Για την ομιλία ενός στελέχους της ‘ΝΙΚΗΣ’ *** Γράφει ο διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ κ. Σίμος Ανδρονίδης

Για την ομιλία ενός στελέχους της ‘ΝΙΚΗΣ’

Γράφει ο διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ κ. Σίμος Ανδρονίδης

                                        **********************************************

(Μου το έστειλε στο μέηλ της Εφημερίδας μας ο κ. Ανδρονίδης και με ρώτησε, αν θέλω να το δημοσιεύσω και είπα ναι…)

                                       **********************************************

 

Η διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας ‘Πρώτο Θέμα’ δημοσιεύει μία ενδιαφέρουσα είδηση που εν προκειμένω άπτεται των προεκλογικών δραστηριοτήτων του κόμματος ‘ΝΙΚΗ’ του Δημήτρη Νατσιού.

Πιο συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια ομιλίας του στον χώρο του Βελλίδειου Συνεδριακού Κέντρου στην Θεσσαλονίκη, ο Κωνσταντίνος Καρατσομπάνης (το συγκεκριμένο στέλεχος της ‘ΝΙΚΗΣ’ παρουσίαζε τους υποψήφιους βουλευτές του κόμματος), φορτίστηκε συναισθηματικά, ξεσπώντας σε κλάματα ενώπιον στελεχών και φίλων του κόμματος.[1]

Σε αυτό το πλαίσιο, δύναται να αναφέρουμε πως τα κλάματα του στελέχους φανερώνουν αφενός μεν την συγκίνηση του και την χαρά του για το γεγονός πως είδε τόσο κόσμο στην παρουσίαση των υποψήφιων, μεταξύ αυτών και τον αρχηγό και πολιτικοϊδεολογικό ‘καθοδηγητή’, τον ‘άξιο’ Νατσιό,[2] και, αφετέρου δε, την χαρά του (κλάματα χαράς) για το γεγονός πως η ‘ΝΙΚΗ’ έχει φθάσει πολύ κοντά στο να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, κάτι που μέχρι πριν από λίγο καιρό φάνταζε πολύ δύσκολο.

Κατά τον ίδιο, «γίνονται θαύματα» και περαιτέρω, «αυτό που ζούμε σήμερα εδώ και τώρα, είναι ένα θαύμα».[3]

[1] Συνήθως η παρουσίαση των υποψήφιων βουλευτών ενός πολιτικού κόμματος, όποιο και αν είναι αυτό, αποτελεί τυπική και πρωτίστως στενά κομματική διαδικασία, πράγμα που σημαίνει πως δεν συμμετέχουν μέλη και φίλοι του κόμματος, που σπεύδουν να επευφημήσουν τους υποψήφιους βουλευτές της αρεσκείας τους. Όμως, η ‘ΝΙΚΗ’ του Δημήτρη Νατσιού πρωτοτύπησε πολιτικά, συνεπεία και του γεγονότος πως βρισκόμαστε εντός προεκλογικής περιόδου, μετατρέποντας την εκδήλωση παρουσίασης των υποψήφιων βουλευτών σε ανοιχτού τύπου προεκλογική-κομματική συγκέντρωση με την συμμετοχή φίλων του κόμματος. Φίλων που κρατούσαν στα χέρια ελληνικές σημαίες, φανερώνοντας, συμβολικώ τω τρόπω, την σημασία που αποδίδει η ηγεσία και οι υποστηρικτές της ‘ΝΙΚΗΣ’ στην κατασκευή μίας έννοιας της ‘ελληνικότητας’ προσαρμοσμένης στα μέτρα τους: ‘Έλληνας είναι όποιος μπορεί να σηκώσει την ελληνική σημαία και να αισθανθεί ρίγος και άφατη χαρά στο σήκωμα της.’ Στρεφόμενοι τώρα στην ανάλυση του Χριστόφορου Βερναρδάκη, θα υποστηρίξουμε πως ως προς το οργανωτικό σκέλος η ‘ΝΙΚΗ’ θυμίζει σε κάποιον βαθμό το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Και τι εννοούμε λέγοντας κάτι τέτοιο; Εννοούμε πως το «κόμμα-προτεραιότητα» «θεωρεί κοινωνικά μέτωπα μόνον όσα το ίδιο προσδιορίζει και περιγράφει ως τέτοια και ουδόλως όσα προκύπτουν μέσα από τη δυναμική του κοινωνικού ανταγωνισμού». Και θα προσθέσουμε και του πολιτικού ανταγωνισμού. Για παράδειγμα, ουδόλως ενδιαφέρθηκε η ηγετική ομάδα του κόμματος να εμπλακεί στην προ ημερών αντιπαράθεση περί φορολογίας, φορολογικής πολιτικής και φορολογικών προγραμμάτων, αποφεύγοντας να πράξει ή να πει οτιδήποτε θα μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα και να το βγάλει από την πολιτική ‘ζώνη άνεσης’ και ‘ασφάλειας’ του εντός της οποίας εμπεριέχεται η άφθονη γενικολογία. Βλέπε σχετικά, Βερναρδάκης, Χριστόφορος., ‘Πολιτικά κόμματα, εκλογές & κομματικό σύστημα. Οι μετασχηματισμοί της πολιτικής αντιπροσώπευσης 1990-2010,’ Εκδόσεις Σάκκουλας, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2011, σελ. 308.

[2] Προφανώς, ο γλωσσικός όρος ‘άξιος’ που χρησιμοποιούμε στην ανάλυση μας δεν καθίσταται καθόλου αδόκιμος και ασύμβατος με το πολιτικό προφίλ του συγκεκριμένου κόμματος, καθότι δεν είναι λίγες οι φορές που στελέχη τους διανθίζουν τις ομιλίες τους, προεκλογικές και μη, με αναφορές σε αποσπάσματα από θρησκευτικά βιβλία και από θρησκευτικούς ύμνους. Ο γλωσσικός όρος ‘άξιος’ χρησιμοποιείται και σε εκκλησιαστικές πρακτικές και τελετουργικά, όντας πολύ κοντά σε ό,τι βιώνει και αισθάνεται ένα στέλεχος του κόμματος. Ειδικά εάν αυτό έχει ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την Εκκλησία, με ιερείς και με μητροπολίτες.

[3] Βλέπε σχετικά, ‘Εκλογές 2023 – Νίκη: Υποψήφιος βουλευτής ξεσπά σε λυγμούς κατά τη διάρκεια ομιλίας – Δείτε βίντεο,’ Διαδικτυακή έκδοση εφημερίδας ‘Πρώτο Θέμα,’ 22/06/2023, Εκλογές 2023 – Νίκη: Υποψήφιος βουλευτής ξεσπά σε λυγμούς κατά τη διάρκεια ομιλίας – Δείτε βίντεο (protothema.gr) Δεν θα διστάσουμε να επισημάνουμε πως διακρίνουμε μία εμφανή γλωσσική, συναισθηματική και πολιτική υπερβολή στα λεγόμενα του Κωνσταντίνου Καρατσομπάνη. Ποιο ακριβώς ήσαν το «θαύμα»; Η παρουσία αρκετών ατόμων στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο; Το ενδεχόμενο εισόδου στη Βουλή που εάν λάβει χώρα, θα οφείλεται στην ψήφο των πολιτών; Και όμως, παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο στέλεχος ανέδειξε το στίγμα του, νοηματοδοτώντας και κατηγοριοποιώντας εκ νέου το «θαύμα», σε ένα λεπτό μάλιστα σημείο όπου αυτό εμβαπτίζεται στα νάματα του θρησκευτικού στοιχείου και της θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης: ‘Θαύμα’ είναι η ίδια η ύπαρξη της ‘ΝΙΚΗΣ’ που έρχεται να ‘δικαιώσει’ αναδρομικά τα όνειρα των Ελλήνων.’ ‘Θαύμα’ είναι ο ερχομός της ‘ΝΙΚΗΣ’ που προτάσσοντας την ‘ρομφαία’ της ‘Δικαιοσύνης’ θα εκδικηθεί πολιτικά για ζώντες και για νεκρούς.’ ‘Θαύμα’ (ακόμη και ο Θεός θα ‘δακρύσει για τα παιδιά του’)  είναι το ό,τι ‘μείναμε ζωντανοί’ πολιτικά, παρά τον πόλεμο, έτοιμοι για ένα ακόμη μεγαλύτερο ‘θαύμα’: Την είσοδο μας στην Βουλή.’ Όλα αρχίζουν (ας μην πούμε και τελειώνουν) στο ‘Θαύμα’, που είναι φυσικά ‘θαύμα Θεού,’ που πριμοδοτεί την ‘ΝΙΚΗ’ και την οδηγεί μέσα στον ‘οίκο της αμαρτίας’ (Βουλή των Ελλήνων) για να τον ‘εκκαθαρίσει’ και να τον ‘σαρώσει’ εάν χρειαστεί. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο πρέπει να προσλάβουμε τις αναφορές ενός φίλου του κόμματος στον λογαριασμό του στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ‘Twitter.’ Το πρόσωπο αυτό που δεν χρειάζεται να γράψουμε το όνομα του, γράφει πως «έχει περάσει αρκετά το βήμα της Βουλής τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό νομίζω ότι θα είναι πρωτόγνωρο».  Και ποιο θα είναι το «πρωτόγνωρο»; Μα το ‘θαύμα’, ήτοι η είσοδος του κόμματος στη Βουλή, εκεί όπου η ώσμωση καταγγελτικού και λαϊκιστικού λόγου φθάνει σε τέτοια επίπεδα ώστε να παραγάγει ό,τι θα ονομάσουμε ως ‘απώλεια Δημοκρατίας.’ Τόσο καιρό το Βήμα της Βουλής ‘δεινοπάθησε’ από διάφορους ‘τυχαίους’ και ‘συμφεροντολόγους,’ από διάφορες ‘ακρίδες’, από την ‘έλλειψη δημοκρατίας’: ‘Τώρα έρχεται η στιγμή όπου όλα αυτά θα τελειώσουν οριστικά.’ Ο τόνος είναι σωτηριολογικός.