Ο πόνος, η τραγωδία, η υποκρισία, η πολιτική, ο μηδενισμός… Η Δικηγόρος ψυχογράφος Ήρα Αλ. Κάζογλη γράφει στο Χρονογράφημά της στην *Α* Πύργου για τα παρεπόμενα της τραγωδίας των Τεμπών!
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη, Δικηγόρο
Μηδενισμός
Μια πολύ σημαντική συνέπεια μιας μεγάλης συμφοράς είναι διανοητική. Είναι η σκέψη του πώς είναι δυνατόν ένα φρικτό κακό να συνέβη στον κόσμο μας. Καθένας το επεξεργάζεται διαφορετικά. Αλλά αυτοί που πραγματικά πενθούν, σε κάθε πένθος, είναι αυτοί που μιλούν λιγότερο.
Στέκονται συντετριμμένοι μπροστά στον πόνο των ανθρώπων και στην απώλεια, δεν ψάχνουν να βρουν τις κατάλληλες φράσεις, δεν παίρνουν πόζες τεθλιμμένου. Στέκουν βουβοί, αμίλητοι.
Βέβαια, τελικά, η διαχείριση του πόνου και της απώλειας δεν ανήκει στην επικράτεια της λογικής, αλλά ίσως της μεταφυσικής, της ποίησης, ή εκεί που ο καθένας πιστεύει. Αλλά βασικά ανήκει στη σιωπή.
Απ’ την άλλη μεριά, η δουλειά της κάθε πολιτείας, είναι να επικεντρώνεται στα πραγματικά προβλήματα, να νομοθετεί, να ρυθμίζει, να ελέγχει, να προστατεύει, να μην ανέχεται την αυθαιρεσία, να μην διευκολύνει κολλητούς. Διαφορετικά το πολιτικό σύστημα θα έρθει κάποτε αντιμέτωπο με τις συνέπειες.
Και κάπου εκεί, το δικό μας πολιτικό σύστημα αρχίζει τις δημοσκοπήσεις. Ο καημός τους η επανεκλογή, φωνές αντί επιχειρημάτων, ένταση, προσωπικές επιθέσεις, υποσχέσεις για την εγκατάσταση των απαραίτητων συστημάτων ελέγχου, τα θύματα δεν πήγαν άδικα, λένε. Έτσι πιστεύουν, ότι θα ξεχάσουμε.
Αυτό είναι το νόημα του κόσμου γι’ αυτούς, η λήθη, ο μηδενισμός της μνήμης, κι ο μηδενισμός γίνεται πιο δυναμικός όσο μεγαλύτερες είναι οι υποσχέσεις απ’ όλες τις πλευρές.
Κι όμως, καμμία λέξη δεν θα έπρεπε να είναι ικανή να κάνει τη μνήμη μας να σκουριάσει, το νόημα του κόσμου είναι άλλο και η οργάνωση του κράτους είναι ανθρώπινη υπόθεση. Μάλλον υποχρέωση. Όλα τ’ άλλα, είναι πολύ κακή παράσταση.
Η.Κ.