Το Χρονογράφημα της Δευτέρας στην *ΑΥΓΗ* Πύργου με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Καάζογλη
Αγάπα με τρυφερά
Μια ενδιαφέρουσα ταινία στο σινεμά, παρακολουθήσαμε προχθές με την κόρη μου, για την λαμπερή ζωή ενός τεράστιου μύθου της παγκόσμιας μουσικής, δοσμένη με μια ξεχωριστή ματιά.
Το είδωλο στην κινηματογραφική οθόνη μας κοίταζε αστραφτερό, το βλέμμα του όμως ερχόταν από κάπου αλλού και ταξίδευε μακριά. Εμβληματικός ο ρόλος, αινιγματική η μορφή του. Είχε τα πάντα, όμως κάτι έλειπε.
Το σχόλιο της κόρης μου το προσδιόρισε. Της έκανε εντύπωση, είπε, πως δεν υπήρχε ούτε μια σκηνή οικογενειακής αγάπης, χαράς, ευτυχίας, παιχνιδιού, “δεν διασκέδαζαν σαν οικογένεια”, μου είπε.
Βέβαια, τα όρια μιας βιογραφίας είναι ρευστά, η ματιά του σκηνοθέτη στέκει περισσότερο στη μυθολογία του καλλιτέχνη. Όμως, η ανάπλαση μιας σκηνής είναι έργο τόσο της αναγκαστικής μυθοπλασίας όσο και της μνήμης.
Αυτό που έλειπε από την αφήγηση, έλειπε γιατί ο σκηνοθέτης δεν είχε υλικό, αυτή η μνήμη δεν υπήρχε. Απουσίαζε η τρυφερή μνήμη, αυτή που μας καθορίζει και γίνεται αντίδοτο στην κλεψύδρα της ψυχής όταν αδειάζει. Η αγάπη κι η χαρά, που περιβάλλει αισθαντικά τα απλά, καθημερινά ιδιωτικά μας γεγονότα.
Η αγάπη των γονιών, το πατρικό σπίτι – καταφύγιο, οι ψίθυροι των ίσκιων και των ψυχών αγαπημένων, φωνές χαράς, παιχνίδια, τραγούδια, όλη η προσωπική μας μυθολογία. Όταν ξέρουμε πως εκεί θα βρούμε ξανά το λόγο να υπάρχουμε, να δημιουργούμε, να μοιραζόμαστε.
Αυτό έλειπε, φαίνεται, από τον ήρωα της ταινίας κι έμεινε ο χώρος στην ψυχή του άδειος, κι ήρθε το τέλος και γέμισε το κενό. Το να ζεις είναι από μόνο του ένας άθλος. Η τρυφερή αγάπη όσων μας αγάπησαν καθορίζει τη σημασία των πραγμάτων, είναι το νήμα της παραμυθίας για να μη χαθούμε. Γιατί υπάρχει πάντα ένας άδειος χώρος για τους χαμένους εαυτούς.
Η.Κ.