Ένα ξεχωριστό άρθρο από τη συνεργάτιδα της *ΑΥΓΗΣ* Πύργου Λίτσα Δημητροπούλου
Αποστασιοποίηση: Η μεγάλη «δασκάλα» της πανδημίας
Γράφει η φιλόλογος συγγραφέας Λίτσα Δημητροπούλου
Συντάσσομαι με τους ανθρώπους που επιλέγουν να ζουν μονήρεις, από συνειδητή επιλογή και δημιουργική διάθεση. Είναι οι σπάνιοι, οι αποστασιοποιημένοι «πλούσιοι», οι μοναχικοί άνθρωποι της τέχνης, της επιστήμης και της συγγραφής που δεν αναλώνονται στα κοσμικά και τα ανούσια, που δεν θορυβούν για να υπάρξουν, και δεν κραυγάζουν για να δηλώσουν την παρουσία τους και το έργο τους. Ξεχωρίζουν δίχως φανφάρες, ίντριγκες, τυχοδιωκτισμό και ματαιοδοξία. Στέκονται ευλαβικά ως οι ταπεινοί δημιουργοί και εραστές της αυθεντικής ζωής. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και της φτηνής εμπορικότητας, εστιάζουν στο γίγνεσθαι και όχι στο φαίνεσθαι.
Υπάρχει και εκείνη η ευλογημένη κατηγορία των ανθρώπων που μέσα από την μετρημένη κοινωνική επαφή και επικοινωνία λειτουργούν, εξελίσσονται και παράγουν. Διαθέτουν την απαιτούμενη ωριμότητα και τόλμη για να φιλτράρουν, να κρίνουν και να απορρίπτουν με ευθύτητα και πλήρη ειλικρίνεια, πρωτίστως απέναντι στον εαυτό τους, αλλά και να δηλώνουν ευθαρσώς τα μεγάλα «ναι» και τα μέγιστα «όχι» τους.
Από την άλλη πλευρά, κολυμπούν ασθμαίνοντας οι άνθρωποι της ρηχότητας και του μεγάλου τίποτε, που επιζητούν τα φώτα της δημοσιότητας και χρειάζονται να διατυμπανίζουν με όλους τους τρόπους το ελάχιστο που δύνανται. Έχουν τεράστια ανάγκη να το παρουσιάζουν ως μέγιστο. Θα τους συναντήσουμε ως μαϊντανούς ή ως βδέλλες να περιφέρονται και να καταλήγουν τελικά να λειτουργούν με ανθρώπους από το ίδιο συνάφι. Να φωτογραφίζονται, να ποζάρουν και να φιγουράρουν ως δημοσιοσχεσίτες με συστηματικούς, με κόλακες και υποκριτές. Ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία υποκινεί τα βήματά τους σε όλους τους τομείς ενασχόλησής τους.
Η φυσική αποστασιοποίηση που επιβλήθηκε λόγω πανδημίας, δημιούργησε αρκετά και γνωστά τοις πάσι πλέον προβλήματα. Απομόνωση, μοναξιά, άγχος, κατάθλιψη κ.ά. Επέφερε όμως και κάποιες συνειδητές θετικές αλλαγές. Ξεκαθάρισε την ήρα από το σιτάρι. Φορώντας τις μάσκες έπεσαν οι μάσκες και αποκαλύφτηκαν τα «άδεια δοχεία». Το ζύγι έκρινε τους φτηνούς, τους εμμονικούς, τους ελάχιστους και δουλοπρεπείς από τους σκεπτόμενους, τους προβληματισμένους και τους πολιτικοποιημένους με άποψη και πολιτική στάση. Οι οικογένειες, οι φιλίες και οι κοντινές σχέσεις γενικότερα, ξαναβρέθηκαν, αναγκάστηκαν να συνυπάρξουν αρκετό χρόνο, σε ακραίες συνθήκες και δοκιμάστηκαν. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στους ώριμους ανθρώπους να ανασυγκροτηθούν, να αυτοπροσδιοριστούν και να αναπροσαρμόσσουν τις προτεραιότητές τους και τις σχέσεις τους. Οι σχέσεις που κατάφεραν να παραμείνουν αλώβητες μέσα στη διαρκή και πολυεπίπεδη δοκιμασία της πανδημίας, διακρίνονται για την ωρίμανση και είναι οι πιο υγιείς και αληθινές. Σχέσεις καρδιάς που έχουν οικοδομηθεί με σταθερά και στέρεα υλικά.
Ευτυχείς όσοι έχουν ένα απάνεμο λιμάνι να αράξουν και να κωπηλατούν με ασφάλεια. Όσοι πέρασαν και περνούν ποιοτικό χρόνο με τους πραγματικά δικούς τους ανθρώπους. Όσοι βρήκαν τον χρόνο ουσιαστικής επικοινωνίας που τον σπαταλούσαν νωρίτερα ανώφελα και με ρηχούς ανθρώπους. Η πανδημία στάθηκε η μεγάλη δασκάλα για εκτίμηση της ουσίας και της αξίας, χωρίς την ανάλωση σε μικρούς και υπερεκτιμημένους.
Αν ο χρόνος είναι χρήμα, πλούσιοι όσοι περνούν τον χρόνο τους δημιουργικά με τους λίγους άξιους, είτε από την οικογένεια, είτε με τον σύντροφο ή τους αληθινά αγαπημένους τους. Πράγματι δεν είμαστε αναλώσιμα υλικά και η πανδημία μάς υπέδειξε πώς κοσκινίζεται ο κόσμος και πού ευδοκιμεί η ήρα και πού το σιτάρι.