ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΛΟΡΚΑ ΣΤΟΝ *ΑΠΟΛΛΩΝΑ* ΠΥΡΓΟΥ — Κριτική αξιολόγηση του υποκριτικού ταλέντου των ηθοποιών!
Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
Κριτική αξιολόγηση από τον ΑΝΚ του υποκριτικού ταλέντου των ηθοποιών [Α΄μέρος]
888888888888888888888888888888888
Αιμιλία Ζαφειροπούλου
Σε αυτό το θεατρικό σχήμα της Ομάδας Τέχνης του <<Δούρειου Ίππου>>, που ανταπεξήλθε τόσο επιτυχώς σ΄ένα από τα πλέον απαιτητικά έργα του μεγάλου δραματουργού Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, <<Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα>>, έργο υψηλών ψυχογραφικών και ηθογραφικών τάσεων και χαρακτήρων, είδαμε μετά πολλού γαρ θαυμασμού, να ξεδιπλώνεται το εξαιρετικό ταλέντο οκτώ γυναικών ηθοποιών, που παίζουν για πρώτη φορά, στα τοπικά θεατρικά δρώμενα. Και πέραν του θαυμασμού είδαμε μετ΄εκπλήξεως ερμηνείες υψηλού επιπέδου.
Η Αιμιλία Ζαφειροπούλου, στο ρόλο μίας από τις πέντε κόρες της αυταρχικής μέχρι υστερίας Μπερνάρντα Άλμπα, προσωπικά με εντυπωσίασε το γεγονός της εκφραστικής λιτότητας και της γλώσσας του σώματος, κατά την παγία χαρακτηριστική έκφραση του λόγου, με δωρικές κινήσεις, με ψυχρότητα στο βλέμμα και την έκφραση, αλλά κατ΄ουσίαν με πλούσιο ψυχικό βάθος. Έτσι λοιπόν, δείχνει ότι είναι ψυχρή ως το επιφαινόμενο, αλλά στην πραγματικ΄’οτητα είναι το ακριβώς αντίθετο και αυτό συνιστά γερό υπόβαθρο υποκριτικού ταλέντου. Πέραν τούτου σαφώς και ακολουθεί τις διδαχές του μετρ των σκηνοθετικών εναλλακτικών αντιθέσεων Παρασκευά Παπαπετρόπουλου.
Στην Τέχνη τίποτα δεν είναι τυχαίο, ακόμα κι ένα λεπτεπίλεπτο φως μιας λιτοδίαιτης αχτίδας που περνά μέσα από μία χαραμάδα… Στη θεατρική τέχνη κι ένα απλό κοίταγμα, μία μικρή κίνηση του σώματος, ένα συνεσταλμένο μειδίαμα ή μία γκριμάτσα απαρέσκειας, δεν γίνεται ως μία λειτουργία της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά αποτελεί στοιχείο καθοριστικό της ύπαρξης ταλέντου στην τέχνη της υποκριτικής. Και αυτό το διθέτει η Αιμιλία Ζαφειροπούλου, που το όλο στήσιμό της παραπέμπει στην κινηματογραφική προσωπικότητα της Έλενας Ναθαναήλ.
Πέννυ Ζουμπάκη
Νεότευκτη ηθοποιός η Πέννυ Ζιουμπάκη, με εντυπωσίασε το παίξιμό της, καθώς μέσα από την πλοκή του έργου ξεδιπλώνεται το πλούσιο υποκριτικό ταλέντο που διαθέτει. Κατά την προσωπική μου γνώμη απέδωσε κατά τον καλύτερο τρόπο τον ερωτικό παρορμητισμό, όπως θέλησε ο Λόρκα για τον συγκεκριμένο ρόλο, που αφορά τη μικρότερη κόρη της δύστροπης και με βαθθύ θρησκόληπτο συντηρητισμό της Μπερνάρντα Άλμπα. Δύο κορυφαία γεγονότα, κατά τη δική μου κρίση, είναι το δίπτυχο του Ερωτισμού και του Αυταρχισμού, που αναδεικνύει η συγγραφική ιδιοφυία του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Όλο αυτό το σκηνικό εντόνων αντιθέσεων στην Ισπανία του 1936, ελάχιστο χρόνο πριν από την έκρηξη ενός μεγάλου Εμφυλίου Πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, αντανακλάται αυτό το δίπτυχο του Λόρκα, του Ερωτισμού, δηλαδή της χαράς και της δημοκρατίας από τη μια και του Αυταρχισμού, δηλαδή του επελαύνοντος Φασισμού από την άλλη, απτελεί με μεταφορική έννοια τους δύο εντελώς αντίθετους Κόσμους της Ισπανικής Κοινωνίας, με τα δύο εκατομμύρια Αναρχικών και με την περίφημη των εκατοντάδων χιλιάδων CNT (Ισπανική Συνομοσπονδία Αναρχοσυνδικαλιστικών Ενώσεων), τους εκατοντάδες χιλιάδες Κομμουνιστές και τα εκατομμύρια των δημοκρατικών πολιτών. Το άλλο επίσης μεγάλο στρατόπεδο το αποτελούσαν οι φαλαγγίτες φασίστες και εθνικιστές του αρχιεγκληματία Φράνκο, που είχε με το μέρος του τους ακραίους συντηρητικούς δεξιούς και την Καθολική Εκκλησία. Έγινε μία πολεμική αναμέτρηση δύο κόσμων και αν όλο το φάσμα των Δημοκρατών και των Διεθνιστικών Δημοκρατικών Ταξιαρχιών έχασε τον πόλεμο είναι γιατί ο Φράνκο είχε την υποστήριξη των φασιστικών υπερδυνάμεων εκείνης της εποχής, της Ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ και της Φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι. Μόνο γι΄αυτό το λόγο ηττήθηκαν οι Ήρωες του πολυμορφικού Δημοκρατικού Στρατοπέδου.
Η Πένυ Ζουμπάκη στο ρόλο της ερωτικής υπερευαισθησίας με ένα εκρηκτικό διάχυτο ταμπεραμέντο, όπως το εκφράζει ο Λόρκα και το καθοδηγεί ο σκηνοθετικός νους του Παρασκευά Παπαπετρόπουλου, είναι ένα μεγάλο ταλέντο στη τέχνη της υποκριτικής. Το όλο στήσιμό της και η φωτεινή έκφρασή της οδήγησε τη σκέψη μου στην κινηματογραφική εικόνα της Ολίβια Χάσεϊ, στην αριστουργηματική ταινία του Φράνκο Τζεφιρέλι <<Ρωμαίος και Ιουλιέτα>>.
Ελευθερία Μυλωνά
Έχουμε εμπρός μας άλλο ένα πηγαίο και πολυσύνθετο ταλέντο, την Ελευθερία Μυλωνά, που ερμήνευσε με εξαιρετική πειστικότητα, τον δύσκολο ρόλο μιας μειονεκτικής από τις πέντε κόρες της Μπερνάρντα Άλμπα. Την είχα πρωτοδεί πριν από μερικά χρόνια, σε κάποιες εκδηλώσεις πολιτιστικού χαρακτήρα, αρχικά στο 4ο Λύκειο Πύργου, όπου με την ωραία της φωνή ερμήνευσε κάποια τραγούδια. Επίσης την είδα και πάλι να τραγουδά, πριν από λίγο καιρό, σε μουσική εκδήλωση του Ελληνικού Ωδείου Πύργου, στο θέατρο <<Απόλλων>>.
Και τώρα πάλι στο θέατρο <<Απόλλων>> Πύργου, ως ηθοποιός πλέον, την είδα και με εντυπωσίασε. Ωραίο στήσιμο, απέριττο, με κινήσεις που εκπέμπουν συναισθήματα, σ΄ένα κόσμο έτοιμο να εκραγεί και με μία υποβόσκουσα ερωτική αντιζηλία για τις άλλες αδελφές της. Η φωνή της σταθερή και με αυξομειώσεις εκεί που το απαιτεί ο ρόλος της. Ένας δυναμισμός που ξεπηγάζει από τις έντονες αναζητήσεις του ψυχικού της κόσμου. Όλα αυτά συνιστούν ένα βαθύ υποκριτικό ταλέντο και ίσως κάποιες άγνωστες πτυχές, που δεν έχουν ακόμα αναδυθεί ενός μυστηριώδους ανεξερεύνητου υποκριτικού ταλέντου. Όλο αυτό τελικά παραπέμπει τη σκέψη μου στην κινηματογραφική προσωπικότητα της μεγάλης Ειρήνης Παππά.
Αθανασία Συντέτου
Να επαναλάβω ότι με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι σε αυτό το έργο παίζουν για πρώτη φορά οκτώ νέοι ηθοποιοί σε σύνολο 13, που όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει πως όλοι τους παίζουν εξαιρετικά με ανοδική τάση!
Η Αθανασία Συντέτου έχει ξαναπαίξει με την Ομάδα Τέχνης <<Δούρειος Ίππος>>. Τώρα παίζει στο συγκλονιστικό έργο του Λόρκα και μάλιστα ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία δύο ρόλους. Η ερμηνεία της στο ρόλο της Αμέλιας – θα το διαπιστώσετε κι εσείς που δεν έχετε πάει ακόμα να δείτε την παράσταση– προσωπικά με εντυπωσίασε, γιατί διαθέτει και ταλέντο και προσωπικότητα.
Ο σκηνοθέτης των υψηλών απαιτήσεων Παρασκευάς Παπαπετρόπουλος, αν στο μέλλον τύχει και επιλέξει κάποιο έργο με τα χαρακτηριστικά του ψυχολογικού θρίλερ, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να στηριχτεί επάνω της. Και τώρα τα άγρια μεσάνυχτα που γράφω αυτές τις γραμμές, στο νου μου ήρθε η αριστουργηματική ταινία θρίλερ, του μετρ του είδους αυτού, Χίτσκοκ, <<Τα πουλιά>>, με την εκπληκτική Τίππυ Χέντρεν.
Ανδριανή (Ντάνα) Αργυρακοπούλου
Φίλη από τα παλιά η Ντάνα, έτσι όπως τη γνωρίσαμε, με αυτό το όνομα, για μένα το παίξιμό της αποτελεί έκπληξη. Πρώτη φορά παρουσιάζεται στα τοπικά θεατρικά δρώμενα και έχει μια απόλυτη σιγουριά συον εαυτό της, παρά το φαινομενικά απλό παίξιμό της, που σου δίνει την εικόνα ότι βρίσκεται σε κάποια γειτονιά και απλώς συνομιλεί.
Η Ντάνα για πολλά χρόνια διατηρούσε στον Πύργο κατάστημα με διάφορα γυναικεία αξεσουάρ και χειροποίητες δημιουργίες. Εκείνη η λεπτεπίλεπτη ενασχόλησή της προσέδιδε επίσης μια εσωτερική ευαισθησία ενός ήπιου και ευγενικού χαρακτήρα.
Τα χρόνια πέρασαν και τώρα που την είδα ως ηθοποιό πλέον, να ερμηνεύει στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση έναν από τους ιδιόμορφους χαρακτήρες που έπλασε η συγγραφική πένα του μεγάλου δραματουργού Λόρκα, με εντυπωσίασε το γεγονός αυτής της φυσιολογικής απλότητας, που συνιστά βεβαίως εργαλείο της υποκριτικής τέχνης. Αυτό το ιδίωμα της λιτότητας από άποψη εκφραστικότητας και κινητικότητας, δίνει την εντύπωση στον θεατή ότι δεν βρίσκεται στη σκηνή, αλλά κάπου ανάμεσα σ΄εμάς. Η παρουσία της στο έργο καλύπτει σχεδόν όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Αυτό λοιπόν το φαινομενικά απλό παίξιμό της στη θεατρική σκηνή, καταμαρτυρεί το βάθος των ψυχικών της εναλλαγών, απ΄όπου αναδεικνύεται έμα πολύπλευρο ταλέντο, που αξιοποίησε τα μάλα η τεχνική του έμπειρου σκηνοθέτη Παρασκευά Παπαπετρόπουλου.
Παναγιώτα Ιωάννου
Ο σκηνοθέτης των υψηλών προδιαγραφών Παρασκευάς Παπαπετρόπουλος, πρέπει να είναι ευτυχισμένος που έχει στις τάξεις του την Παναγιώτα Ιωάννου, ένα εξαιρετικό ταλέντο πανελλαδικής εμβέλειας στην υποκριτική τέχνη.
Για να δώσω την απαιτούμενη έμφαση θα πω το εξής : Ο Λόρκα που έγραψε το 1936 αυτό το θεατρικό αριστούργημα και στηρίχτηκε πάνω σε αληθινές καταστάσεις, θα μπορούσε να επιλέξει για να ερμηνεύσει τον τόσο απαιτητικό ρόλο, της Μπερνάρντα Άλμπα, την Παναγιώτα Ιωάννου! Αυτό νομίζω τα λέει όλα και δεν χρειάζεται να γράψουμε τίποτα άλλο.
Τώρα είναι η σειρά του κόσμου, να πάει να δει αυτό το έργο και να απολαύσει έργο, ηθοποιία και σκηνοθεσία! Μετά λόγου γνώσεως λέω, καθώς καλύπτω δημοσιογραφικά με άρθρα και ρεπορτάζ για 25 ολόκληρα χρόνια θεατρικές παραστάσεις σε όλη την Ηλεία, πως το εν λόγω έργο είναι σε απόδοση ουσίας και ερμηνείας από τα πιο σημαντικά, που έχουν ποτέ παρουσιαστεί στα τοπικά θεατρικά δρώμενα.
(Έπεται το Β΄μέρος της αξιολογικής κρίσης, που θα δημοσιευθεί την Παρασκευή 10 του Εξεγερσιακού Μάρτη 2023).
Δημοσιογράφος της ΑΥΓΗΣ Ηλείας Αντρέας ΑΥΓ. Καπογιάννης – ΑΝΚ