Το ποίημα της Κυριακής *** Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ *** Η ΜΑΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ *** Η ΜΑΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου Φιλόλογος, συγγραφέας
Το ποίημα της Κυριακής
Η μάνα σύμβολο του Παλαιστινιακού Αγώνα

***************************
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
***************************
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Η μητέρα και η μητρότητα τιμάται παγκόσμια τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Ιστορικά προέρχεται από ένα αμερικανικό κίνημα των γυναικών-μητέρων με το όνομα Mothers Friendships Day που ιδρύθηκε το 1865 υπό την Άνν Τζάρβις (Ann Jarvis) κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου εμφύλιου πολέμου (1861-1865).
*****************************************
Η ΜΑΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
*****************************************
Η εικόνα της μάνας πολύμορφη. Η προσφορά της και η αγάπη της πλούσια, υπερβατική, απαράμιλλη. Έχει εμπνεύσει όλες τις μορφές της τέχνης, τον μύθο, την ιστορία, τη λαϊκή παράδοση. Η παγκόσμια ποίηση έχει εμπνευστεί από την αυτοθυσία, την αυταπάρνηση και το μεγαλείο της μάνας και γράφει ύμνους για το ιερό της πρόσωπο.
Η ΜΑΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
*********************************
Ο Παλαιστίνιος εθνικός ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς υμνεί τη μάνα του.«Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί»… την εκλιπαρεί
************************************
ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ
ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ
************************************
Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά.
(Μετάφραση: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
**************************************
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
*****************
Γεννήθηκε στο χωριό al-Birwa, ανατολικά της Ακρ, στην Παλαιστίνη. Μετά τον πόλεμο του 1948 οι Ισραηλινοί κατέλαβαν το χωριό και ο Νταρουίς με την οικογένειά του έγιναν πρόσφυγες. Η εμπειρία του ξεριζωμού σημάδεψε βαθύτατα τη ζωή του. Διεθνιστής και πατριώτης, ποιητής στρατευμένος στα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ως υπέρτατης ανάγκης, ζούσε και έγραφε για να υπηρετεί αυτές ακριβώς τις αξίες.
Γράφει ο ίδιος: «Οι πυροβολισμοί μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα του 1948 στο ήσυχο χωριό Αλ Μπιρουά δεν ξεχώριζαν μεγάλους και μικρούς. Ημουν δεν ήμουν έξι χρονών. Έτρεξα προς τους λόφους με τις μελανές ελιές, περπατώντας και έρποντας. Μετά από μια νύχτα αίματος, τρόμου και δίψας, βρεθήκαμε σε μια χώρα που λεγόταν Λίβανος».