Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΥΡΓΟΥ – ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΓΙΟΛΑΝΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΧΤΕΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 15/11/2023 ΣΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΩΗΝ ΓΥΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΠΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΗΛΕΙΑΣ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΥΡΓΟΥ – ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΓΙΟΛΑΝΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΧΤΕΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 15/11/2023 ΣΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΩΗΝ ΓΥΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΠΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΗΛΕΙΑΣ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

 

 

17 Νοέμβρη 2023         

Κάθε χρόνο τη μέρα αυτή στρεφόμαστε στο παρελθόν και αποτίουμε φόρο τιμής σ΄εκείνους – που συνεχίζοντας τη μακραίωνη παράδοση του λαού μας- δίδαξαν ότι η ζωή έχει νόημα, μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να τη θυσιάσεις για τις αξίες σου και τα ιδανικά σου για έναν κόσμο ειρηνικό, ανθρώπινο, για μια κοινωνία που θα σέβεται τον άνθρωπο και θα του παρέχει όλες τις δυνατότητες να ολοκληρωθεί, να δημιουργήσει, να ευτυχήσει.

Τιμάμε σήμερα όλους όσοι αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, δολοφονήθηκαν  από τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Η αλύγιστη στάση όλων αυτών των αγωνιστών, κράτησε αναμμένη τη φλόγα του αντιδικτατορικού αγώνα.

Ειδικά στο χώρο αυτό που βρισκόμαστε σήμερα, και στα υπόγεια του παλιού κτηρίου του Γυμνασίου Αρρένων (όπως λεγόταν παλαιότερα το σημερινό  1^ο Γυμνάσιο Πύργου)τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου του1967, συνελήφθησαν και κρατήθηκαν, μέσα σε άθλιες συνθήκες, 240 αγωνιστές μέλη του Κ.Κ.Ε., της Ε.Δ.Α. και πολλοί δημοκρατικοί άνθρωποι.

Συγκεκριμένα μετά από παραμονή 10 ημερών στα υπόγεια του κτηρίου, μεταφέρθηκαν με στρατιωτικά καμιόνια στο λιμάνι του Κατακόλου, και από κει με αρματαγωγό ναυτικό πλοίο, οδηγήθηκαν στο κολαστήριο της Γυάρου, ή, όπως το έλεγαν οι λαἴκοί αγωνιστές, «το νησί των γενναίων».

Στο θανατονήσι της Λέρου θα αφήσει την τελευταία του πνοή και ο συντοπίτης μας  Κώστας Παπαδόπουλος από το Λαμπέτι, πρωτοπόρος αγροτοσυνδικαλιστής  και σταφιδοπαραγωγός.

Ο μεγάλος ποιητής μας Γ. Ρίτσος, θα έλεγε γι΄αυτούς: «ήταν άνθρωποι απλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι, με μια τρύπια κουβέρτα, ένα κρεμμύδι, πέντε ελιές και ένα ξεροκόμματο φως στο ταγάρι τους, άνθρωποι απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο, που δεν είχαν άλλο κρίμα στο λαιμό τους, εξόν πως αγαπούσαν τη λευτεριά και την πρωτοθυγατέρα της, την ΕΙΡΗΝΗ».

 

Σήμερα στρεφόμαστε σ΄αυτούς που μετασχημάτισαν την αγάπη τους για ζωή, ελευθερία, δημοκρατία το νεανικό τους αυθορμητισμό, την αυταπάρνηση, το σθένος, σε επαναστατική πράξη.

Η Δικτατορία της 21^ης Απριλίου 1967 δεν αποτέλεσε «κεραυνό εν αιθρία» ή «έργο λίγων επίορκων και ανόητων αξιωματικών», όπως ισχυρίστηκαν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ούτε ήταν μόνο νοσηρή σκέψη κάποιων Συνταγματαρχών που «παραστράτησαν» από τη δημοκρατική ομαλότητα. Το στρατιωτικό πραξικόπημα ήταν το αποτέλεσμα των αντιφάσεων του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως διαμορφώθηκε μετά το τέλος του Εμφυλίου και την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού.

Ήταν το επισφράγισμα του μετεμφυλιακού κλίματος  που χαρακτηριζόταν από το όργιο της επικράτησης ενός  παρακράτους, το οποίο δεν δίσταζε ακόμα και να δολοφονεί πολιτικούς του αντιπάλους, όπως έγινε με την άνανδρη δολοφονία στη Θεσσαλονίκη, του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος είχε παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην ανάπτυξη του φιλειρηνικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα.

Το δικτατορικό καθεστώς υπερασπίστηκε και εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και γενικότερα της αστικής τάξης καθώς και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια απέραντη αμερικάνικη βάση. Μ΄αυτά τα στηρίγματα, αφενός ανέτρεψε πραξικοπηματικά  τη νόμιμη κυβέρνηση του Προέδρου Μακαρίου της Κύπρου, και άνοιξε το δρόμο  για την παράνομη κατάληψη μεγάλου μέρους της Μεγαλονήσου από τους Τούρκους,  αφετέρου διευκόλυνε τα στρατιωτικά σχέδια των αμερικάνων στη Μέση Ανατολή, δίνοντας στήριγμα  στην προσχεδιασμένη επίθεση του Ισραήλ κατά των Αράβων γειτόνων του, τον Μάιο του 1967, το γνωστό πόλεμο των 6 ημερών.

Η δικτατορία αποτέλεσε μέσα σε αυτές τις συνθήκες την εναλλακτική διέξοδο, για την αστική τάξη της Ελλάδας μπροστά στην πολιτική αστάθεια, λόγω της ανόδου του λαἴκού κινήματος που για «ιδίους σκοπούς» αποκαλούσαν «κομμουνιστικό κίνδυνο».  Αποτέλεσε το θερμοκήπιο μέσα από το οποίο επιταχύνθηκε  μια σειρά δήθεν  «εκσυγχρονισμών», όχι βέβαια για το καλό του λαού αλλά εναντίον του.

Η απαγόρευση και η διάλυση των κομμάτων, η απαγόρευση  του συνδικαλισμού, η απαγόρευση  του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι», οι συλλήψεις, οι βασανισμοί, οι  δολοφονίες( ο Παναγιώτης Ελής ήταν ο πρώτος νεκρός στον Ιππόδρομο, ακόμα ο δικηγόρος της δίκης του ΑΣΠΙΔΑ, Νικηφόρος Μανδηλαράς, ο βουλευτής της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη Γιώργης Τσαρουχάς), ήταν οι πρώτες ενέργειες του δικτατορικού καθεστώτος από τις πρώτες ημέρες της επιβολής του. Ακολουθούν μαζικές συλλήψεις αγωνιστών και διανοούμενων και εκτόπισή τους στα ξερονήσια. Το ΓΕΣ απαγορεύει τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και την πώληση  έργων  70 συγγραφέων, «ως διαδίδοντα κομμουνιστικάς απόψεις».

Επίσης η διάλυση ή η αναστολή λειτουργίας των φοιτητικών συλλόγων στα Πανεπιστήμια, ο διορισμός επιλεγμένων και εγκάθετων από τη Χούντα καθηγητών,  η απόλυση δημοκρατικών καθηγητών, η αποβολή φοιτητών που δεν υποτάσσονταν, ήταν καθημερινές πρακτικές από το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Βία, τρομοκρατία, χαφιεδισμός, σκοταδισμός και αντικομμουνισμός,  καθημερινά φαινόμενα.

Η αντίσταση στη χούντα ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή της επικράτησής της, με διάφορες μορφές. Σημαντικό ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα έπαιξαν οι κινητοποιήσεις στο εξωτερικό, οι καταγγελίες, η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό, από αντιδικτατορικές οργανώσεις του εξωτερικού. Για παράδειγμα η Σοβιετική Ένωση, κατήγγειλε τα κατά συρροήν  βασανιστήρια των αγωνιστών  στον ΟΗΕ,  ενώ ο σοβιετικός λαός, μέσω των επιτροπών που είχε δημιουργήσει, συνεισέφερε  χρήματα, τρόφιμα και ρουχισμό για τις οικογένειες των δεσμωτών και των οικογενειών τους, που συχνά βέβαια μπλοκάρονταν από τη χούντα. Μεγάλες ακόμα διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό, έγιναν στη Σουηδία και στη Γερμανία. Η ΠΣΟ στη συνεδρίαση, της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στιγματίζει έντονα τη δικτατορία στην Ελλάδα. Οι λιμενεργάτες στην Ιταλία και την Γαλλία μποἴκοτάρουν τα ελληνικά πλοία για πολλές μέρες.

Μ ε το πέρασμα του χρόνου  μεγαλώνει η λαἳκή δυσαρέσκεια από την οικονομική πολιτική της Χούντας, που έγινε πιο έντονη το ΄73, με την μεγάλη άνοδο των τιμών και την αισχροκέρδεια, την πετρελαιική κρίση και τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα. Το ΄68 ο Αλέξανδρος Παναγούλης αποπειράται ανεπιτυχώς να δολοφονήσει το δικτάτορα Παπαδόπουλο, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο.Το ΄70 ο Έλληνας φοιτητής Γεωλογίας από την Κέρκυρα, Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολείται σε κεντρική πλατεία της, Γένοβας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα στην Ελλάδα.

 

Στη συνέχεια, η λαἴκή δυσαρέσκεια  αρχίζει να εκφράζεται με μια σειρά εργατικών λαἳκών κινητοποιήσεων, που παίρνουν διάφορες μορφές όπως: στάσεις εργασίας, απεργίες για αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα και για συνδικαλιστικές ελευθερίες. Επίσης αγώνες ξεκινούν και οι αγρότες (π.χ. οι πατατοπαραγωγοί Ηλείας και Αχαῒας) καθώς και οι δικηγορικοί και ιατρικοί  σύλλογοι, οι επαγγελματίες και οι βιοτέχνες.

Η κηδεία  του ποιητή Γ. Σεφέρη το ΄71 αλλά και η κηδεία του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβρη του ΄73, μετατρέπεται σε μεγάλο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο  που κατέληξε σε σύγκρουση με την αστυνομία με κύρια συνθήματα «Κάτω η Χούντα», «Ελλάς Ελλήνων Φυλακισμένων», «ΕΣΑ-Ες Ες – Βασανιστές» κ.ά. Ακολούθησαν δεκάδες συλλήψεις και δίκη, που έγινε αφορμή για καινούργιες διαμαρτυρίες.

Οι συνθήκες αυτές πυροδότησαν ένα φοιτητικό κίνημα και τροφοδότησαν ένα εξεγερτικό πνεύμα  ενάντια στην αστυνομική βία και στις απαγορεύσεις. Αυτό το πνεύμα ήρθε σε αντίθεση με τους νόμους της χούντας, τις αρχές της και τους μηχανισμούς της.

Το φοιτητικό κίνημα έπαιξε μεγάλο ρόλο στην πάλη για την ανατροπή της δικτατορίας και επέδρασε δραστικά στην άνοδο του αντιδικτατορικού κινήματος.  Τα Πανεπιστήμια άλλωστε από τη φύση τους ήσαν πάντα χώροι ιδεολογικών και πολιτικών ζυμώσεων, ακόμα και σε περιόδους έντονης καταστολής και τρομοκρατίας.

Στη διάρκεια του 1972 άρχισαν να συγκροτούνται φοιτητικές επιτροπές που ανέλαβαν την οργάνωση του Αγώνα. Στην αρχή μισοπαράνομες, έπειτα όμως εκλεγμένες από συνελεύσεις. Πρώτη τέτοια επιτροπή έγινε στη Νομική σχολή, το Γενάρη του ΄72 και επεκτάθηκε και σε άλλες σχολές. Κόντρα στους διορισμένους από τη χούντα φοιτητές, τον Ιούλιο, με πρωτοβουλία της ΚΝΕ ιδρύθηκε η ΑΝΤΙΕΦΕΕ, ως όργανο συντονισμού του φοιτητικού κινήματος και κλιμάκωσης του Αγώνα, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνοδο και τον προσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος.

Μετά την ψήφιση διατάγματος στις 12 Φλεβάρη του ΄73 που καταργούσε την αναβολή  της  στράτευσης  των φοιτητών, λόγω σπουδών, και τη βίαιη επιστράτευση αντιφρονούντων φοιτητών, ο αγώνας κορυφώθηκε με την κατάληψη της Νομικής  στις 21 και 22 Φλεβάρη του ΄73. Μέσα και έξω από τη σχολή συγκεντρώθηκαν χιλιάδες φοιτητών και λαού, φωνάζοντας αντιδικτατορικά συνθήματα, ενώ οι καταλήψεις απλώθηκαν και σε πανεπιστήμια της υπόλοιπης Ελλάδας (Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα).

Σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, κατεβαίνουν σε απεργία και πολλοί κλάδοι εργαζομένων, όπως οι τυπογράφοι της Αθήνας , οι εργαζόμενοι των αεροπορικών γραμμών της Ολυμπιακής Αεροπορίας κ.ά.

Εξάλλου την ίδια εποχή φούντωνε σε διεθνές επίπεδο, το αντιιμπεριαλιστικό, αντιαμερικανικό και φιλειρηνικό κίνημα, λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ, του στρατιωτικού πραξικοπήματος των αμερικάνων στη Χιλή κατά της κυβέρνησης Αλιέντε, της εξέγερσης λαού και φοιτητών το Μάη του ΄68 στη Γαλλία, της φοιτητικής εξέγερσης στην Ταἳλάνδη που πνίγηκε στο αίμα κ.λ.π., που επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη των γεγονότων.

Κορύφωση όλων αυτών ήταν η συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο την Τετάρτη, 14 Νοεμβρίου του ΄73, με στόχο την πραγματοποίηση συνελεύσεων για ελεύθερες εκλογές. Την ίδια μέρα αποφασίστηκε η κατάληψη, ενώ το βράδυ στις 16 Νοέμβρη, χιλιάδες λαού και νεολαίας συγκεντρώθηκαν και έξω από το Πολυτεχνείο αλλά και σε όλο το κέντρο της Αθήνας, που σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις έφταναν τις 100- 150 χιλιάδες. Η συνεχώς αυξανόμενη συμπαράσταση του λαού, ενίσχυσε το αγωνιστικό φρόνημα. Τα συνθήματα που μετέφερε ο πομπός του Πολυτεχνείου έφταναν παντού. Καθώς η επίθεση στο Πολυτεχνείο φαινόταν αναπόφευκτη, άρχισαν να στήνονται οδοφράγματα και ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο.

Στις 17 Νοέμβρη  στη 1 τα ξημερώματα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μη φοβάστε τα τανκς», «κάτω ο φασισμός», «λαός και στρατός ενωμένοι». Πριν εκπνεύσει η διορία για την έξοδο των φοιτητών, ένα τανκ έσπασε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και μαζί του εισέβαλαν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ, οι οποίοι επιτέθηκαν με λύσσα στους φοιτητές. Απέναντι στον άοπλο λαό, τα όργανα του καθεστώτος, δεν θα διστάσουν να πυροβολήσουν στο ψαχνό με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Ανάμεσά τους και ο δικός μας Βασίλης Φάμελος. Όμως ο λαός δε γονατίζει. Συνεχίζει  δυναμικά μέχρι την αποπομπή των φθονερών τυρράνων.

Αυτούς όλους τιμάμε σήμερα με τη αποψινή  εκδήλωση ,τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης, όλους τους ανώνυμους  αγωνιστές, μαθητές  και φοιτητές που δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτοπίστηκαν σε τόπους εξορίας, όλους εκείνους που πάλεψαν μέσα από τις οργανώσεις του λαἳκού κινήματος.

50 χρόνια πέρασαν από τη λαἳκή εξέγερση του Νοέμβρη του ΄73- κορυφαία στιγμή της πάλης του λαού και της νεολαίας- για την ανατροπή του στρατιωτικο-φασιστικού καθεστώτος της Χούντας. Το Πολυτεχνείο υπήρξε το αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής πάλης, ο συνδετικός κρίκος των ηρωικών αγωνιστικών παραδόσεων της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης,  με τη νέα γενιά, για την προώθηση των μεγάλων δημοκρατικών οραμάτων. Η εξέγερση αυτή των φοιτητών, ως ειλικρινής έκρηξη ψυχής, αποτελεί σήμερα  πολύτιμη πνευματική παρακαταθήκη για το λαό μας, και ειδικά για τη νεολαία μας.

Ο αμερικανοκίνητος φασισμός μπορεί να νικήθηκε τότε αλλά τα συνθήματα των φοιτητών, «έξω οι ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»,  ακόμα και σήμερα ηχούν τόσο επίκαιρα, ζητώντας και πάλι την υλοποίησή τους . Αδιάψευστη μαρτυρία της αναγκαιότητας τους, η στασιμότητα που χαρακτηρίζει όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Σήμερα που ο πολιτικός αμοραλισμός, η έκπτωση των ηθών, η αδιαφορία, συνθέτουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, οι νέοι πρέπει να οπλιστούν με τις ίδιες αξίες, τα ίδια οράματα, την ίδια δύναμη και αγωνιστικότητα.

Ο σημερινός αντίπαλος δεν είναι πια η Χούντα. Σημερινός αντίπαλος είναι η αλλοτρίωση που μας απειλεί, είναι η βία και η έλλειψη ανθρωπιάς, ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η ξενοφοβία, ο φασισμός με τις διάφορες μορφές του, οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, που δυστυχώς κερδίζουν έδαφος. Σημερινός εχθρός είναι η κυρίαρχη αντίληψη- και η επιβολή της μέσω της χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τα  ΜΜΕ-για την προτεραιότητα  δευτερευόντων αγαθών, με αποτέλεσμα την αδράνεια, την αδιαφορία  και τον αποπροσανατολισμό της από τα βασικά προβλήματα και τις σωστές λύσεις τους.

Η αντίστασή μας στην επιβολή της «νέας τάξης» πραγμάτων και στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων , σε όποια γωνιά της γης και αν συμβαίνει, θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη.

Ο φετινός εορτασμός του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου πραγματοποιείται τη στιγμή που η Παλαιστίνη φλέγεται και η περιοχή μας κινδυνεύει από μια γενικότερη πολεμική ανάφλεξη. Το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δολοφονεί παιδιά και αμάχους, βομβαρδίζοντας ανελέητα νυχθημερόν σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, τόπους λατρείας, επεκτείνοντας  την πολύχρονη κατοχή του στα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ συνεχίζει να φυλακίζει, να κακοποιεί και να εκτοπίζει τον Παλαιστινιακό λαό διαπράττοντας επί της ουσίας μια άνευ προηγουμένου  γενοκτονία.

 

Μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες γίνεται επιτακτικό το αίτημα να σταματήσει εδώ και τώρα η σφαγή του λαού της Παλαιστίνης, να απεμπλακεί η χώρα μας από τον πόλεμο και να σταματήσουν οι υποδομές της να μετατρέπονται σε ορμητήρια πολέμου.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τους λαούς όλου του κόσμου, και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό για το δικαίωμά του σε ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα. Πιστεύουμε ακράδαντα στον αγώνα για φιλία, αλληλεγγύη και ειρήνη όλων των λαών!

Ο Νοέμβρης έδειξε ότι τα σκοτάδια συντρίβονται μόνο με το φως!

Το Νοέμβρη του ΄73 η νεολαία και ο λαός έγιναν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων και έδειξαν τη δύναμή τους απέναντι σ΄έναν ισχυρό αντίπαλο που φαινόταν αήττητος. Το Πολυτεχνείο είναι η απόδειξη ότι καμιά μορφή της εκμεταλλευτικής εξουσίας, όσο βίαιη και φαινομενικά παντοδύναμη κι αν εμφανίζεται, δεν είναι σταθερή και μόνιμη και ότι, όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, μπορεί ένα γεγονός να αποτελέσει το σπινθήρα μιας γενικευμένης εξέγερσης, ανατροπής ή ανεπανόρθωτου τραυματισμού της.

Το Πολυτεχνείο συνεχίζει να αντέχει, παραμένει ζωντανό στη μνήμη ΔΙΔΑΣΚΕΙ,ΣΥΓΚΙΝΕΙ, ΕΜΠΝΕΕΙ γιατί ήταν έργο λαἳκό και της νεολαίας και χρειάζεται να συνεχίσουμε να το τιμάμε, όπως  του πρέπει και του αξίζει.

Η Ιστορία έδειξε ότι ο λαός  και η νεολαία, όταν συμπορεύονται στην πάλη, αψηφώντας τις θυσίες, βγαίνουν νικητές στον αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη.

Γιατί ο ποιητής της Ρωμιοσύνης βροντοφωνάζει σε όλους μας:

Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη
Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη
Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα
εἶναι ἡ εἰρήνη.

Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς
κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου
καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες
φυτεύουμε δέντρα
καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ
δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα
κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους
καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο
ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου,
εἶναι ἡ εἰρήνη.

Ἡ εἰρήνη εἶναι τὰ σφιγμένα χέρια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι τὸ ζεστὸ ψωμὶ στὸ τραπέζι τοῦ κόσμου
εἶναι τὸ χαμόγελο τῆς μάνας
Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν εἶναι ἡ εἰρήνη.
Καὶ τ᾿ ἀλέτρια ποὺ χαράζουν βαθιὲς αὐλακιὲς σ᾿ ὅλη τὴ γῆ,
ἕνα ὄνομα μονάχα γράφουν:
Εἰρήνη.
Τίποτ᾿ ἄλλο. Εἰρήνη.

Πάνω στὶς ράγες τῶν στίχων μου
τὸ τραῖνο ποὺ προχωρεῖ στὸ μέλλον
φορτωμένο στάρι καὶ τριαντάφυλλα,
εἶναι ἡ εἰρήνη.

Ἀδέρφια,
μὲς στὴν εἰρήνη διάπλατα ἀνασαίνει ὅλος ὁ κόσμος
μὲ ὅλα τὰ ὄνειρά μας
Δῶστε τὰ χέρια ἀδέρφια μου,
αὐτό ῾ναι ἡ εἰρήνη.

 

Υ.Γ. Με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση και τον ιστορικό χώρο στον οποίο πραγματοποιείται, προτείνω να τοποθετηθεί μια επιγραφή- πλακέτα, σε κάποιο σημείο του κτηρίου του 1^ου Γυμνασίου Πύργου, από τους αρμόδιους φορείς,       σε συνεργασία με το Σύλλογο Φυλακισθέντων   και Εξορισθέντων Αγωνιστών΄67-΄74(ΣΦΕΑ) και την Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης(ΠΕΑΕΑ), για να μη χαθεί η μνήμη από τους νεότερους και η θύμηση από τους παλαιότερους.