Το ποίημα της Κυριακής – Ο Νομπελίστας Πάμπλο Νερούδα *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου – Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας *** Η ΑΥΓΗ Πύργου φιλοξενεί σήμερα τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή με την μεγάλη κομμουνιστική καρδιά σύμβολο του Αγώνα κατά της φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας του αιματοβαμμένου τέρατος στρατηγού Πινοσέτ αρχισφαγέα του δημοκρατικού λαού της Χιλής
Η ΑΥΓΗ Πύργου φιλοξενεί σήμερα τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή με την μεγάλη κομμουνιστική καρδιά σύμβολο του Αγώνα κατά της φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας του αιματοβαμμένου τέρατος στρατηγού Πινοσέτ αρχισφαγέα του δημοκρατικού λαού της Χιλής
Το ποίημα της Κυριακής
Ο Νομπελίστας Πάμπλο Νερούδα
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973 και σε ηλικία 69 χρονών, στην πόλη Σαντιάγο της Χιλής, άφησε την τελευταία του πνοή ο Πάμπλο Νερούδα. Υπήρξε ο κορυφαίος ποιητής και συγγραφέας του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες.
Μας χάρισε ένα σπουδαίο έργο με τα πιο πολυδιαβασμένα ποιήματα. Εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά μανιφέστα.
Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1903, στο Παράλ της Χιλής με το όνομα Ρικάρδο Ελιέσερ Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με το φιλολογικό του ψευδώνυμο, Πάμπλο Νερούδα. Διακρίθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971.
Ας τον απολαύσουμε σε μια ερωτική ποιητική του κατάθεση.
Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
στη θάλασσα πλάι, στο νησί.
Άγρια ήσουν και γλυκιά
ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο,
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά
τα όνειρά μας ενώθηκαν
στο ύψος ή στο βάθος,
ψηλά σαν τα κλαδιά
που τα κουνάει ο ίδιος άνεμος,
κάτω σαν ρίζες κόκκινες
που ακουμπάνε μεταξύ τους.
Ίσως το όνειρό σου
απομακρύνθηκε απ’ το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
μ’ αναζητούσε
όπως πριν
όταν ακόμα δεν υπήρχες,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλευρό σου
και τα μάτια σου
γύρευαν αυτό που τώρα
-ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό-
σου προσφέρω απλόχερα
γιατί είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα
που η γη η σκοτεινή γυρίζει
με ζωντανούς και πεθαμένους,
κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικά
μες στο σκοτάδι, το χέρι μου είχα
γύρω από τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και μόλις ξύπνησα το στόμα σου
βγαλμένο απ’ τ’ όνειρό σου
μου έδωσε τη γεύση της γης,
του θαλασσινού νερού, των φυκιών,
του βυθού της ζωής σου
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σα να μου ερχόταν από τη θάλασσα
που μας κυκλώνει.
(μτφρ. Αγαθή Δημητρούκα)
Ο ΝΕΡΟΥΔΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι’ αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ’ αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές «Ποιητικές Πραμάτειες» που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα-βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.