνιστών και πιάστε τους δολοφόνους για να κρεμαστούν μέσω Χάγης και Νυρεμβέργης!   [...]
24 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  Εθιμοτυπική Επίσκεψη του Αντιδημάρχου Κοινωνικής Προστασίας και Υγείας Δήμου Πύργου στον Αστυνομικό Διευθυντή Ηλείας     Ο Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Προστασίας και Υγείας του Δήμου Πύργου, κ. Γεώργιος Κάρδαρης, πραγματοποίησε εθιμοτυπική επίσκεψη στον Αστυνομικό Διευθυντή Ν. Ηλείας, κ. Γεώργιο Σωτηρόπουλο, με σκοπό την ενίσχυση της συνεργασίας και την ανάπτυξη διαύλων επικοινωνίας μεταξύ των δύο φορέων. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης συζητήθηκαν ζητήματα που άπτονται της κοινωνικής μέριμνας, της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και της προστασίας των ευπαθών ομάδων. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην ανάγκη στενής συνεργασίας με την Ελληνική Αστυνομία για την αντιμετώπιση των σύγχρονων κοινωνικών προκλήσεων. Ο Αντιδήμαρχος κ. Κάρδαρης ευχαρίστησε θερμά τον κ. Σωτηρόπουλο για την εγκάρδια υποδοχή και επεσήμανε τη ζωτική σημασία της αγαστής συνεργασίας μεταξύ της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου και της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Κοινός στόχος και των δύο πλευρών παραμένει η αποτελεσματική υποστήριξη των πολιτών και η διαρκής ενίσχυση της ασφάλειας και της κοινωνικής συνοχής στην περιοχή. [...]
23 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  ΣΥΡΟΣ :  ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΔΙΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΠΟΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΑΠΟΒΑΣΗ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ «Οι μικρές νίκες ομορφαίνουν τη ζωή και ανοίγουν τον δρόμο για τις μεγάλες»   ΠΗΓΗ :  LiFO   «Οι μικρές νίκες ομορφαίνουν τη ζωή και ανοίγουν τον δρόμο για τις μεγάλες» αναφέρει σε ανάρτησή του στα social ένας εκ των διοργανωτών της διαμαρτυρίας για τη Γάζα στη Σύρο όπου κρουαζιερόπλοιο με Ισραηλινούς επιβάτες έφυγε χωρίς να δέσει. Υπενθυμίζεται ότι οι διαδηλωτές ανήρτησαν παλαιστινιακές σημαίες και πανό με συνθήματα όπως «Stop the Genocide» και «No a/c in hell» και φώναξαν συνθήματα κοντά στο σημείο όπου επρόκειτο να δέσει το πλοίο, σύμφωνα με τοπικά μέσα. Δεν αναφέρθηκαν επεισόδια ή βία. Ο Αλέξανδρος Μπίστης, μόνιμος κάτοικος Σύρου και ακτιβιστής με έντονη δράση, δημοσίευσε βίντεο και φωτογραφίες από τη διαμαρτυρία για τη Γάζα στη Σύρο, επισημαίνοντας ότι χθες στο νησί, «πετύχαμε μία μικρή νίκη, σπάζοντας στην πράξη την απαγόρευση κυκλοφορίας που είχαν εξαγγείλει οι λιμενικές αρχές για τους… ιθαγενείς, προκειμένου να διευκολύνουν τους “επισκέπτες” του νησιού μας». Σύρος: Το μήνυμα ενός εκ των διοργανωτών της διαμαρτυρίας για τη Γάζα – «Οι μικρές νίκες ομορφαίνουν τη ζωή» Σύρος: Το μήνυμα ενός εκ των διοργανωτών της διαμαρτυρίας για τη Γάζα – «Οι μικρές νίκες ομορφαίνουν τη ζωή» Σύρος: Το μήνυμα ενός εκ των διοργανωτών της διαμαρτυρίας για τη Γάζα – «Οι μικρές νίκες ομορφαίνουν τη ζωή» Ολόκληρη η ανάρτηση: «Χθες, λοιπόν, στη Σύρο, πετύχαμε μία μικρή νίκη, σπάζοντας στην πράξη την απαγόρευση κυκλοφορίας που είχαν εξαγγείλει οι λιμενικές αρχές για τους… ιθαγενείς, προκειμένου να διευκολύνουν τους “επισκέπτες” του νησιού μας. Το ισραηλινών συμφερόντων κρουαζιερόπλοιο Crown Iris, γεμάτο με Ισραηλινούς που απολάμβαναν αμέριμνοι την κρουαζιέρα τους, την ώρα που το κράτος τους διεξάγει γενοκτονία και εθνοκάθαρση σε βάρος των πολύπαθων Παλαιστινίων, αναγκάστηκε να… ανακρούσει πρύμναν άρον άρον, χωρίς να αποβιβάσει τους επίδοξους τουρίστες. Η είδηση ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αναδεικνύοντας τον ισχυρό συμβολισμό ακτιβιστικών κινήσεων που καθιστούν σαφές ότι οι πολίτες του γενοκτονικού ΝΑΖΙωνιστικού κράτους, όσο παρακολουθούν απαθείς (αν δεν στηρίζουν κιόλας) τη μεγαλύτερη θηριωδία στη μεταπολεμική Δύση, είναι ανεπιθύμητοι. Οι “εγκλωβισμένοι ειρηνικοί ταξιδιώτες”, ως γνήσιοι αποικιοκράτες, τραγουδούσαν εν χορώ ”May your village burn”, ανεμίζοντας ισραηλινές σημαίες, μέχρι που τους κουνήσαμε τις -παλαιστινιακές- μαντίλες, ξεπροβοδίζοντάς τους καθώς απέπλεαν από το λιμάνι. Κάτι υπουργοί, κάτι αντιδήμαρχοι τουρισμού, κάτι φερέλπιδες πολιτευτές και κάτι λιγούρια χιπστεροφασίστες που ενοχλήθηκαν από τη διαμαρτυρία αλλά όχι από τη γενοκτονία, μπορούν αν θέλουν να … τους πάρουν στα σπίτια τους. Οι μικρές νίκες ομορφαίνουν τη ζωή και ανοίγουν τον δρόμο για τις μεγάλες! H Παλαιστίνη είναι η πατρίδα κάθε ανθρώπου. Ούτε στη Σύρο, ούτε πουθενά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά! Υ.Γ. Αξίζει να υπενθυμίσουμε, ότι πέρσι τον Σεπτέμβριο, μετά από πρωτοβουλία του BDS Greece και κινητοποίηση συλλογικοτήτων και ενεργών ανθρώπων της Σύρου, η τοπική κοινωνία πέτυχε την αποβολή της Ισραηλινής Πρεσβείας από τους χορηγούς του ANIMASYROS International Animation Festival 2024. SYROS: NAZIONISM FREE ZONE!» ΠΗΓΗ :  LiFO [...]
23 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  14ο Διεθνές Φεστιβάλ Ανδραβίδας-Κυλλήνης Αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη     Ακόμη μια ποιοτική εκδήλωση έρχεται από το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Ανδραβίδας-Κυλλήνης. Αύριο, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2025 και ώρα 21:30 θα πραγματοποιηθεί στο Σινέ Ρόδον, στον Σταφιδόκαμπο, αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη με μουσικό σχήμα που αποτελείται από τους: Γιώργο Γκριζιώτη, Σπύρο Δελέγκο, Ανδριάννα Τσαγκάρη και Δημήτρη Σαρρή. Στην μουσική εκδήλωση θα ερμηνευτούν τραγούδια του κορυφαίου δημιουργού που άφησαν ανεξίτηλο το μουσικό τους στίγμα στο ελληνικό μουσικό κοινό και εξακολουθούν να διατηρούν αμείωτη τη δύναμη και την απήχησή τους. Η είσοδος για το κοινό είναι δωρεάν. [...]
23 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ <<ΛΟΚΑΝΤΕΡΙΑ>> ΜΑΓΕΨΕ ΣΤΗ ΜΕΛΙΣΣΑ ΠΡΟΧΘΕΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 21/7     Τη μαγευτική θεατρική παράσταση,  ” Η ΛΟΚΑΝΤΙΕΡΑ”,   από το  ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας απόλαυσαν την Δευτέρα 21/7  μικροί και μεγάλοι,  στην κατάμεστη πλατεία της Μέλισσας Λεχαινών, που φημίζεται για τη φιλοξενία της,  με πρωτεργάτη την άοκνη και τα μάλα δραστήρια Πρόεδρο της Κοινότητας  Αλεξάνδρα  Λυκοκανέλλου, τη συνδρομή όλης της Κοινότητας, αλλά και με τη στήριξη της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, καθώς  και της Αντιδημάρχου Πολιτισμού του Δήμου Ανδραβίδας – Κυλλήνης Γεωργίας Κακαλέτρη! Την παράσταση τίμησε επίσης με την παρουσία του ο Δήμαρχος κ. Ιωάννης Λέντζας. [...]
23 Ιουλίου, 2025Άρθρα / Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών και η αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης   (ΜΕΡΟΣ  ΤΡΙΤΟ)   Έργα και ημέρες της Ελληνικής χούντας       Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία Κωνσταντίνος Γρηγορίου Κυριακόπουλος Υποστράτηγος Ιατρός ε. α. Νευροχειρουργός   Το πραξικόπημα των χουντικών πέτυχε, γιατί ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος σχεδίαζε την λεγομένη «βασιλική εκτροπή» και χάρη σε αυτή πέτυχε το πραξικόπημα. Τα μηνύματα βοούσαν για την επερχόμενη δικτατορία. Αλλά τόσο ο Κωνσταντίνος και ο Αρναούτης, όσο και οι χουντικοί, καλοβλέπανε τη δικτατορία κάθε μερίδα για δικούς τους σκοπούς. Ο Παπαχελᾶς γράφει: «Η δική του εκτροπή Καθώς πλησιάζαμε στις εκλογές του Μαΐου του 1967 ήταν πλέον καθαρό, ότι ο Κωνσταντίνος ετοίμαζε, υπό την άμεση επίβλεψη και τον συντονισμό του Αρναούτη, μια δική του στρατιωτική επέμβαση-τό λεγόμενο κίνημα των στρατηγών…. Ο Κωνσταντίνος δίσταζε συνεχώς να πατήσει το κουμπί γιά τη δική του εκτροπή. Οι συνταγματάρχες αποφάσισαν να πάρουν τον κατάσταση στά χέρια τους. Ο Αρναούτης υποτίθεται, ότι ήλεγχε το στράτευμα «μέχρι Μονάδος», όπως του έλεγε. Όμως, παρότι σε μια σειρά από περιστάσεις κατάλαβε, ότι ετοιμαζόταν και άλλο κίνημα από μεσαίους αξιωματικούς, ο Αρναούτης, είτε δεν το πήρε στα σοβαρά, είτε δεν ενημέρωσε τον βασιλιά». Αντί άλλης περιγραφής των γεγονότων της επαίσχυντης νύχτας, που οδήγησε την Ελλάδα στον Μεσαίωνα ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει αμέσως το μέρος εκείνο της επιστολής του Παναγιώτη Κανελλόπουλου πρός τον Κ. Καραμανλή και που ρίχνουν φώς στις έκνομες ενέργειες των φασιστικών στοιχείων πριν από τη νύχτα του πραξικοπήματος. Και δεν μπορεί παρά να προβληματιστεί. «16 ΙΟΥΝΙΟΥ 1969. «Αγαπητέ μου Πρόεδρε… Σε παρακαλώ να ξαναδιαβάσης την μακράν -ύπό τύπον εκθέσεως επιστολήν μου της Ι7ης Μαρτίου 1967. Σου έγραφα μεταξύ άλλων: «Είμαι βέβαιος, υπερβέβαιος, ότι αι βόμβαι των τελευταίων δέκα ημερών είναι έργον ηλιθίων εγκεφάλων της ιδικής μας παρατάξεως …Υπεύθυνοι ήσαν και άλλοι, π.χ. το μεγαλύτερον τμήμα του τύπου της ΕΡΕ, οι υπερβαλόντες την σημασίαν της υποθέσεως ΑΣΠΙΔΑ, οι ακραίοι της ιδικής μας παρατάξεως, οι οποίοι υπερηφάνως ωνόμαζαν τους εαυτούς των φασίστες και κυρίως οι υπό την ασφαλή αιγίδα του Σπαντιδάκη δρώντες Παπαδόπουλοι, οι οποίοι εσκηνοθετούσαν ψεύτικα σαμποτάζ … Όταν, μετά την ληστρικήν διάρρηξιν της θύρας του διαμερίσματός μου υπό Ελλήνων, δυστυχώς, λοχαγών… ήλπιζα, ότι ο βασιλεύς θα κατόρθωνε ν’ αντιδράση, ή ότι εν συνεννοήσει μετ’ αυτού, ή άνευ συνεννοήσεως, συνεργάται μου θα ανελάμβανον πρωτοβουλίαν αντιδράσεως… Και ο ναύαρχος Σπανίδης, … έσπευσεν εις τον Ναύσταθμον και ανέλαβεν γενναίαν και τολμηράν πρωτοβουλίαν, την οποίαν ανέκοψεν ο βασιλεύς διά τηλεφωνήματος ενός υπασπιστού του. Όταν, περί την μεσημβρίαν της 21ης Απριλίου, ήλθε ο βασιλεύς εις το λεγόμενον Πεντάγωνον…με προσήγαγαν, συνοδεία πανόπλων λοχαγών, ενώπιόν του… Είπα εις τον βασιλέα… ότι είμαι πρόθυμος να του συμπαρασταθώ ως πρωθυπουργός… Του επρότεινα συγκεκριμμένως να έξέλθωμε μαζί από το γραφείον, όπου ευρισκόμεθα και να ζητήση την συγκέντρωσιν όλων των ευρισκομένων εκεί αξιωματικών, στασιαστών και μή, εις μίαν μεγάλην αίθουσαν και δηλών, ότι απαλλάσσει όλους τους κάτω του βαθμού του συνταγματάρχου κινηθέντας πάσης ευθύνης… Εκ των υστέρων επληροφορήθην, ότι οι πρωταίτιοι τα είχαν ήδη λιγάκι χαμένα, όταν έβλεπαν να παρατείνεται η σύσκεψις του βασιλέως μαζί του… Αλλά ο βασιλεύς… απήντησεν εις την πρότασίν μου, ότι θα είχαμε, εάν την υιοθέτει, αιματοχυσίαν…»  Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας οι Έλληνες παγώσανε. Πάνω τους έπεφταν τα συνεχή «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Ο φόβος επικρατούσε παντού. Οι τελετές-καραγκιοζιλίκια- δείχνανε την επιφανειακή διάσταση των χουντικών. Τα στημένα «ζήτω» και οι σχοινοτενείς ομιλίες του Παπαδόπουλου έδιναν την εντύπωση στους πραξικοπηματίες, ότι ήσαν οι σωτήρες της χώρας. Παντού επικρατούσε φόβος και καταχνιά. Μόνη αντίδραση, η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου από τον Παναγούλη. Όσο για το αντικίνημα του Κωνσταντίνου σωστά λέγεται «οπερεττικό» και δεν αντέχει σε καμμιά κριτική. Όμως ο λαός δεν ησύχαζε. Έρχεται ένα θεόσταλτο γεγονός. Ο θάνατος του Γεωργίου Πανανδρέου, την 1η Νοεμβρίου 1968, λίγες μόνο βδομάδες μετά το πλαστό «δημοψήφισμα» για το Σύνταγμα. Οι χουντικοί ταράσσονται, αλλά πιστεύουν, ότι με τα κατασταλτικά μέτρα, που έχουν πάρει κανένας δεν θα τολμήσει να παραστεί στην νεκρώσιμη ακολουθία. Για να ενσπείρουν περισσότερο τον φόβο βγάζουν την προηγουμένη ανακοίνωση της Αστυνομίας, που δημοσιεύεται στις λογοκριμένες εφημερίδες ανήμερα της κηδείας την Κυριακή 3η Νοεμβρίου 1968, ότι σύμφωνα «με ασφαλείς πληροφορίας, στοιχεία της Άκρας Αριστεράς, εκμεταλλευόμενα την αυριανήν (σημερινήν) νεκρώσιμον ακολουθίαν και εκφοράν της σωρού του τέως πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου θα προσπαθήσουν να εκτελέσουν ασχημίας και έκτροπα και εν συνεχεία δυσφημιστικήν εις βάρος της χώρας εκμετάλλευσιν…» Όμως θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα. Και οι χουντικοί έχουν έτοιμο το σχέδιο. Η Αστυνομία θα επενέβαινε ούτως ή άλλως. Την 3η Νοεμβρίου έγινε η πρώτη εκδήλωση της αντιχουντικής διαμαρτυρίας του Ελληνικού λαού. Το πρωί εκείνης της Κυριακής ξεκίνησε ένα βουβό κίνημα διαμαρτυρίας κατά της χούντας. Από κάθε γωνιά της Αθήνας του Πειραιά και των Περιχώρων, ξεκίνησαν άνθρωποι κάθε τάξης και πολιτικής τοποθέτησης, οικογενειάρχες, φτωχοί και πλούσιοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι άνθρωποι των τεχνών και του θεάτρου, εργάτες και ναυτικοί, κάθε είδους και προέλευσης. Με πρόσωπα βουβά και λυπημένα, με ένα λυγμόςκαι μια κραυγή να βγαίνει από τα στόματα. «Σήκω Γέρο να μας δείς,» «Δημοκρατία». «Πού είναι το ΟΧΙ μας;», «Μπερδέψατε τα Νούμερα», «Θέλουμε Ελευθερία», «Κάτω η Τυραννία», «Είσαι ο Πρωθυπουργός». Μια διαμαρτυρία της ανθρώπινης λαοθάλασσας, που έπιανε όλη την πλατεία μπροστά στη Μητρόπολη, την οδό Μητροπόλεως και τους γύρω δρόμους μέχρι το Μοναστηράκι, την πλατεία Συντάγματος, την Φιλελλήνων και τους γύρω δρόμους.  Και οι χουντικοί μπροστά στον πανικό τους θέσανε σε ενέργεια το σχέδιό τους, αλλά κακοεφαρμόστηκε. Άρχισαν να χτυπάνε αλύπητα, αμέσως μετά την ταφή, όποιον βρίσκανε μπροστά τους χωρίς κανένα λόγο. Συνελήφθησαν 40 περίπου άτομα, που παραπέμφηκαν στο Έκτατο Στρατοδικείο. Πάντως, παρά την προσπάθεια της Χούντας για παραπληροφόρηση, η Ιστορία έγραψε ότι την ημέρα εκείνη, που κηδεύτηκε ο Γέρος της Δημοκρατίας, τη λέξη «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» και ας αποκαλεί η χούντα τους συλληφθέντες «κεκράκτες και ανεκδιηγήτους εις ανοησίαν νεαρούς». Στις λογοκριμένες εφημερίδες της επόμενης και μεθεπομένης δεν υπάρχει εκτενής, ἀλλά μόνο λιτή, κοινή σε όλες περιγραφή της νεκρώσιμης ακολουθίας και γίνεται πανομοιότυπος αναφορά των «επεισοδίων».  Όταν λίγο αργότερα έγινε η κατά της Ελλάδας προσφυγή στο στην Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης, που αποτελεί τη μελέτη μας, το αποτέλεσμα της έρευνας ήταν καταδικαστικό για την χούντα, με μεγάλη πλειοψηφία. Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής ορισμένοι διαφώνησαν. Φαίνεται ότι αυτοί, αν δεν ήσαν πράκτορες των χουντικών-δεν εξηγείται η εύνοια σε ένα δικτατορικό καθεστώς-δεν θα ισχυρίζονταν ότι μια δικτατορική Κυβέρνηση μπορούσε να καταλαμβάνει την εξουσία επειδή υπάρχει κίνδυνος για μια ευνομούμενη πολιτεία. Κανένας όμως κίνδυνς δεν υπήρχε. Σε όλους αυτούς είναι αφιερωμένη η βουβή διαμαρτυρία των Ελλήνων της 3ης Νοεμβρίου 1968.  Στη διάρκεια της χούντας όλη η γειτονιά γύρω από το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας ανατρίχιαζε από τις φωνές των βασανισθέντων στην ταράτσα. Αναφέρουν μαρτυρίες, «η ταράτσα της Μπουμπουλίνας» έχει το πιο γνωστό πλυσταριό του κόσμου. Αντίθετα στο ελληνικό «Νταχάου», όπως με αυταρέσκεια σαδιστική οι ίδιοι οι βασανιστές αποκαλούσαν το «βασίλειό» τους επικρατούσε η κτηνωδία της οδού Μπουμπουλίνας. Αυτή αποτυπώθηκε στους τίτλους των εφημερίδων μετά την πτώση της δικτατορίας και κατά τη διάρκεια των δικών των βασανιστών: «Διεστραμμένοι βιαστές και σάτυροι στο άντρο της Ασφάλειας», «Αυτοί δεν ήταν ικανοί να φερθούν με ανθρωπιά», «Η Ασφάλεια ξεπέρασε την ΕΣΑ σε κτηνώδη φαντασία», «Ανασκολόπιζαν και έδερναν αλύπητα και με «επιστήμη», ήταν κάποιοι τίτλοι, που κοσμούσαν τα άρθρα των εφημερίδων, μετά από τις καταθέσεις των θυμάτων. Τα βασανιστήρια επί επταετίας δεν αποτελούσαν μεμονωμένα περιστατικά και παρεκτροπές των Σωμάτων Ασφαλείας, και της ΕΣΑ. Αποτέλεσαν το βασικό μέσο της δικτατορίας (μαζί με τις εξορίες και τα στρατοδικεία) για τη σωματική, ηθική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων της. Ήταν μέσο «διαπαιδαγωγήσεως των Ελλήνων, ώστε να εξυγιάνουν τους εαυτούς τους και να συγκροτήσουν τον περιούσιον λαόν του Κυρίου» σύμφωνα με τα ασυνάρτητα λόγια του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ο θεωρητικός της χούντας Γεωργαλάς πρότεινε αργότερα την εφαρμογή «εκτεταμένων ψυχοθεραπευτικών προγραμμάτων». Πιο κυνικός ο βασανιστής του ΕΑΤ-ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκος καμάρωνε λέγοντας: «Θέλομεν να ακούει ο κόσμος, ότι βασανίζομεν και να τρέμει». Ο Θεοφυλογιαννάκος ο «αντικομμουνιστής», που και τις φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα θα τις απέδιδε στους κομμουνιστές, ήταν την εποχή εκείνη ο σημαιοφόρος των βασανιστών του ΕΑΤ/ΕΣΑ.  Κατά τους πρώτους οκτώ μήνες μετά το πραξικόπημα, το επαναστατικό συμβούλιο των συνταγματαρχών «μοιράστηκε» την εξουσία με τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Ο Παττακός, που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει απλά πράγματα, όπως π. χ. το Ιράν με το Ιράκ, ή το ΑΣΔΥ με την ΑΔΕΔΥ και έγινε η καρικατρούρα με το «μυστρί» πίστευε, ότι προκαλούσε τον θαυμασμό των Ελλήνων, για τις διοικητικές του ικανότητες. Στις συζητήσεις μεταξύ φίλων επικρατούν τα ανέκδοτα, σημείο αντιδράσεως. Και ο πνευματώδης Γεώργιος Παπανδρέου είπε για τους για τους λόγους που εκφωνούσε ο Παττακός και για τις Παπαδοπούλειες ασυναρτησίες: «Toυ Παττακού τού τα γράφουν και τα λέει. Τα καταλαβαίνουμε εμείς αλλά δεν τα καταλαβαίνει ο ίδιος. Ο Παπαδόπουλος τα λέει μόνος του, τα καταλαβαίνει ο ίδιος, αλλά δεν τα καταλαβαίνουμε εμείς». Τά έξι χρόνια από το 1967 έως το 1973 δημιουργήθηκαν καταστάσεις μιάς ενίσχυσης της θέσης και εξουσίας του Παπαδόπουλου, που στην αρχή ήταν Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ στη συνέχεια, την 2α Νοεμβρίου 1967, ανέλαβε επικεφαλής ειδικού οργάνου «συντονισμού» της Κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα, Άμυνας, Ασφάλειας, Οικονομικών, Εκπαίδευσης και Κοινωνική Πρόνοια. Μετά το αποτυχημένο αντικίνημα του βασιλιά της 13ης Δεκεμβρίου 1967 και την αυτοεξορία του στη Ρώμη, ο Παπαδόπολος έγινε Πρωθυπουργός και Υπουργός Εθνικής Άμυνας και ο Ζωιτάκης χρίστηκε αντιβασιλιάς. Η δικτατορία προκάλεσε την αντίδραση σε διεθνές επίπεδο των δημοκρατικών πολιτικών και πνευματικών κυρίως ατόμων και Κυβερνήσεων. Ενώ οι Σκανδιναυικές χώρες αντιδράσανε σκληρά, η Μεγάλη Βρετανία έλαβε επαμφοτερίζουσα θέση. Όπως αναφέρει ο Άγγλλος ιστορικός Richard Clogg «το δικτατορικό καθεστώς υπήρξε κτηνώδες, βίαιο και συγχρόνως αναχρονιστικό», Σε διάλεξή του μετά την μεταπολίτευση: «Η βρετανική αντίδραση στη δικτατορία δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό. Όμως το αντιδικτατορικό κίνημα έμελλε να αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό. Σ’ αυτό συνέβαλε και η παρουσία στο Λονδίνο σημαντικών Ελλήνων, πολέμιων του καθεστώτος, όπως λ.χ. η εκδότρια Ελένη Βλάχου και ο δημοσιογράφος Τάκης Λαμπρίας… Οι αρχικές απόπειρες της χούντας να προβληθεί μια πιο θετική εικόνα της ήταν γελοιώδεις και ανεπαρκείς, αλλά η κατάσταση άλλαξε έναν χρόνο μετά το πραξικόπημα, όταν οι συνταγματάρχες προσέλαβαν, έναντι αδρής αμοιβής, την εταιρεία δημοσίων σχέσεων Maurice Fraser and Associates. Ο Fraser το πήρε ζεστά και στρώθηκε στη δουλειά. Μία από τις πρώτες επιτυχίες του ήταν όταν, τον Απρίλιο του 1968, οργάνωσε μια διερευνητική αποστολή μελών του Βρετανικού Κοινοβουλίου στην Αθήνα. Η ομάδα απαρτιζόταν από δύο συντηρητικούς, δύο εργατικούς και έναν φιλελεύθερο βουλευτή. Όλα τα έξοδα, μετά συζύγων, του ταξιδιού ήταν πληρωμένα… Είναι κάπως παράδοξο, ότι ένας από τους αποτελεσματικότερους και πλέον ενημερωμένους κοινοβουλευτικούς επικριτές της δικτατορίας υπήρξε συντηρητικός βουλευτής, ενώ ανάμεσα στους πιο κραυγαλέους υποστηρικτές της ήταν ένας εργατικός βουλευτής. Ο συντηρητικός βουλευτής ήταν ο Chris M. Woodhouse… Στον αντίποδα βρισκόταν ο εργατικός βουλευτής Francis Noel-Baker, που συνδεόταν και αυτός με τα Ελληνικά πράγματα από την εποχή του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου…Η επίδραση όλης αυτής της κινητοποίησης στη διαμόρφωση της βρετανικής πολιτικής έναντι του καθεστώτος δεν μπορεί εύκολα να αποτιμηθεί…»  Μετά το Ελληνικό πραξικόπημα, η Ιταλία ήτανε στη Νότια Ευρώπη η μόνη χώρα με δημοκρατικό καθεστώς. Τα Ελληνικά γεγονότα προκάλεσαν αμέσως την αντίδραση της Ιταλικής κοινής γνώμης και διάφορες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες πήραν ενεργό θέση, καταδικάζοντας το φασιστικό Ελληνικό καθεστώς και στηρίζοντας την αντίσταση με διαφορετικούς τρόπους. Η ανάδειξη των βασανιστηρίων, ως μέσων δίωξης κατά της εσωτερικής αντιπολίτευσης, ήταν ένα ισχυρό στοιχείο, που επηρέασε την κινητοποίηση στην Ιταλία, όπου επιπλέον, οι φοιτητές των πανεπιστημίων της χώρας μιάς μεγάλης Ελληνικής φοιτητικής κοινότητας ήταν παρόντες στη συντριπτική τους πλειοψηφία και συνέβαλαν στην ενημέρωση των Ιταλών συναδέλφων τους. Η αλληλεγγύη προς τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και φοιτητές, που δραστηριοποιούνταν ενάντια στο καθεστώς πυροδότησε μια αντίδραση σε πολιτικό επίπεδο και επηρέασε την κεντροαριστερή Κυβέρνηση στην οποία το Σοσιαλιστικό Κόμμα έπαιξε βασικό ρόλο με τον Υπουργό Εξωτερικών Πιέτρο Νένι.    Ιδιαιτερότητες της «Ελληνικής Υπόθεσης»   Οι προσπάθειες των Κυβερνήσεων των Σκανδιναυικών Κρατών κατά της χούντας, οι προσπάθειες του Συμβουλίου της Ευρώπης για επιστροφή της δημοκρατίας ατην Ελλάδα και την απομάκρυνση των συνταγματαρχών παρέμειναν χωρίς αποτέλεσμα. Σε αυτό το πλαίσιο, για την επέμβαση του Συμβουλίου χρησιμοποιήθηκε μια διακρατική καταγγελία από τις παραπάνω αναφερόμενες Κυβερνήσεις.  Η προσφυγή στην υπόθεση συνεπήγετο επένδυση σημαντικού χρόνου και πόρων. Οι εγκαλούσες Κυβερνήσεις ενήργησαν παρακινούμενες από πολλούς παράγοντες, ήτοι αντιδράσεις των λαών τους και της Διεθνούς Αμνηστείας, που συνέταξε σχετική έκθεση και γιατί ένιωθαν το ηθικό καθήκον, που είχαν για να ενεργήσουν τοιουτοτρόπως. Η διαδικασία καθυστέρησε λόγω της τακτικής της Ελληνικής Κυβέρνησης. Ολοκληρώθηκαν όλα τα στάδια συνδιαπραγματεύσεων χωρίς να επιτευχθεί μια μια φιλική διευθέτηση.  Χρειαζόταν θάρρος για να σταθεί ενάντια στις αρνήσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης, ιδίως για την ερμηνεία του άρθρου 15 της ΕΣΔΑ για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τούτο δεν εμπόδισε την Επιτροπή να διερευνήσει παραβιάσεις πολλών άρθρων της Σύμβασης, όχι μόνο των χωρίς παρέκκλιση, όπως το άρθρο 3 ΕΣΔΑ, που έπαιξε σημαντικό ρόλο μετά την επέκταση της καταγγελίας τον Μάρτιο του 1968.  Στη Συμβουλευτική Συνέλευση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της πρόκλησης του Ελληνικού πραξικοπήματος ο Αυστριακός βουλευτής Karl Czernetz, και η Συνέλευση εξέφρασε την αλληλεγγύη της στον Ελληνικό λαό. Η συνέλευση διόρισε έναν ειδικό εισηγητή πρώτα τον Willem E. Siegmann και μετά τον Max van der Stoël και τους δύο από την Ολλανδία. Με βάση τις επισκέψεις στην Ελλάδα, παρουσίασαν σαφείς εκθέσεις για την κατάσταση επί τόπου. Τον Max van der Stoël συνόδευε ένας νεαρός διπλωμάτης ονόματι Peter Leuprecht και οι δυό τους κηρύχθηκαν από την Ελληνική χούντα persona non grata. Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε με αφορμή την 70ή επέτειο από την ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο Peter Leuprecht μοιράστηκε μερικές αναμνήσεις αυτής της εποχής:  «Πολλοί έχουν αποτίσει φόρο τιμής στην προσωπικότητα, τη ζωή και τα επιτεύγματα του Max van der Stoël και δικαίως. Μια πτυχή δεν αναφέρθηκε, ή δεν αναφέρθηκε επαρκώς στα πολυάριθμα μοιρολόγια: ο ηγετικός του ρόλος στον αγώνα της Ευρώπης ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα... Οι αναφορές του Max van der Stoël στη Συνέλευση ήταν τεκμηριωμένες. Πρώτος έφερε πίσω από την Ελλάδα σαφή και πειστικά στοιχεία για την πρακτική των βασανιστηρίων από το καθεστώς…»  Μαζί με τα πορίσματα της Συμβουλευτικής Συνέλευσης, η οποία είχε ήδη ζητήσει την απέλαση της Ελλάδας, η πίεση στην Επιτροπή Υπουργών αυξήθηκε. Στη συνεδρίασή της της 12ης Δεκεμβρίου 1969, αρκετοί Υπουργοί ετόνισαν, ότι διακυβεύεται η εμπιστοσύνη, η νομιμότητα και ο λόγος ύπαρξης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Όταν φάνηκε βέβαιη η πλειοψηφία των δύο τρίτων για την αναστολή της Ελλάδας να είναι μέλος, η Ελληνική Κυβέρνηση αποχώρησε από το Συμβούλιο προτού διεξαχθεί ψηφοφορία με αποτέλεσμα τη λεγόμενη «de facto αναστολή».  ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ : Πόρισμα της Επιτροπής [...]
22 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  Ο καλός συμπολίτης και ωραίος άνθρωπος Γεώργιος Διον. Σιγούρος δεν είναι πια ανάμεσά μας…          Στις επαρχιακές πόλεις λιγότερο ή περισσότερο όλοι γνωριζόμαστε…  Πόσο μάλλον με εκείνους που ζήσαμε ή και ζούμε στην ίδια γειτονιά, όπως με τον αείμνηστο συμπολίτη Γεώργιο Σιγούρο, στην πατρική τότε κατοικία της οδού Ιωαννίνων στον Πύργο. Ο Γεώργιος Σιγούρος εξεμέτρησε το ζην στα 94 χρόνια του έχοντας δημιουργήσει μία άριστη επαγγελματική σταδιοδρομία, καθώς και μία εξαίρετη οικογένεια. Ξεκίνησε τη δραστηριότητα του στον τόπο μας, αφού επέστρεψε από την Γερμανία και συγκεκριμένα από το Μόναχο, όπου εκεί είχε εκπαιδευτεί στα υδραυλικά συστήματα και κυρίως σε τεχνικές εγκατάστασης κεντρικών θερμάνσεων (καλοριφέρ). Έτσι άνοιξε μαζί με τον αείμνηστο αδελφό του Αναστάσιο Σιγούρο, το κατάστημα στην αρχή της οδού Ερμή στον Πύργο, με την επωνυμία <<Αφοί Δ. Σιγούρου Ο.Ε.>>, όπου λειτούργησαν λευκά ηλεκτρικά είδη (ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια κλπ.).  Παράλληλα στο ημιυπόγειο της κατοικίας του, στην οδό Ιωαννίνων, εργαζόταν στους τομείς της φανοποιίας, με κατασκευές ντεπόζιτων, καθώς με εγκαταστάσεις υδραυλικών και σωμάτων καλοριφέρ.  Να σημειωθεί ότι το 1965 που επέστρεψε στα πάτρια από τη Γερμανία, γνώστης πλέων των συστημάτων, ήταν ο πρώτος σε όλη την Ηλεία, που εγκατέστησε, στη ΣΕΤΤΗΛ, στην 117 ΠΜ και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες συστήματα κεντρικής θέρμανσης με συστήματα καλοριφέρ. Ο αείμνηστος Γεώργιος Σιγούρος, μετά από μία ευδόκιμη επαγγελματική πορεία συνταξιοδοτήθηκε πριν από 30 περίπου χρόνια. Στην προσωπική του ζωή γνώρισε στο Μόναχο, την αείμνηστη σύζυγό του Ίνγκεμπεργκ-Μαρία-Τερέζε Στέμπερ, με την οποία εκεί απέκτησε τα δύο πρώτα παιδιά του, τον αείμνηστο Διονύση, που έφυγε τόσο πρόωρα, και την Μαριάννα. Στον Πύργο απέκτησε και τα άλλα δύο παιδιά του, τον Μιχάλη, που έχει την Ακαδημία Σκακιού, και την Τζένη. Πήρε επίσης τη μεγάλη χαρά να αποκτήσει τρία εγγόνια, την Άλκηστη, την Βασιλική και την Τερέζα. Η εξόδιος ακολουθία έλαβε χώρα χθες Δευτέρα 21 Ιουλίου 2025, στι; 6 το απόγευμα, από τον Ι.Ν. της Αγίας Κυριακής Πύργου, όπου προέστη ο εφημέριος του Ναού πρωτοπρεσβύτερος ιερέας π. Βασίλειος Λαγκαδινός. Μαζί με συγγενείς και φίλους που προσήλθαν για τον τελευταίο χαιρετισμό ήταν ο Αντιδήμαρχος Τεχνικής Υπηρεσίας και Δόμησης Δήμου Πύργου κ. Βασίλης Παναγόπουλος, η Αντιπρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Πύργου κ. Τούλα Καλαμπόκα κ.ά. Η Εφημερίδα μας συλλυπείται θερμά την οικογένεια του καλού μας συμπολίτη και γείτονα. Ο δρόμος προς την αιωνιότητα να είναι ολόφωτος. ΑΝΚ [...]
22 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Λογοτεχνία / Πολιτισμός  ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΚΑΝΤΙΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.  ΠΑΤΡΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗ ΜΕΛΙΣΣΑ – ΡΕΣΙΤΑΛ ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ   Ένα εκπληκτικό θεατρικό έργο του Κάρλο Γκολτόνι, που γράφτηκε πριν από 270 χρόνια, η <<Λοκαντιέρα>>,  είναι τόσο αληθινό και τόσο επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε και αυτό οφείλεται στον ιδιοφυή συγγραφέα, με εκείνο το προοδευτικό μυαλό, που έβλεπε για εκατοντάδες χρόνια μπροστά! Πρόκειται για μια όντως εκπληκτική   θεατρική παράσταση πουπαρουσιάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.  Πάτρας  και χαρίζει  απλόχερα γέλιο, ενώ παρουσιάζει με αριστουργηματικό, εναλλακτικό και ευφυή τρόπο τις ανθρώπινες σχέσεις  και τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των δύο φύλων. Στον Πύργο η παράσταση δόθηκε την Κυριακή 20 του Ιούλη, στο Πάρκο ΣΠΚ, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ  Αρχαίας Φειάς, και στη Μέλισσα Λεχαινών στην πλατεία της Κοινότητας. Και οι δύο παραστάσεις δόθηκαν με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, το οποίο χάρηκε μια παράσταση ποιότητας, με μια εξαιρετική σκηνοθεσία, από τον Χρήστο Σκρέπκο, που είχε επίσης κάνει τη διασκευή και την δραματουργική επεξεργασία. Οι πέντε ηθοποιοί, τρεις άνδρες και δύο γυναίκες, εξαιρετικοί, έδωσαν όλοι τους ρεσιτάλ ηθοποιίας. Πρόκειται για τους Γιώργο Βασιλόπουλο, Δημήτρη Καρακούση, Βασίλη Κόκκαλη, Ελένη Νάτση και Αλίκη Οικονομοπούλου. Στον Πύργο, το απόβραδο της Κυριακής 20 Ιουλίου 2025, στον όμορφο χώρο του Πάρκου ΣΠΚ, η νέα Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου κ. Ρούλα Αλικάκη – Τζανέτου, αναφέρθηκε στα προοδευτικ΄μηνήματα που εκπέμπονται από το έργο αυτό, καθώς και την προσπάθεια που καταβάλλεται από τον Δήμο, για να δίνονται παραστάσεις ποιοτικού επιπέδου. Στο κοινό επίσης μίλησε και ο Σκηνοθέτης κ. Χρήστος Σκρέπκος, που είπε για την πράσταση και τα διαχρονικά μηνύματα, που έθεσε πριν από πολλά χρόνια ο συγγραφέας Κάρλος Γκολτόνι. Είπε επίσης και για τον κόπο και μόχθο, για να στηθεί αυτή η σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.  Πάτρας. Δημοσιογράφος  ΑΝΚ [...]
22 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟ ΚΚΕ ΗΛΕΙΑΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ   [...]
22 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / ΚοινωνίαΓΕΝΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ                                                                       Πάτρα, 21 Ιουλίου 2025     ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ   Δοκιμαστική Ήχηση Ηλεκτροκίνητων και Ηλεκτρονικών Σειρήνων Συναγερμού στην Αιτωλοακαρνανία   Η Γενική Περιφερειακή Αστυνομική Διεύθυνση Δυτικής Ελλάδας ενημερώνει τους πολίτες ότι την Τετάρτη (23-07-2025) και την Πέμπτη (24-07-2025) κατά τις ώρες 08:00 – 14:00, στις περιοχές του Αγρινίου, της Αμφιλοχίας,          του Ακτίου Βόνιτσας,  του Ξηρομέρου και του Θέρμου, θαπραγματοποιηθεί προγραμματισμένη δοκιμαστική ήχηση Ηλεκτροκίνητων και Ηλεκτρονικών Σειρήνων Συναγερμού, στο πλαίσιο εξαμηνιαίας επιθεώρησής τους. [...]
22 Ιουλίου, 2025Άρθρα / Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία  ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών και η αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης (ΜΕΡΟΣ  ΔΕΥΤΕΡΟ) Η αντιμετώπιση των χουντικών στη Μεταπολίτευση     Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία Κωνσταντίνος Γρηγορίου Κυριακόπουλος Υποστράτηγος Ιατρός ε. α. Νευροχειρουργός   Η αντιμετώπιση των χουντικών, από τις κυβερνήσεις, που ανέλαβαν κατά τη «μεταπολίτευση» ήλθε σε αντίθεση με τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού και το «περί Δικαίου» αίσθημα των δημοκρατικών πολιτών. Λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία της Κυβέρνησης ´Εθνικής Ενότητας, με πρωθυπουργό τον Κων. Καραμανλή, δόθηκε μια «ασαφής» αμνηστεία, με προφανή σκοπό να αποφυλακισθούν και απολυθούν από τους τόπους εξορίας οι κρατούμενοι-αντίπαλοι του δικτατορικού καθεστώτος. Δεν γινόταν όμως στο διάταγμα ρητή εξαίρεση για τα εγκλήματα των πραξικοπηματιών και τις παρανομίες των σφετεριστών της εξουσίας.  Όλοι όμως, πλήν των φασιστών υπερασπιστών της χούντας, ήθελαν να δουν τον Παπαδόπουλο, τον Παττακό, τον Ιωαννίδη και την παρέα τους να καταδικάζονται με τη μεγαλύτερη δυνατή ποινή. Ο Άρειος Πάγος δέχθηκε ως στιγμιαίο το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας των πραξικοπηματιών, προσδιορίζοντάς το για τη στιγμή της κατάλυσης της δημοκρατίας. Όλα όσα ακολούθησαν ήταν συνέπεια του αδικήματος και άρα προστατεύονταν από την πιθανότητα δίωξης μια σειρά στελεχών (υπουργών κ.ά.), που είχαν υπηρετήσει το δικτατορικό καθεστώς από κυβερνητικές θέσεις· παρέμενε έτσι στο απυρόβλητο ένας σημαντικός αριθμός προσώπων. Με βάση αυτή την απόφαση οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος καταδικάστηκαν σε θάνατο, ποινή την οποία ο Καραμανλής μετέτρεψε σε ισόβια κάθειρξη.  Αποδόθηκε δικαιοσύνη; Η απάντηση είναι όχι και αυτό προκύπτει από το γεγονός πως από ένα ολόκληρο στρατιωτικό καθεστώς, που διατήρησε με τα όπλα την εξουσία για επτά χρόνια καταδικάστηκαν μόλις 18 άνθρωποι. «Επανάστασις εκικρατήσασα δημιουργεί δίκαιον» ένας κοινός τόπος των εγχειριδίων δημοσίου δικαίου, που ελαμβάνετο υπό την έννοια: «Μόνη η επανάστασις, εφ’ όσον επικρατήσει, όχι όμως και το πραξικόπημα ακόμη και αν επικρατήση, δημιουργεί δίκαιον»! Συνεπώς μόνο εν η «επανάστασις», εν αντιθέσει προς το πραξικόπημα, δημουργεί μετά την επικράτησή της δίκαιον εν τη εννοία της ικανότητας εισαγωγής κανόνων, οίτινες ισχύουν μόνο ως κανόνες δικαίου και όχι ως βίαιαι διευθετήσεις ανάλογοι προς τας εισαγωγείς υπό της ληστρικής συμμόρφωσης». (Ανδρουλάκης Νικ.) Το θέμα του στιγμιαίου, ή διαρκούς εγκλήματος είχε τεθεί στη Βουλή στη συζήτηση της 13ης και 14ης Ιανουαρίου 1975, κατά την ψήφιση του άρθ. 2 του Δ΄ Ψηφίσματος. Με δεδομένο ότι κατά το ομόφωνα ψηφισθέν άρθρ. 1 του ψηφίσματος, το στασιαστικό κίνημα της 21ης Απριλίου, αλλά «η εκ τούτου προελθούσα κατάστασις μέχρι της 23ης Ιουλίου 1974», αποτέλεσαν πραξικόπημα, ετέθη από την αντιπολίτευση το ζήτημα του χαρακτηρισμού της αναλήψεως υπουργικών καθηκόντων ως αξιόποινης πράξης. Στη συζήτηση αυτή ο βουλευτής Αθανάσιος Κανελλόπουλος έθεσε πρώτος το θέμα αν η εσχάτη προδοσία είναι διαρκές αδίκημα. Επειδή, κατά την άποψή του, επρόκειτο περί διαρκούς αδικήματος, δεν ετίθετο θέμα να αναφερθεί ρητά στο ψήφισμα, ότι η ανάληψη υπουργικού αξιώματος ήταν αξιόποινη πράξη. Το ζήτημα στη συνέχεια έθεσε μετ’ επιτάσεως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος εδήλωσε ότι δεν επιθυμούσε να κριθούν οι σφετεριστές με καινούργιο νόμο, αλλά με βάση τη νομοθεσία η οποία ίσχυε όταν καταλύθηκε η έννομη τάξη. Πρόσθεσε όμως: «Δεν νομίζω ότι είναι δυσχερές το Σώμα να διευκρινίση, ότι εδώ υπάρχει συνεχιζόμενον πραξικόπημα. Τουλάχιστον η εσχάτη προδοσία η οποία αφορά την ανατροπήν της εννόμου τάξεως του πολιτεύματος της χώρας, αυτό το αδίκημα, αλλά και η στάσις, είναι τα δύο αδικήματα, επισημαίνω όμως την εσχάτην προδοσίαν η οποία αφορά κατ’ εξοχήν τον πολίτην Πρωθυπουργόν, Υπουργόν, Γενικόν Γραμματέα, θα πρέπει να θεωρηθή από το σώμα ότι εστρέφετο εναντίον του νομίμου πολιτεύματος και ότι απετέλεσε διαρκές αδίκημα μέχρι την 23η Ιουλίου 1974… το να μη θεωρούμε ενόχους επι ίση μοίρα με εκείνους, οι οποίοι το προπαρεσεύασαν, τους πρωταιτίους δηλαδή του πραξικοπήματος. Υπάρχει τέτοια αντίφασις…Η διώξις των Υπουργών, Υφυπουργών και Γενικών Γραμματέων αποτελεί, ναι ή όχι αδίκημα κ, Υπουργέ με την έννοια του άρθρου 1 ως συμμετόχων εις το συνεχιζόμενο πραξικόπημα;»  Ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης, Κωνσταντίνος Στεφανάκης, αρνήθηκε επίμονα να λάβει θέση ως προς την εσχάτη προδοσία ως διαρκούς εγκλήματος ή όχι. Η γνώμη του ήταν ότι αυτό αποτελούσε νομικό ζήτημα το οποίο θα το έκρινε η δικαιοσύνη. Αν το έκρινε διαρκές, θα προέβαινε στην απαγγελία κατηγορίας. Επέμενε να μη χαρακτηρισθεί ρητά στο ψήφισμα η εσχάτη προδοσία ως διαρκές έγκλημα (όπως ζητούσε η αντιπολίτευση), προκειμένου να μην θεσπισθεί κανόνας ουσιαστικού ποινικού δικαίου με αναδρομική ισχύ. Για τον λόγο αυτό, ο Στεφανάκης αντιμετώπισε το ζήτημα ως αμιγώς δικονομική διάταξη. Τι ανάγκαζε τον Στεφανάκη και την Κυβέρνση να δεχθούν την πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου; Όμως η Κυβέρνση είχε αποφασίσει ουσιαστικά την αμνήστευση των παραξικοπηματιών, πλήν των πρωταιτίων του. Και εδώ φάνηκε ότι η συντηρητική Κυβέρνηση έτεινε στο να «αμνηστεύσει» τους πραξικοπηματίες. Και δημιούργησε ζήντημα εκ των ων ουκ άνευ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε ότι πρέπει να είναι σαφής ο προσδιορισμός του χρόνου διάρκειας της καταστάσεως η οποία χαρακτηρίζεται πραξικόπημα, ζητούσε δε να διευκρινισθεί ότι το αδίκημα είναι διαρκές και πρότεινε «τη θέσπιση ουσιαστικού κανόνος». Ο Στεφανάκης να απαντά ότι «δεν πρέπει να ανατρέψωμεν αυτήν την θεμελιώδη αρχήν του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος, εκ των υστέρων να θεσπίζωμεν κανόνας δικαίου, οι οποίοι δεν ίσχυον κατά τον χρόνον της τελέσεως της πράξεως». Το άρθρο 2 του ψηφίσματος ψηφίσθηκε κατά πλειοψηφία από μόνη τη Νέα Δημοκρατία, να επιμένει χωρίς την προσθήκη την οποία ζητούσε η αντιπολίτευση.  Η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε από την τάση των συντηρητικών στοιχείων της Νέας Δημοκρατίας να πέσουν οι χουντικοί στα χαμηλά. Εδώ σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του «γεφυροποιού» Αβέρωφ. Αν το 1975 είχε ακολουθηθεί η διαδικασία του 1983, με τον Ν. 1366 δεν θα προέκυπτε θέμα στιγμιαίου. Με αυτόν τροποποιήθηκε το άρθ. 134 του προϊσχύσαντος ΠΚ περί εσχάτης προδοσίας και ορίσθηκε μεταξύ άλλων ρητά ότι εσχάτη προδοσία τελεί και όποιος «ασκεί ή άσκησε την εξουσία που ο ίδιος ή άλλος κατέλαβε με τους τρόπους και τα μέσα που προβλέπει το άρθρο αυτό». Έτσι η εσχάτη προδοσία κατέστη, με ρητή πλέον διάταξη νόμου, διαρκές έγκλημα. Ο νομοθέτης, του 1983 προέβη και σε μια άλλη παρέμβαση. Προσέθεσε στον Ποινικό Κώδικα μια νέα διάταξη, το άρθ. 134β, σύμφωνα με το οποίο: «Δεν τιμωρούνται ως συμμέτοχοι στις πράξεις του άρθρου 134 δημόσιοι υπάλληλοι, ή λειτουργοί που άσκησαν τα καθήκοντά τους όσο διήρκεσε ο σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας, ή η παράνομη κατάλυση, η μεταβολή ή η αδράνεια του δημοκρατικού πολιτεύματος, αν η άσκηση των καθηκόντων τους ήταν αναγκαία αποκλειστικώς για τη συνέχιση της λειτουργίας του κράτους και δεν έγινε με σκοπό τη διατήρηση της εξουσίας από τους σφετεριστές της». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τα όργανα των χουντικών διαπράξανε πλαστογραφίες, υπεξαιρέσεις εγγράφων, πλαστοπροσωπείες, γιατί τι άλλο ήταν οι εισαγωγές στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία των βασανισμένων με ψεύτικα ονόματα;  Και φαινότανε ότι οι πρωταγωνιστές της χούντας θα πέφτανε στα μαλακά. Το αίτημα της τιμωρίας των χουντικών και της τολμηρής – ή απλώς απαραίτητης- αποχουντοποίησης, σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, αναζωπυρώθηκε, όταν την 24η Φεβρουαρίου 1975 αποκαλύφθηκε ότι χουντικοί, προσκείμενοι στον Δ. Ιωαννίδη, ετοίμαζαν πραξικόπημα. (Λέγεται ότι κατ’ επανάληψη τα τσιράκις του Ιωαννίδη προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Καραμανλή) Η συνωμοσία αυτή ονομάστηκε «πραξικόπημα της πιτζάμας», επειδή οι επίδοξοι «κινηματίες» συνελήφθησαν νύκτα. Σχεδίαζαν όχι ν’ ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά να καταλάβουν στρατιωτικές μονάδες σε μερικές πόλεις και κατόπιν, να διαπραγματευτούν «από θέση ισχύος». Το σφάλμα της Κυβέρνησης Καραμανλή, ἠταν ότι πήγαινε την αποχουντοποίηση βαθμιαία και δεν χτύπησε ευθύς εξ αρχής «το φείδι στο κεφάλι». Και άφησε τα «σταγονἰδια» κατά τον Αβέρωφ να απειλούν. Ενώ η κοινωνία έβραζε ο Καραμανλής κανάκευε τους χουντικούς. Επρόκειτο για μια πολύ μεγάλη συνωμοσία. Ακολούθησαν ομαδικές αποστρατείες, έγιναν ανακρίσεις, δίκες, καταδικάστηκαν κάποιοι. Από την πλευρά τους, οι συλληφθέντες μίλησαν για «σκευωρία», που στόχο είχε, πολιτικά ωφελήματα της κυβέρνησης ενώ ενώθηκαν «τίμιοι Έλληνες αξιωματικοί». Από τα όσα συνέβησαν, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι ένας αριθμός αξιωματικών, θαυμαστών-οπαδών του Ιωαννίδη είχαν επαφές, έκαναν σχέδια για ανατρεπτικές κινήσεις. Υποβλήθηκαν πάνω από 100 μηνύσεις για βασανιστήρια και για άλλες παρανομίες χουντικών, από διαφόρους νομικούς κυρίως. Την 1η Απριλίου 1975, υποβάλλει μήνυση κατά 91 δικαστών όλων των βαθμίδων της Δικαιοσύνης ο γιατρός Όθωνας Χρυσαφίδης και τους κατηγορεί για συνέργεια στο έγκλημα της εσχάτης προδοσίας και στάσης. Την προκάταρκτική εξέταση την έκανε ο Εισαγγελέας Εφετών Ιω. Ζεγκίνης και η δικογραφία μπήκε στο αρχείο, χωρίς να ανακοινωθεί τίποτα. Πάντως κανένας δικαστής δεν διώχθηκε ποινικά.  Στις 12 Απριλίου δίνεται στη δημοσιότητα η πρόταση του Εισαγγελέα Κων. Σταμάτη για την παραπομπή σε δίκη των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Προτείνεται να δικαστούν 22 μεταξύ των οποίων τελικά και οι Χρήστος Δαδιώτης και Ιωάννης Μανουσακάκης, που δεν θα παραπεμφθούν, ενώ παραπέμπονται οι Οδ. Αγγελής, Κων. Καρύδας, Μ. Χατζηπέτρου και Δ. Σταματελόπουλος. Υποβλήθηκε μήνυση από τον δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο κατά 104 χουντικών, που κατέλαβαν σημαντικές θέσεις στις χουντικές κυβερνήσεις. Τα πράγματα, στην περίπτωση των 104 υπουργών και Γενικών Γραμματέων Υπουργείων, συνεργών της δικτατορίας είχαν ως εξής. Το δικαστικό συμβούλιο Εφετών άσκησε ποινική δίωξη μετά την μήνυση του Λυκουρέζου. Όμως ο ανακριτής εφέτης Ποταμιάνος αρνήθηκε να κάνει ανακρίσεις. Η διαφωνία του ανακριτή δημιούργησε μεγάλη αίσθηση την εποχή εκείνη και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.  Η διαφωνία του ανακριτή με την ασκηθείσα ποινική δίωξη ήχθη προς επίλυση ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών, όπως προβλέπει η Ποινική Δικονομία. Και εδώ άρχισαν τα «νομικά τερτίπια». Στην πρότασή του προς το Συμβούλιο ο εισαγγελέας εφετών Νικ. Γανώσης, τάχθηκε με την άποψη του ανακριτή. Κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια του Εφετείου είχε σημειωθεί διχοστασία ως προς το ζήτημα αυτό και τελικά υπέρ της διώξεως είχαν ταχθεί 46 εφέτες, θεωρώντας ότι η εσχάτη προδοσία είναι έγκλημα διαρκές, ενώ 37 εφέτες είχαν την άποψη ότι επρόκειτο για στιγμιαίο έγκλημα και επομένως δεν θα έπρεπε να ασκηθεί ποινική δίωξη. Υπέρ του στιγμιαίου εγκλήματος ήταν επίσης και η εισαγγελική πρόταση προς την Ολομέλεια του εισαγγελέως Κ. Γκουλούση.  Τελικά το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, με το υπ’ αρ. 355/1975 βούλευμά του142, αποφάσισε ότι η εσχάτη προδοσία είναι διαρκές έγκλημα, εφόσον οι δράστες, όταν καταλάβουν την εξουσία, παρεμποδίζουν με θετικές ενέργειες την επαναφορά στην προτέρα κατάσταση (π.χ. παρεμποδίζουν όσους στηρίζουν το προϋφιστάμενο πολίτευμα). Η συμπεριφορά αυτή ενέχει παράταση ισάξια της αρχικής προσβολής και καθιστά την εσχάτη προδοσία έγκλημα διαρκές. Επρόκειτο για ένα κριτήριο ειλημμένο από μια θεμελιώδη μελέτη του Νικολάου Ανδρουλάκη για το διαρκές έγκλημα, από το έτος 1965.  Κατά του βουλεύματος ασκήθηκε αναίρεση από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευστάθιο Μπλέτσα, ο οποίος υπεστήριξε την άποψη ότι η εσχάτη προδοσία είναι έγκλημα στιγμιαίο. Την ίδια θέση ακολούθησε και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, με το υπ’ αρ. 684/1975 βούλευμά της, το οποίο εξεδόθη επί της αναιρέσεως. Όπως γράφτηκε την εποχή εκείνη, στην απόφαση αυτή της Ολομελείας υπήρξε μειοψηφία 9 Αρεοπαγιτών. Η κρίση πάντως αυτή του Αρείου Πάγου εσήμανε και το πέρας της διώξεως των 104 πρωθυπουργών και υπουργών της δικτατορίας. Ο Άρειος Πάγος με την απόφαση 684/1975 της Ολομέλειας του έκριναν: «Το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας είναι στιγμιαίον, αναλισκόμενον άμα τη τελέσει, ή τη αποπείρα τελέσεως μίας των πράξεων της αντικειμενικής υποστάσεως. Συνεπώς η μεταγενέστερη συνδρομή δεν συνιστά αξιόποινη συνέργεια». Απόφαση αντίθετη με την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων και της πίστης των Ελλήνων, πλήν των χουντικών. Αμίμητη «σύλληψη». Είναι σαν να εξαρθρώνεται μια πολυπλόκαμη μαφιόζικη οργάνωση, όπως ήταν η χούντα των Παπαδοπουλαίων που εγκληματούσε επί χρόνια και τελικά λογοδότησε μόνον ο αρχικός «σκληρός πυρήνας», που την ίδρυσε. Δεκαετίες αργότερα, το Ιστορικό Λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή» χαρακτήρισε ειρωνικά, «παγκοσμίως πρωτότυπη» τη θεωρία του «στιγμιαίου».  Και ο Άρειος Πάγος, με τον χαρακτηρισμό του «στιγμιαίου» έβαλε «τελεία και παύλα» στο θέμα. Έτσι η 2α Ιουλίου του 1975, είναι ημέρα ανακούφισης για 104 στελέχη του χουντικού καθεστώτος (1967 – 1974). Η ποινική δίωξη για την «πρωτοφανή στρατιωτική επιχείρηση» της σφαγής του Πολυτεχνείου και του αιματοκυλίσματος των φοιτητών τον Νοέμβρη του 1973, την ατελείωτη υπόθεση των βασανιστηρίων αντιπάλων της δικτατορίας, στις φυλακές και τα ποικιλώνυμα «κολαστήρια» από τα απάνθρωπα τέρατα, όργανα των δικτατόρων λιμνάζουν. Σε αναβολή βρισκεται η υπόθεση της ποινικής δίωξης των υπευθύνων για το πραξικόπημα και την τραγωδία, της Κύπρου. Υπάρχουν οι δολοφονίες των πρώτων ημερών της δίκτατορίας για τις οποίες γίνονται ανακρίσεις. Είναι ανεξακρίβωτο δικαστικά πόσες από τις «αυτοκτονίες», που εμφάνιζε κατά καιρούς η δικτατορία και ο «φιμωμένος» από τη λογοκρισία Τύπος δεν ήταν δολοφονίες. Αποτελεί όμως ημέρα οργής για την πλειονότητα της κοινωνίας, που πληροφορείται το τελεσίδικο του πράγματος: δεν θα καθίσουν στο εδώλιο, δεν θα δικαστούν, 104 «εθνοσωτήρες». Σε αυτήν τη δοκιμασία θα υποβληθούν μόνον 24 «αρχιπραξικοπηματίες». Υπήρξαν σοβαρές αντιδράσεις. Καταθέτοντας σαν μάρτυρας, στη δίκη του Ν. Ψαρουδάκη, που είχε κατηγορηθεί για την περιύβριση της αρχής, για άρθρο της εφημερίδας «Χριστιανική» με τίτλο «διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρειοπαγίτες», ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου, Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, αργότερα Υπουργός της Δικαιοσύνης, χαρακτήρισε τους αρειοπαγίτες, που πήραν την απόφαση αυτή «ανθρωπάκια». Και ο μηνυτής των 104 Αλ. Λυκουρέζος αναρωτιέται τί συμβαίνει στην Ελληνική Δικαιοσύνη; Ο Άρειος Πάγος, στη δάρκεια της δικτατορίας ικανοποιούσε πρόθυμα κάθε παραλογισμό των δικτατόρων αδιαφορώντας για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του Ελληνικού λαού. Απέρριψε το 1968 την αίτηση αναστολής της θανατικής ποινής του Αλέκου Παναγούλη. Ποιο ήταν το δικαστήριο που χαρακτήριζε το πραξικόπημα του 1967 επανάσταση. Ποιο έλεγε ναι στις διώξεις και απολύσεις των δημοκρατικών δικαστών από τη χούντα, όπως Στασινόπουλου, Σαρτζετάκη, Τούση, Αναγνωστόπουλου, Μαργέλλου, Φλώρου, Κ. Παπαϊωάννου, Δελλαπόρτα, Γεωργίλη, Μιχαλακέα, Ξενάκη; Τότε ήταν που ο Παττακός είπε το αμίμητο: «Το ΣτΕ οφείλει να εφαρμόζει τις αποφάσεις της διοίκησης». Όμως επιβάλλεται ο δικαστής να θυσιάζεται χάριν της απονομής του δικαίου. Το έκαναν οι Έλληνες αρειοπαγίτες; Περίμενε άραγε κάποιος το 1975 να μη δείξουν οι αξιότιμοι αρειοπαγίτες τις φιλοχουντικές διαθέσεις τους; Ένας μη νομικός διερωτάται. Είναι δυνατόν η κορυφή της Δικαιοσύνης να θεωρεί επανάσταση ένα πραξικόπημα, που έγινε από ανάξιους αξιωματικούς, με το αιτιολογικό, ότι διήρκεσε επἰ μακρόν; Δεν ξέρανε ότι το πραξικόπημα δεν έγινε αποδεκτό από τον Ελλήνικό λαό; Όταν και ο πλέον αδαής αναρωτιέται, πώς είναι δυνατόν ένας προβαλλόμενος σαν λαοπρόβλητος «πρωθυπουργός» να μεταβαίνει απὀ το σπίτι του στο Λαγονήσι στο γραφείο του και να τον προστατεύουν σε όλη τη διαδρομή θωρακισμένα αυτοκίνητα, μοτοσυκλέττες και απὀ 100 η 200 ή και μέχρι 1.000 αστυνομικοί; Τούτο γινότανε γιατί ξέρανε ότι ο Ελληνικός λαός δεν τους ήθελε. Και πώς είναι δυνατόν μερικοί «άσχετοι» αξιωματικοί να κρίνουν ότι υπάρχει δημόσια έκτακτη ανάγκη, που απειλεί τη ζωή του έθνους και να καταλύουν τις ελευθερίες του Ελληνικού λαού; Και ο Άρειος Πάγος να κρίνει το πραξικόπημα επανάσταση; Και έχουν την απαίτηση να θεωρούν ότι κάθε έλεγχός τους είναι βολή κατά της ανεξέρτητης δικαιοσνης; Ο κρατικός μηχανισμός, για άλλη μια φορά αυτοπροστατεύτηκε, όπως είχε επιτύχει και μετά την Κατοχή με τη μαζική δια βουλευμάτων απαλλαγή των πάσης φύσεως συνεργαζόμενων με τους κατακτητές, δοσιλόγων της Κατοχής. Τότε εκείνοι είχαν χαρτιά των Άγγλων, ότι ήσαν συνεργάτες τους και όχι δοσίλογοι!!! Ουσιαστικά επειδή θεωρεί ότι το κράτος συνέχισε να λειτουργεί και με αυτήν την έννοια, το αδίκημα είναι «στιγμιαίο».  Τι ακριβώς συνέβαινε; Για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί η δικαστική και πολιτική εξουσία της πρώιμης μεταπολίτευσης συνέκλιναν στη «γραμμή», ο καταλογισμός ευθυνών στους χουντικούς να είναι ο ελάχιστος δυνατός. Περιοριζόταν στα εντελώς απαραίτητα, των ανώτατων κλιμακίων. Έτσι για τα μάτια του κόσμου. Η κυβέρνηση αφ’ ενός δικάζει τους πρωταίτιους και από την άλλη, αθωώνοντας τους συνεργάτες τους αποσκοπεί στο να διατηρηθούν συγκεκριμένες ισορροπίες.  Στη δίκη των πρωταιτίων, ο πρόεδρος του δικαστηρίου Γιάννης Ντεγιάννης, με όλη τη μαεστρία του προσπάθησε να δει πόσο πίσω πάει η συνωμοσία. Ο ίδιος ο δικαστής, δικάζει τους συνωμότες, τους πρωταίτιους, δικάζει μερικές δεκάδες ανθρώπων και εκεί, θα λέγαμε, εξαντλεί την αυστηρότητά του. Αυτή η απόφαση δίνει τον τόνο επιφανειακής «αποχουντοποίησης», του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας,των δημοσίων υπηρεσιών και γενικότερα του κρατικού μηχανισμού από όσους υπηρέτησαν τη στυγνή επταετή δικτατορία και επωφελήθηκαν από αυτήν όχι όμως του δικαστικού σώματος. Όλα είναι επιφανειακά. Οι αντιδράσεις για την κρίση αυτή της Ολομελείας υπήρξαν σφοδρές, δεδομένου ότι η απόφαση αυτή ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και την πάνδημη επιθυμία για την τιμωρία των υπευθύνων. Οι πολιτικές αντιδράσεις εστρέφοντο κατά του Αρείου Πάγου, αλλά και κατά της Κυβερνήσεως η οποία, κατά την αντιπολίτευση, δεν είχε προχωρήσει την κάθαρση στη Δικαιοσύνη. Ισχυρή ήταν όμως και η αντίδραση της ελληνικής νομικής επιστήμης. Ο Νικόλαος Ανδρουλάκης, ο Φαίδων Βεγλερής και ο Γεώργιος Κασιμάτης έλαβαν θέση κατά της κρίσεως του Αρείου Πάγου και επεσήμαναν ιδίως την άσκηση βίας καθ’ όλη τη διάρκεια της επταετίας για τη διατήρηση του καθεστώτος. Η διαμάχη διήρκεσε επί πολλά έτη. Και σήμερα ακόμη δεν λείπουν εκείνοι οι οποίοι θεωρούν την επιχειρηματολογία του Αρείου Πάγου «νομικίστικη». Οι υποστηρικτές της απόφασης προβάλλουν το ότι η απόδοση ποινικής ευθύνης δεν είναι ζήτημα του λαϊκού «περί δικαίου αισθήματος», αλλά αποκλειστικά ζήτημα ορθής ερμηνείας του νόμου. Πάνω απὀ όλα όμως υπάρχει αντίθεση μεταξύ της απόφασης της Βουλής και του Αρείου Πάγου.  Προκλήθηκαν επίσης σφοδρές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και έντονη δυσαρέσκεια εκ μέρους του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας με την απόφαση του Καραμανλή να μην εκτελεστούν οι «τρεις». Βάσει των σημερινών δεδομένων, η αντιδράσεις αυτές μπορεί να θεωρηθούν υπερβολικές, αν όχι απάνθρωπες. Αλλά το τι σήμαινε και πώς εκλαμβανόταν η μετατροπή της ποινής, τότε, θα πρέπει να εξεταστεί με τα κριτήρια της εποχής εκείνης. Μετατρέποντας την θανατική ποινή σε ισόβια, το υπουργικό συμβούλιο κατέστησε ουσιαστικά σαφές, προϊδεάζοντας τους χουντικούς, ότι και η κατοπινή δίκη, για το Πολυτεχνείο (16 Οκτωβρίου – 30 Δεκεμβρίου), δεν εγκυμονούσε κίνδυνο για τη ζωή κανενός.  Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος τιμωρήθηκαν. Την ίδια στιγμή, όμως, οι περισσότεροι από τους βασανιστές της χούντας δεν βρέθηκαν ποτέ αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη, ενώ, ακόμα και κάποιοι από αυτούς που κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους, είχαν σαφώς ευμενή μεταχείριση. Τελικά, η περίφημη αποχουντοποίηση δεν έγινε. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή προχώρησαν κατ’ αρχάς στην εκκαθάριση του δημόσιου τομέα και των σωμάτων ασφαλείας. Έτσι θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει μια πιο εκτεταμένη εκκαθάριση στις τάξεις του Στρατού, ώστε να αποφευχθεί η πιθανότητα εκτροπής και ενός νέου πραξικοπήματος. Από την άλλη πλευρά η δικαιοσύνη και τα σώματα ασφαλείας παρέμειναν σχεδόν ανέγγιχτα, πολύτιμοι σύμμαχοι του νέου καθεστώτος στην εδραίωσή του.  Κάπως έτσι «εφευρέθηκε» το νομικό τέχνασμα του «στιγμιαίου». Με βάση αυτό, λοιπόν, και προκειμένου να μη φτάσουν στο δικαστήριο όλοι όσοι έπρεπε, το αδίκημα των χουντικών διαχωρίστηκε σε «στιγμιαίο» και «διαρκές». Υπήρξαν και τρεις δίκες, η έκβαση των οποίων δεν προκάλεσε απλώς προβληματισμό, δυσφορία ή θυμό. Προκάλεσε φρίκη! Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης «θώπευσε» τους βασανιστές των χουντικών κατά τρόπο εξοργιστικό. Μόνη εξαίρεση οι ποινές φυλάκισης 20 έως 23 ετών που επιβλήθηκαν σε τρεις διοικητές του ΕΑΤ- ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκο, Χατζηζήση, Σπανό, στην πρώτη από τις τρεις δίκες του ’75. Παρά τις ανατριχιαστικές μαρτυρίες για την θηριωδία τους, οι αθωώσεις και οι ελαφρότατες ποινές «πήγαν σύννεφο». Η επιείκεια καταντούσε τρομακτική, διότι επιδείχθηκε και σε βασανιστές διαβόητους για τον σαδισμό τους. 30ή Νοεμβρίου 1975. Το κακουργιοδικείο Χαλκίδας ανακοίνωσε την απόφαση του για τους δικαζόμενους βασανιστές, Μάλλιο, Λουκόπουλο, Παύλου και Γώγου, 4 έως 10 μήνες φυλάκιση. Ποινές εξαγοράσιμες ή με αναστολή. Θα έμεναν ελεύθεροι. Μαζί τους δικάστηκαν άλλοι έντεκα κι αθωώθηκαν. Ανάμεσα σε αυτούς που «την έβγαλαν καθαρή» στη συγκεκριμένη δίκη ήταν και οι, επίσης «διάσημοι», Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης, Κραβαρίτης. Οι δίκες συνεχίστηκαν. Διαβόητοι «γενναίοι» κάθισαν στο εδώλιο. Τα «ανδραγαθήματά» τους ήταν πολλά και τα θύματά τους αξίωναν δικαίωση. Η δικαστική αντιμετώπιση, όμως, παρέμεινε στην ίδια τροχιά. Η γραμμή είχε δοθεί.  Ο Μπάμπαλης το 1976 κατηγορήθηκε για πλημμελήματα, η ποινή του, έπειτα και από εκδίκαση στο Εφετείο, φυλάκιση 18 μηνών, τον Φεβρουάριο του 1977. Ο Καραπαναγιώτης «ξελάσπωσε» με 12 μήνες και εξαγοράσιμη ποινή.  Παρόμοια ποινή για τον Κραβαρίτη. Οι Παύλου, Λουκόπουλος και δώδεκα ακόμη κατηγορηθέντες για βασανιστήρια απαλλάχθηκαν με το υπ. αριθμό 358 βούλευμα του συμβουλίου Εφετών, σε σημαδιακή ημερομηνία: την 21η Απριλίου του ’76. Έτσι «τιμωρήθηκαν» οι πλέον εμβληματικές, κτηνώδεις μορφές των βασανιστών. Αλλά κι οι συνθέσεις των στρατοδικείων παρουσίαζαν ενδιαφέρον. Στην πρώτη δίκη των βασανιστών, στο Ρουφ, ανάμεσα στους στρατοδίκες βρισκόταν και ο συνταγματάρχης Καπελούζος, πρόεδρος του στρατοδικείου Χανίων, επί χούντας. Πρόεδρος του Μικτού Κακουργιοδικείου Χαλκίδας, στην τρίτη δίκη των βασανιστών του ’75, ήταν ο εφέτης Αθ. Παύλος, αδελφός δυο δεσποτάδων που ανήκαν στο «στενό κύκλο» του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στις 16 Οκτώβρη το Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, εξέδωσε αθωωτική απόφαση για βασανιστές, Καραμήτσο και άλλους, σε μια σειρά δίκες από τις πολλές για βασανιστήρια πολιτικών κρατούμενων στη συμπρωτεύουσα. Ήταν λοιπόν φανερή η επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή; επιθυμούσε να τελειώσει με την αποχουντοποίηση, με το μότο «μήτε γάτα, μήτε ζημιά».  Σε αυτή τη γραμμή συνέκλιναν τα ερείσματα του χουντικού καθεστώτος στη δικαστική εξουσία, που ήσαν τεράστια, διότι γνώριζαν ότι δεν μπορούσαν να πετύχουν τίποτα καλύτερο για τους «εθνοσωτήρες» και θάθελαν αν ήταν δυνατόν, να απαλλάξουν τους «αρχιπραξικοπηματίες» από τη δίκη, όπως το πέτυχαν για τους «104».  Η πλήρης «αποχουντοποίηση» θα ήταν επικίνδυνη για τον Κ. Καραμανλή. Διότι δεν θα του επέτρεπε να καθησυχάσει τα συντηρητικότερα κοινωνικά στρώματα, γιατί ελλόχευε ο «κίνδυνος» να προσλάβει η Ελληνική μεταπολίτευση αριστερόστροφο προσανατολισμό, ένας «κίνδυνος», που στην κρίση του «εθνικόφρονος κορμού» φάνταζε κάθε άλλο παρά μακρινός. Για τους φασίστες «εθνικόφορνες» ο Κ. Καραμανλής δεν έπρεπε να φανεί ότι «υπερέβαινε τα εσκαμμένα». Από την μία πλευρά, η προσπάθειά του να αναχαιτίσει το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό και να εμπλουτίσει το αυταρχικό κρατικό «οπλοστάσιο», από την άλλη, από το 1975 βρισκόταν σε τροχιά σύγκρουσης και με έναν απύθμενα άπληστο, ληστρικό πυρήνα της επιχειρηματικής ελίτ. Κι αυτή η σύγκρουση θα κορυφωνόταν το 1976, όταν εφοπλιστές και βιομήχανοι κατηγόρησανν για «σοσιαλμανία». Όφειλε ο «εθνάρχης» να καθησυχάσει και τον επιχειρηματικό κόσμο, για όλα όσα διαφαίνονταν από το 1975.  Διαφάνηκαν λοιπόν τα όρια της κάθαρσης με το «στιγμιαίο» και με τις δίκες του 1975. Τότε ξεθάρρεψαν οι πάσης φύσεως χουντικοί. Δεν είναι τυχαίο ότι αναθάρρησαν και εμφανίστηκαν στις εκλογές του 1977, συσπειρωμένοι γύρω από την «Εθνικήν Παράταξιν».  ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ : Έργα και ημέρες της Ελληνικής χούντας [...]
21 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Λογοτεχνία  Το Χρονογράφημα της Δευτέρας                                      με την Ήρα Αλ. Κάζογλη         Καλοκαίρι και καταχνιά   Καλοκαίρι βαθύ, σε γλώσσα ελληνική, με ζέστη που μυρίζει βερίκοκα κι άλλα φρούτα και σκόνη αφρικανική. Όλοι εμείς οι τιμωρημένοι συνειδητά στα έγκατα μιας πόλης που βράζει, ζούμε ονειρευόμενοι το γαλάζιο της θάλασσας, που όμως δεν διακρίνεται και τόσο καθαρά, ούτε στα όνειρά μας. Ίσως γι’αυτό να φταίει κι η πρωινή καταχνιά, λόγω ζέστης, που περιορίζει την ορατότητα, όπως λένε κι οι μετεωρολόγοι. Ερήμην της απογνώσεώς μας, το καλοκαίρι προχωρά, κι εμείς θαυμάζουμε, εν απουσία άλλου θαύματος, τους τύπους από την αλλοδαπή με τα σανδάλια και την κάλτσα -ναι, είναι μια διεστραμμένη μόδα ξανά- που με ζωηρό βηματισμό θαυμάζουν τις ομορφιές της πατρίδας μας, τις οποίες εμείς λόγω ζέστης και απόγνωσης αδυνατούμε να καμαρώσουμε. Γεμάτα τα μουσεία μας, επίσης, από ευειδείς θαυμαστές όλων όσων δεν κατάφεραν άγγλοι, γάλλοι, γερμανοί και λοιποί φιλότιμοι αρχαιολόγοι να αποκτήσουν τον προηγούμενο αιώνα. Χιλιάδες αριστουργηματικές αρχαιότητες απομακρύνθηκαν, ας πούμε, από τη χώρα μας τότε για να στολίσουν μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στις δικές τους χώρες. Πονόψυχοι και αρχαιολάτρες, δηλώνουν ακόμη και σήμερα πως πήραν τα έργα τέχνης μας γιατί εμείς δεν είμαστε σε θέση πολιτισμικά και ηθικά να τα συντηρήσουμε. Κι οι αρχαιοθήρες βαφτίστηκαν σωτήρες, δηλαδή, του αρχαίου κάλλους. Μόνο που δεν μας ρώτησαν. Μόνο που αυτά ήταν δικά μας. Χρόνια κρατάει αυτή η συζήτηση, κι όποιος έχει βρεθεί σε κάποιο ευρωπαικό μουσείο θαυμάζοντας εκθέματα της ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς καταλαβαίνει. Η στήλη κάνει αυτές τις σκέψεις διαβάζοντας τη είδηση πως στο αρχαιολογικό μουσείο Μήλου τοποθετήθηκε αυτές τις μέρες πιστό αντίγραφο του διάσημου αγάλματος της Αφροδίτης, που κοσμεί εδώ και διακόσια χρόνια περίπου το μουσείο του Λούβρου. Μήλιος ευπατρίδης το παράγγειλε. Η Αφροδίτη γύρισε, έστω και αντίγραφο, στον τόπο της κι όλοι ένιωσαν τη συγκίνηση της ομορφιάς που έλειπε. Παρηγορητική εικόνα μέσα στη ζέστη και την καταχνιά του καλοκαιριού σε μια χώρα αρχαία, που ζητά να ξαλαφρώσει μια στάλα την ψυχή της.  Η.Κ. [...]
21 Ιουλίου, 2025Επικαιρότητα / Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτισμός  Παράρτημα Ηλείας της Ελληνικής Μαθηματικής                             Εταιρείας  «Ιππίας ο Ηλείος»                                                                                                                                                                                                                                  Πύργος, 20 Ιουλίου 2025   ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ Ε.Μ.Ε. ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ  ΝΕΚΤΑΡΙΟ – ΡΑΦΑΗΛ  ΜΠΕΡΚΟΥΤΑΚΗ     Το Παράρτημα Ηλείας της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας εκφράζει τα θερμότατα συγχαρητήριά του στην Ελληνική Μαθηματική Ομάδα για την εξαιρετική της παρουσία στην 66η Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα (IMO 2025), η οποία διεξήχθη στην Ηλιόλουστη Ακτή της Αυστραλίας. Με ιδιαίτερη συγκίνηση και υπερηφάνεια συγχαίρουμε τον Νεκτάριο-Ραφαήλ Μπερκουτάκη, μαθητή του 3ου Γενικού Λυκείου Πύργου Ηλείας, για την κατάκτηση αργυρού μεταλλίου. Ο Νεκτάριος-Ραφαήλ, με προσήλωση και αριστεία, απέδειξε ότι η επαρχία μπορεί να γεννά μαθηματικά ταλέντα διεθνούς βεληνεκούς. Η επιτυχία του αποτελεί φάρο ελπίδας και πρότυπο για όλους τους νέους του τόπου μας. (Φωτογραφία: Νεκτάριος-Ραφαήλ Μπερκουτάκης – απονομή μεταλλίου στην 66η Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα (IMO 2025), Αυστραλία). Η ελληνική αποστολή κατέκτησε συνολικά: – 2 Αργυρά Μετάλλια: Νεκτάριος-Ραφαήλ Μπερκουτάκης, Τσουρέκας – 3 Χάλκινα Μετάλλια: Ηλιάδης, Καβαλλάρης, Καραγεωργίου – 1 Εύφημη Μνεία: Τζαβούλης Την ομάδα συνόδευσαν ως αρχηγός αποστολής ο κ. Σιλουανός Μπραζιτίκος, Επίκουρος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Εκτελεστική Γραμματεία της Επιτροπής Διαγωνισμών της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας (Ε.Μ.Ε.), και ως υπαρχηγός ο κ. Αχιλλέας Συνεφακόπουλος, Διδάκτωρ Μαθηματικός, Εκτελεστική Γραμματεία της Επιτροπής Διαγωνισμών της Ε.Μ.Ε. Οι μαθητές αυτοί, μέσα από απαιτητική προετοιμασία και απαράμιλλη αφοσίωση, ανέδειξαν τις δυνατότητες της ελληνικής μαθηματικής παιδείας σε παγκόσμιο επίπεδο. Η IMO 2025 χαρακτηρίστηκε από πολύ υψηλό επίπεδο δυσκολίας, όπου η κατάκτηση μεταλλίου απαιτούσε σχεδόν άριστες λύσεις στα περισσότερα προβλήματα. Θερμά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά της ομάδας, στους εκπαιδευτικούς και τις οικογένειές τους. Ευχόμαστε ολόψυχα κάθε μελλοντική επιτυχία! Ο Πρόεδρος Άγγελος Παπαδόπουλος Η Γενική Γραμματέας Άννα Τασία Ανδριοπούλου [...]
21 Ιουλίου, 2025Ηλεία / Κεντρικά / Κοινωνία / Πολιτική  ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών Αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης ( Α΄ΜΕΡΟΣ)   Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία Κωνσταντίνος Γρηγορίου Κυριακόπουλος Υποστράτηγος Ιατρός ε. α. Νευροχειρουργός 1 . Τον Σεπτέμβριο του 1967, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία και Ολλανδία έφεραν την «Ελληνική Υπόθεση» στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατηγορώντας την Κυβέρνηση των χουντικών, για παραβίαση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) από την Χούντα, η οποία είχε καταλάβει την εξουσία την 21 η Απριλίου 1967, προβάλλοντας το επιχείρημα της δήθεν «δημόσιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που απειλούσε το έθνος». Το 1969, η Επιτροπή διαπίστωσε σοβαρές παραβιάσεις πολλών άρθρων της Σύμβασης. Η χούντα αντέδρασε αποχωρώντας από το Συμβούλιο. Η υπόθεση έλαβε σημαντική κάλυψη από τον διεθνή Τύπο, γιατί ήταν «μία, αν όχι, η σημαντικώτερη από τις υποθέσεις στην ιστορία της Σύμβασης». Η χούντα για την επιβολή του πραξικοπήματός της είχε χρησιμοποιήσει ψεύτικα στοιχεία για την κατάληψη με τη βία της διακυβέρνησηςς της χώρας. Οι τακτικές αυτές σύντομα έγιναν στόχος κριτικής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου, αλλά η Ελλάδα ισχυρίστηκε ότι ήταν απαραίτητες για δήθεν επαπειλούμενη κομμουνιστική ανατροπή και δικαιολογημένες σύμφωνα με το άρθρο 15 της ΕΣΔΑ. Μια δεύτερη υπόθεση, που κατατέθηκε από τη Δανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία για πρόσθετες παραβάσεις, ιδίως του άρθρου 3, που απαγόρευε τα βασανιστήρια, κηρύχθηκε παραδεκτή τον Μάιο του ίδιου έτους. Το 1968 και στις αρχές του 1969, μια Υποεπιτροπή πραγματοποίησε κλειστές ακροάσεις σχετικά με την υπόθεση, και ξεκίνησε την διερεύνηση των γεγονότων, κατά τη διάρκεια των οποίων ανέκρινε μάρτυρες, αλλά η οποία διακόπηκε λόγω των συχνών εμποδίων, που παρενεβάλλοντο από την χουντική Κυβέρνηση. Η πρώτη παραβίαση του άρθρου 3 διαπιστώθηκε στην Ελληνική περίπτωση, με μεταχείριση, που ισοδυναμούσε με βασανιστήρια. Συνήθως ο βασανιζόμενος ξυλοκοπείτο άγρια, απειλείτο με εικονικό θάνατο, του αρνιούνταν φαγητό και φως για μέρες, ή υποβαλλότανε σε μεγάλη ποικιλία άλλων βασανιστηρίων, όπως φάλαγγα, σεξουαλική κακοποίηση, ασφυξία, στραπάτσο, ξυλοδαρμό με σάκους άμμου, ή σύρματα με κόμπους, γκλόμπς, χτυπήματα στο στομάχι, τράβηγμα μαλλιών, εξαγωγή νυχιών των χεριών και των ποδιών, κάψιμο και ηλεκτροσόκ. Η λέξη «βασανιστήρια» χρησιμοποιείται, για περιγραφεί μεταχείριση, που ενίοτε έχει σκοπό, απόκτηση πληροφοριών, ή ομολογιών, ή επιβολή τιμωρίας, είναι δε γενικά μια επιβαρυντική μορφή παλιανθρωπιάς. Και η πρόκληση ψυχικής οδύνης αποτελούσε μέρος της παραβίασης του άρθρου 3, που ισοδυναμούσε με βασανιστήρια. Αυτό μπορεί να φαίνεται εκπληκτικό, δεδομένων των αποτελεσμάτων ορισμένων ειδών ψυχικής βλάβης. Για παράδειγμα, η στέρηση, ή η πρόκληση θορύβου και του φωτός προκαλεί επιθετικότητα, άγχος, στρες και παραισθήσεις, αυξάνοντας τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, ή προσβολής. Εξ άλλου οι περιπτώσεις, όπου μια μέθοδος αποσκοπεί στην πρόκληση ψυχικής οδύνης έχει χρησιμοποιηθεί και είναι μορφή κακομεταχείρισης. Για να είναι η κακομεταχείριση «απάνθρωπη» πρέπει να φθάσει σε ένα επίπεδο, με ταπεινωτική μεταχείριση, ή τιμωρία. 1 Η παρούσα μελέτη αποτελεί συντόμευση μεγάλης μελέτης άνω των 400 σελίδων με τον ίδιο τίτλο, που υπάρχει στο αρχείο του Συγγραφέα. Περιέχει ολόκληρο το πόρισμα. 2 Η Υποεπιτροπή υπέβαλε την έκθεσή της στην Επιτροπή τον Οκτώβριο του 1969. Σύντομα διέρρευσε στον Τύπο και συζητήθηκε ευρέως, στρέφοντας την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εναντίον της Ελλάδας. Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να εξεταστούν κάπως εν εκτάσει τα γεγονότα που σχετίζονται με την πραγματικά σημαντική αυτή περίπτωση και να παρουσιαστεί το πόρισμα συμπυκνωμένο. Επίσης θα θιγεί η ευνοϊκή σε αντιμετώπιση των χουντικών από την Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης του 1974. Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, που φέρανε τον τίτλο του Έλληνα Αξιωματικού εσφετερίστησαν τα δικαιώματα της ελεύθερίας του λαού και εγκαθίδρυσαν την 21 η Απριλίου 1967 μια στυγνή δικτατορία στηριζόμενη στο ψέμμα με κύριο έμβλημά της τον αντιμομμουνισμό που κατέτρυχε το μυαλό τους. Όμως η «Δημοκτατία ουδέποτε δικαίω κατελύθη». Οι επιβάτες της εξουσίας, έγιναν «ειχειρηματίες της εξουσίας», όπως τους απεκάλεσε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Δημ. Παπασπύρου σε ομιλία του στη Βουλή τον Ιανουάριο 1975. Είπε : «Ο τόπος είχε παραδοθεί σε μια ομάδα του υποκόσμου, που δεν αφήκαν αθλιότηα και παρανομίαν που να μην την πράξουν». Και δυστυχώς για την Ελλάδα διατηρήθηκε μέχρι την 23 η Ιουλίου 1974, όταν καταρρέοντας εγκατέλειψε την εξουσία αφήνοντας πίσω της συντρίμια, με χειρότερο την καταστροφή της Κύπρου. Συνεπώς σαν πραξικόπημα ουδέποτε δημιούργησε δίκαιο, όπως ισχυρίζονταν οι χουντικοί και ενστερνίσθηκαν πολλοί νομικοί και η πλειοψηφία των δικαστών. Η 21 η Απριλίου του 1967 αποτελεί μια από τις αποφράδες ημέρες για την Ελλάδα οδήγησε δε τη χώρα σε ένα νέο Μεσαίωνα. Οι χουντικοί από την πρώτη στιγμή κυβέρνησαν εκμεταλλευόμενοι την διάθεση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου για συνταγματική εκτροπή εκ μέρους του. Έτσι με το «ψευδεπίγραφο» βασιλικό Διάταγμα 280 της 21 ης Απριλίου 1967 εγακτέστησαν την δικτατορία τους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν ο,τιδήποτει ἀλλο, παρά αξιωματικοί και όπως έχει πεί απόστρατος στρατηγός οι περισσότεροι κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού τους βίου δεν είχαν διατάξει ποτέ «πύρ», δηλώνοντας με αυτό την στρατιωτική τους ανεπάρκεια και την ενασχόλησή τους με δολοπλοκίες. Το πραξικόπημα κατά βάση ήταν αντιστρατιωτικό. Γιατί δεν εξηγείται ότι αμέσως μετά την εγκαθίδρυσή του προέβη σε μαζικές αποτάξεις και αποστρατείες πάνω απὀ 1500 αξιωματικών.   (ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ : Η αντιμετώπιση των χουντικών στη Μεταπολίυευση>> [...]