Άρθρο της κ. Σοφίας Αγραπίδη για το κρίσιμο εθνικό θέμα της μετανάστευσης των νέων
Χρέος των αρμοδίων να μην μεταναστεύουν άλλοι Έλληνες!
Γράφει η καταγόμενη από την Ανδραβίδα συγγραφέας Σοφία Αγραπίδη
Η μετανάστευση των λαών είναι γνωστή αιώνες πριν. Η ομαδική ή ατομική εγκατάλειψη μιας χώρας για εγκατάσταση σε μια άλλη, κυρίως με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, σε κάποιες περιπτώσεις εξαιτίας των πολιτικών πεποιθήσεων, λόγω σπουδών και εκπαιδεύσεως. Υπάρχει και η μετανάστευση – μετακίνηση από τις αγροτικές ή μικρές περιοχές μια χώρας, στις πόλεις όπου η εύρεση εργασίας είναι πιο εύκολη. Για την Ελλάδα η μετανάστευση στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό (από τα χωριά στις πόλεις) έχει ως κύρια χρονολογία τη δεκαετία του ’50. Μόνο που τότε οι Έλληνες που επέλεγαν τον δύσβατο δρόμο της ξενιτιάς ήταν οικονομικά χαμηλού επιπέδου, ήταν θύματα των πολέμων που προηγήθηκαν και που οι πληγές τους …κρατούν ακόμα. Ήταν οι άνδρες κυρίως που έφευγαν για να στηρίξουν την οικογένεια που άφηναν πίσω, αρκετοί εξ αυτών ελπίζοντας να αποκτήσουν κομπόδεμα και να επιστρέψουν στη γη που τους γέννησε. Βέβαια οι περισσότεροι ρίζωσαν στις ξένες χώρες, κάτι φυσιολογικό αφού επήλθε η δημιουργία οικογένειας, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες, η πλήρης επαγγελματική αποκατάσταση. Έτσι έχουμε τους Έλληνες του εξωτερικού οι οποίοι στήριζαν, στηρίζουν και αγαπούν την Ελλάδα. Συγκινούμαι ειλικρινά που αντικρίζω νέα παιδιά, δεύτερης και τρίτης γενιάς τα οποία έρχονται τα καλοκαίρια να πραγματοποιήσουν τους γάμους, τις βαφτίσεις στη χώρα μας! Συγκινούμαι κι όταν βλέπω να εορτάζουν τις Εθνικές Επετείους, να τραγουδούν τους μεγάλους μας ποιητές, να υμνούν τον πολιτισμό μας, να χορεύουν με λεβεντιά τους παραδοσιακούς χορούς.
Με λύπη θα αναφερθώ στη νέα μετανάστευση των Ελλήνων για τις χώρες του εξωτερικού σχεδόν από το 2009 έως και σήμερα. Η διαφορά με τους Έλληνες εκείνων των εποχών οι οποίοι ξεκινούσαν αναζητώντας τη νέα ζωή δίχως ιδιαίτερα εφόδια (γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έφυγαν στα εφηβικά τους χρόνια για την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία) βρίσκεται στο κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο, αφού σήμερα όσοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Ελλάδα μας είναι πτυχιούχοι, είναι σπουδαίοι επιστήμονες, με περγαμηνές, είναι νέοι αλλά και μεγαλύτεροι με όνειρα επί της επιστήμης τους, της εξειδίκευσης που κατέχουν, είναι γεμάτοι όρεξη για δουλειά. Θέλουν όμως τα αυτονόητα, η δουλειά και ο αγώνας τους να αναγνωρίζεται, να μπορούν να εξελιχθούν, να προοδεύουν μέσω της αξιοκρατίας. Δυστυχώς τα αυτονόητα, είναι πολλές δεκαετίες που απουσιάζουν από τη χώρα μας. Εκεί που ελπίζαμε ότι το σύστημα θα τροποποιηθεί προς το καλύτερο, ήρθε η επονομαζόμενη οικονομική κρίση με αποτέλεσμα η κατάσταση να πάρει την κατιούσα. Απολύσεις εργαζομένων, αξιόλογο και απαραίτητο προσωπικό δίχως θέση εργασίας, οικογένειες χωρίς τα απαραίτητα, ακόμη και άστεγοι εξαιτίας της ανεργίας. Όσο για την αξιοκρατία, αφού η πολιτική δεν έχει το χρώμα που είχε στην Αρχαία Ελλάδα και η ψηφοθηρία είναι πρώτιστο ζήτημα..το μέσον και η αναξιοκρατία θα μολύνει την καθημερινότητα.
Επίσης μετανάστες γίνονται οι νέοι που αποφασίζουν να σπουδάσουν σε χώρες του εξωτερικού γιατί το σύστημα παιδείας της δικής μας χώρας δεν ευνοεί όλους τους φοιτητές. Σχολές οι οποίες χάνουν τη ροή των μαθημάτων λόγω καταλήψεων, λόγω επεισοδίων, κτίρια σαν έρμαια σε άπονα χέρια, φοιτητικές λέσχες ανύπαρκτες με αποτέλεσμα το κόστος ενός φοιτητή σε πόλη εκτός του τόπου διαμονής των γονιών του, να είναι υψηλό δίχως ιδιαίτερες παροχές. Ακόμη η κομματικοποιημένη τακτική του φανατισμού (όχι η πολιτική συνείδηση) που πολλές φορές δημιουργεί τεράστια προβλήματα (καταστροφές, βία, φόβο..). Δεν θα προχωρήσω σε άλλα θέματα περί βαθμολογιών, επιτυχίας στα μαθήματα κλπ που κατά καιρούς βγαίνουν στην επικαιρότητα.
Σαν παράδειγμα θα αναφέρω την Αθήνα όπου εκατοντάδες κτίρια καταρρέουν, αντί να έχουν τον ρόλο φοιτητικής λέσχης, σύγχρονων αναγνωστηρίων. Τι παραπάνω έχουν οι ξένες χώρες που τα πανεπιστήμια είναι κοσμήματα; Γιατί οι φοιτητές εκεί αισθάνονται ασφαλείς και στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν αν θα κάνουν μάθημα, αν θα έχουν εργαστήρια κι όλα αυτά σε αίθουσες εγκατάλειψης;
Πιστεύω ότι όποια κυβέρνηση ενδιαφέρεται αληθινά για τον τόπο, αν σέβεται το κοινωνικό σύνολο, θα πρέπει μαζί με τόσα άλλα που άπτονται των υποχρεώσεών της, να φροντίσει να μην μεταναστεύσουν άλλοι νέοι. Αποτελεί μεγάλη χαρά το γεγονός ότι καθημερινά διαβάζουμε για την πρόοδο, για την επιστημονική κατάκτηση των επιστημόνων μας σε όλη την επικράτεια της γης. Ταυτόχρονα όμως είναι ανοιχτή πληγή γιατί τόσοι αξιόλογοι, τόσοι απαραίτητοι επιστήμονες, τεχνικοί, καλλιτέχνες μας λείπουν. Τι σημαίνει για τους ξένους είναι καλή η Ελλάδα αλλά για τους Έλληνες όχι; Πιστεύω ότι είναι πολύ σοβαρό το θέμα που σίγουρα δεν λύνεται σε λίγες μέρες, αλλά αν ασχοληθούν οι ιθύνοντες, ο ορίζοντας θα χρωματίζεται ελπιδοφόρα.
Με σεβασμό