Tο σύνδρομο της υποψηφιότητας και αποφάσεις επί των ημερών *** Γράφει η συγγραφέας από την Ηλεία Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

Tο σύνδρομο της υποψηφιότητας και αποφάσεις επί των ημερών

Γράφει η καταγόμενη από την Ηλεία συγγραφέας  Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

 

Σύμφωνα με το λεξικό, υποψήφιος είναι ο άνθρωπος που επιδιώκει ένα αξίωμα ή τίτλο, κατόπιν ψηφοφορίας ή αυτό που αποσκοπεί να γίνει ή να κάνει κάτι ή αυτός που συμμετέχει σε κάποιο διαγωνισμό αποσκοπώντας να καταλάβει κάποια θέση.

Υποψηφιότητα σημαίνει, το να θέτει το άτομο τον εαυτό του στην κρίση των άλλων ή σε εκλογή με ψηφοφορία, με σκοπό την κατάληψη ενός αξιώματος, μιας θέσης.

Η αξία του καθενός δεν βρίσκεται στο αν συμπεριλαμβάνεται σε καταλόγους υποψηφίων για επαγγελματικούς ή άλλους λόγους, αλλά στα προσόντα που στοιχειοθετούν το βιογραφικό που διαθέτει. Τα προσόντα αναλογούν στον τομέα της εκπαίδευσης (πτυχία, διατριβές ή βεβαιώσεις εκπαίδευσης, συμμετοχή σε συνέδρια, σεμινάρια κα), στον εργασιακό (τομέας εργασίας, χρόνια, θέσεις κα), στον εθελοντικό (προσφορά σε διάφορους τομείς και τρόπος αυτής, διάρκεια, φορείς κα), στα ενδιαφέροντα (συμμετοχή σε δράσεις, οργάνωση αυτών, φορείς κα). Όλα πρέπει να αποδεικνύονται με περγαμηνές και έργο, το οποίο δεν θα στηρίζεται στην περιγραφή του υποψήφιου αλλά στα ντοκουμέντα (στοιχεία που έχει γι’ αυτό).Επιπρόσθετα το καταλυτικό χαρακτηριστικό του ήθους, της ευστροφίας που διαπιστώνεται με αρκετούς τρόπους.

Εδώ και πολλά χρόνια, αλλά όσο περνάει ο καιρός περισσότερο, παρατηρούμε μια ροπή προς τη σύσταση βιογραφικών με κατάλογο υποψηφιοτήτων. Βιογραφικά σχεδόν κενά απ’ όλα, ήθος αμφίβολο, αλλά με τις υποψηφιότητες να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι ανώτεροι των ανώτερων! Το χειρότερο δε είναι, ότι πολλοί αρμόδιοι σε φορείς και τομείς, υποστηρίζουν αυτού του είδους τις υποψηφιότητες. Πραγματικά είναι θλιβερό διότι έτσι απομακρύνουν τους ανθρώπους από τη θέληση για εκπαίδευση και  μόρφωση. Όταν η εγωπάθεια ή τα διάφορα κενά που ακολουθούν αρκετούς ανθρώπους, ικανοποιούνται από τον ρόλο του υποψήφιου, γιατί να ενδιαφερθούν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στην αυτοβελτίωση και στη συνέχεια στην καλύτερη κοινωνική συμπεριφορά, στην προσφορά για το κοινό καλό κτλπ? Θλίβομαι διότι πιστεύω ότι για ιδιοτελείς σκοπούς, εμπαίζονται άνθρωποι με χαμένα όνειρα ή με μειωμένη αντίληψη.

Επί των υποψηφιοτήτων των ημερών, μιλώντας με φίλους απ’ όλη την Ελλάδα, παρατηρώντας τα κωμικοτραγικά γεγονότα του αγώνα για τη νίκη (σε εξωτερική εμφάνιση, σε εκφάνσεις, σε τρόπο ομιλίας, σε παρουσίαση δήθεν του κοινωνικού τομέα από πρόσωπα που μόνο όσους χωράει η πόρτα τους φροντίζουν), ανθρώπων που απλά καθοδηγούνται από κάποιο κόμμα ή ομάδα κι αυτό είναι οφθαλμοφανέστατο, ανθρώπων οι οποίοι δεν διαθέτουν βούληση ή φωνή, ανθρώπων που δεν γνωρίζουν τα βασικά επί της κοινωνικής συμπεριφοράς, ανθρώπων με σχεδόν κενό όπως προανέφερα βιογραφικό, η κοινή μας απορία είναι η εξής: “γιατί οι υπεύθυνοι των σχηματισμών αφού θεωρούν ικανά τα άτομα αυτά ή αφού δεν διέθεταν άλλη επιλογή, δεν φρόντισαν τουλάχιστον να τους ενισχύσουν κάπως την παρουσία? Άλλωστε ότι θα γίνονταν εκλογές φέτος, ήταν αναμενόμενο”. Εδώ λοιπόν η κοινή λογική, μας οδηγεί ότι στη σκέψη των βιαστικών αποφάσεων που σίγουρα ελήφθησαν για κάποιους λόγους…

Άλλο η πολιτική σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες κι άλλο η κατάλυσή της αφού τότε βασίζονταν σε αξίες, ενώ σήμερα καταλύθηκαν για να εξυπηρετούνται σκοποί και να ικανοποιούνται επιθυμίες.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να προσπαθούν, αλλά σύμφωνα με τα δεδομένα τους και  για τον χώρο που μπορούν.

Ο καθένας προοδεύει καλλιεργώντας τις ικανότητες που διαθέτει κι όχι σαν αλεξιπτωτιστής, σε τομείς με υψηλές απαιτήσεις και καίριους ρόλους.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται ένα σκαλοπάτι ανώτερο στη ζωή τους…αλλά με κόπο και δουλειά, στους τομείς που ασχολούνται ή μέσω αυτών.

Γνωρίζοντας ότι οι απόψεις δεν αρέσουν σε αρκετούς, θέλω να επισημάνω ότι εκφράζομαι ελεύθερα και δίχως να προσβάλω ή να υποτιμώ, επειδή δεν έχω αναπτύξει σχέσεις εξαρτήσεων με κανέναν.

Πιστεύω στη διά βίου μάθηση και θαυμάζω αυτούς που προσπαθούν , όπως ανθρώπους που τελείωσαν το δημοτικό αλλά διαβάζουν βιβλία, που μάχονται για τον πολιτισμό, που παρακολουθούν σχετικές εκπομπές και καθημερινά εκπαιδεύονται, που γίνονται καλύτεροι (μορφώνονται – διαμορφώνονται) ακολουθώντας και μέσω του διαδικτύου επιμορφωτικές στήλες και πολλά άλλα που υπάρχουν.

Υποκλίνομαι στις κυρίες που δηλώνουν με καμάρι “ότι αξιοποιώ το μαγείρεμα, την καθαριότητα των σπιτιών, το κέντημα, το πλέξιμο διότι αυτό έμαθα, διότι το αγαπώ”.  Αντίστοιχα για τους κύριους και για κάθε άνθρωπο που διαθέτει αυτοκριτική.

Τέλος, το σύνδρομο της υποψηφιότητας δεν μας κάνει καλύτερους, δεν προσδίδει αληθινή αξία. Τα βιογραφικά που συμπληρώνονται από τις υποψηφιότητες, αντιμετωπίζονται ως γραφικά.

Το σύνδρομο της πνευματικής, της ψυχικής καλλιέργειας που οδηγεί στον πολιτισμό, στον ανθρωπισμό, στο ενδιαφέρον για το περιβάλλον, είναι αυτό που αποδίδει γλυκούς καρπούς, απαράμιλλης γεύσης και σπάνιας ομορφιάς.

Μορφωνόμαστε και κοπιάζουμε για να γίνουμε υποψήφιοι!

Δεν γινόμαστε υποψήφιοι για να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί!

Με σεβασμό και δίχως κολακείες.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Αξκός ΣΞ – εα, συγγραφέας