Μια συγκλονιστική κραυγή ενάντια στον πόλεμο από την συμπατριώτισσα Λίτσα Δημητροπούλου
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ
Γράφει η ποιήτρια, λογοτέχνης, συγγραφέας συμπατριώτισσα εκ Γρύλλου καταγόμενη κα Λίτσα Δημητροπούλου
Τις νύχτες τις δυσοίωνες που στύβει ο πόλεμος ψυχές, φορώ το τρίτο μάτι, το καλό, για να ζυγώνει τις ψυχές τις τρομαγμένες και να αρμέγει τους πικρόμελο και αίμα. Για να δαμάζει φλόγες της ανάφλεξης απ’ το μπαρούτι του χαμού.
Το στεριώνω ψηλά στα απάτητα, δίπλα στην ανάσα του Θεού, εκεί που καθρεφτίζεται του κόσμου η χάση και η φέξη. Εκεί που οι γέροι ανάβουν τα τσακμάκια τους για να φωτίσουν την ουλή στης μάνας τους της γης το μέτωπο. Πασχίζει να συναντηθεί με τους αγγέλους του ουρανού, στις φλόγες που χορεύουν να δαμάσουν τα πυρά.
Κι όλο κραυγή, σπαθί και δυσωδία ρέει από τους δαίμονες τους μακελάρηδες με το υγρό ρουθούνι. Αχ της σιωπής μαύρα μαντήλια, μαύρα πουλιά, κατάμαυρα κι απόμαχοι με έναν αιώνα κάτω από τη μασχάλη τρέμουν μη σφαχτούν στον ύπνο τους γονατιστοί κι ατιμασμένοι. Πομπές πομπές οι μπόμπες ρουφούν το αθώο ανθρωπολόι.
Τις νύχτες τις απάνθρωπες φορώ το τρίτο μάτι της απαντοχής. Κι όλο γυρεύει παιδιά στα καταφύγια να τους σφουγγίσει δάκρυα του πνιγμού, κι όλο φυτεύει παραθύρια στο μοιραίο. Κι ύστερα τραβά μαχαίρι δίκοπο από τους βυθούς του και το στρίβει δεξιά, αριστερά κι ανάστροφα για να αποκρούσει τις βόμβες που σύριζα λυσσάνε. Τόσα γκρεμίδια μπρος στο αμφιβληστροειδές γυαλί του ξερνούν τη φρίκη των αθώων.
Φεύγα, μου λέει, φεύγα, μη φυλλομετράς άλλους νεκρούς με ματωμένες γάζες, μήτε τροχούς να κόβουν τα συντρίμμια με αντάρες και πνιχτές κραυγές. Φεύγα, στις ξόβεργες πολλά φτερά σπασμένα.
Το τρίτο μάτι μου τις μοχθηρές τις νύχτες, δυο σπιθαμές χαλάζι στη φωτιά. Το σφαλίζω στα μετέωρα κελιά των μοναχών ψυχών. Εκεί κι αν βρίσκει φλέβα που πυρώνει η θλίψη και αιμορραγεί. Φεύγα, μου λέει, μη στέκεις σίδερο, δεν μας χωράει όλους το ιγδίο του κακού καιρού.
Γύρισα στο μέσα μου, κλινήρης και κλαίω γοερά, λίγο πριν μου απασφαλίσω την περόνη. Στα πεζοδρόμια πηχτές σταγόνες, πύρινο κείτεται νεκρών το αίμα στις ηλικίες όλες. Ρόδινο μωρού παιδιού και βιολετί της ήβης, της νιότης υποπόρφυρο και πορφυρό, κόκκινο αίμα του φονιά πολέμου.
(Στους λαούς που ματώνουν από τους φασίστες ηγέτες τους)